Hij de vader die al 25 jaar in mijn leven is, is donderdag opgenomen in het GGZ.
De vader die altijd al zo lang als ik hem kende, heel veel werkte. Achteraf gezien waren er al veel langer signalen dat het niet goed ging. Hoewel mijn moeder vaak genoeg tegen hem had gezegd dat hij het rustiger aan moest doen, hadden we niet verwacht dat hij zo ontzettend in elkaar zou klappen.
Het is hard gegaan kan ik u vertellen en de lijn is dun....
Nogmaals word aan mij bevestigd dat het iedereen kan gebeuren. Mijn vader heeft een eigen zaak en is altijd heel betrokken bij iedereen. Hij zorgt voor zijn familie en steunt hen financieel zodat ze een goed leven hebben. Stress had hij niet aldus zichzelf, zijn leven bestond uit werken en slapen zo vertelde hij. Sinds een aantal weken slaapt hij dus niet meer en dan kan het hard gaan zo is gebleken. Hij is net ongeveer twee weken thuis en piekert zich helemaal suf. Hij is ervan overtuigd geraakt dat hij faiiet gaat en dat hij schulden tot aan de hemel heeft, dat het nooit meer goed gaat komen. Dat hij iedereen om zich heen meetrekt.
Maandag vertoonde hij het eerste gedrag waardoor mijn moeder dacht dat hij helemaal door zou draaien. Gelukkig kalmeerde hij en kon mijn moeder verder goed met hem praten en hem geruststellen. Vervolgend werd mijn oma in het ziekenhuis opgenomen vanwege haar hart. Dinsdag moesten we dus met zijn alle naar het ziekenhuis, je zag dat mijn vader steeds minder grip over zijn leven had en dat hij angstig werd. Hij was ervan overtuigd dat hij niet meer verzekerd zou zijn en dat als hij zou komen te overlijden dat hij Nederland niet meer uit zou komen. Mijn vader is een Egyptenaar en als hij overlijdt zal hij direct naar Egypte gebracht worden om in het familiegraf bijgeplaatst te worden. We vertelden hem dat we zouden zorgen dat hij naar Egypte zou gaan en dat we daar allemaal voor zouden zorgen. Inmiddels was hij ook gezien door een psychiater welke hem medicatie had gegeven. Een burn-out met pre psychotische verschijnselen.. Toen ik mijn ouders had weggebracht belde ik later mijn moeder. Ik zei dat ze hem absoluut niet alleen kon laten en mijn moeder gaf aan dat dat precies de rede was waarom ze hem mee had genomen naar het ziekenhuis.
Woensdag moest mijn moeder een hele strijd aangaan om hem zijn medicatie te laten nemen. Het is naar om te zien hoe iemand probeert uit te leggen wat er allemaal speelt en dat het hem frustreert omdat je hem in de eerste instantie gerust gaat stellen en hem uitlegt waarom dingen niet kunnen gebeuren. Hij had echter nog genoeg momenten waarop hij rustig werd en kon zien dat zijn gedachten met hem aan de haal gingen. Toen ik woensdagavond wegging was hij rustiger. Ik belde de volgende ochtend mijn moeder. Hij had in de nacht toch weer lopen spoken en neemt dat zelf niet de medicijnen. Mijn moeder had hem weer weten te overtuigen dat hij die pillen moest nemen en hij ging naar bed. Als hij die pillen nou maar zou nemen dat zou het beter gaan. Een uur nadat ik opgehangen had toch weer een berichtje van mijn moeder, hij weigerde weer de pillen en ging weer uit zijn dak. Toen ik aankwam had hij toch net pillen gehad maar hij werd niet meer rustig. Hij raakte steeds meer in paniek en angstig. Ze zouden hem komen halen, hij maakte iedereen kapot, hij was een oplichter en het was allemaal verloren. Toen mijn moeder boven was, wilde hij naar buiten toe en vluchten hoewel hij zelf niet wist hoe en waarnaar toe. Mijn broer en ik haalden hem weer naar binnen het ging niet meer, dit ging hem niet worden het werd pijnlijk duidelijk. Mijn moeder belde de psychiater en die ging een opname regelen. Ondertussen had hij weer medicatie genomen na veel gepraat, maar de tranen van mijn moeder die deden het hem. Zijn grootse wanhoop werd zo duidelijk, huilend viel hij op zijn knieën in de schoot van mijn moeder. We huilden allemaal... Deze goede man die de wereld op zijn schouders droeg werd er nu door verzwolgen. We konden hem niet meer gerust stellen, hem troosten, tot hem doordringen want de koek was nu echt op. In zijn paniek en angst zou hij gekke dingen kunnen gaan doen.
De psychater belde terug en een kwartier later moesten we ons melden bij de GGZ. Hij ging mee godzijdank en verdwaasd zat hij in de auto waar mijn moeder zijn hand vasthield. Het had allemaal gen nut zei hij, alles wat we deden was verspilde energie. Toen hij zijn verhaal aan de psychiater moest doen raakte hij geagiteerd en ook in paniek. Hij wilde weg, hij wilde vluchten. Ze wilden hem daar houden en laten opnemen vrijwillig. Als hij nu niet zo durven zou hij weer mee naar huis moeten waar hij dan later op de avond weer beoordeeld zou worden. We hebben hem mee naar de afdeling weten te praten. Waar een oudere psychiater direct tegen hem zei, dit gaat zo niet. U moet slapen en hier gaan we goed voor u zorgen. Hij liet een flinke dosis medicatie komen welke mijn vader innam een stevige knetser aldus de psychiater. We rookten nog een sigaretje met elkaar en mijn moeder en ik gingen terug naar huis om zijn spullen te halen. We dachten dat hij inmiddels wel gevloerd zou zijn van de pillen maar toen we terugkwamen was hij stoned, hij had het naar zijn zin, kon niet goed meer uit zijn woorden komen. Begon in het Arabisch te praten en vertelde dat hij zich lekker voelde. We gingen lachend weg, hij sliep en had grapjes gemaakt daar konden we even op teren. Gisteren kwamen we, hij was niet angstig of in Paniek maar volop wanen en hij probeerde alles te regelen. We moesten dit en we moesten dat want hij ging financieel kapot, hij zou er nooit meer uit komen etc. Hij werd rustig van mijn moeder en we gingen weer.
Het zijn echt hele heftige dagen geweest en gisteren was ik ook erg emotioneel. Alles draait nu op ratio maar als ik ga voelen kan ik wel huilen, dat doe ik dan ook regelmatig even. De grote man die ineens zo klein en kwetsbaar is geworden, dat te voelen doet heel veel pijn.
