ADHD

Spelen met grenzen
In Race met de tijd
Honderden dingen tegelijk
Bevlogen contacten
Intense verbindingen
Knallen in passie
Soms echt over de top

Grappen die knallen
In hard gelach
Saaiheid doorbrekend
Weer wat vergeten
Deze dag is flop

Gescheurd van het lachen
Vertederd door een bloem
Genietend van kleuren
Rij ik te hard
Bel ik te veel
Onvoldoende rust

Overal en nergens
De weg kwijt in chaos
Geluiden te voelen
Dwars door mij heen
Verloren in onmacht
door mijn eigen systeem

Overspannen

Bam.......Ineens lag het op tafel, het hoge woord was eruit. Ik had het gezegd tegen manlief. Ik vroeg hem, "zie je nou echt niet hoe slecht het met me gaat"." "volgens mij zit ik tegen overspannenheid aan of ben ik het al."

Met het uitspreken van die woorden klapte ik ook echt helemaal in. Op was ik, de koek was op, mijn controle was ik kwijt. Als een kaartenhuis klapte alles ineen. Manlief en bonuskind namen alles uit handen. IK bracht mijn dagen in bed door met boeken en vage series. Geluiden, prikkels, rommel ik kon het gewoonweg niet verdragen. Mijn kinderen kon ik alleen een verhaaltje voorlezen en naar bed brengen. De eerste dagen geloofde ik nog dat ik er met een weekje wel weer zou zijn. Ik bedoel iedereen kan overspannen raken, behalve ik. Ik de altijd lollige, enthousiaste, positieve Karin. Het overspannen zijn klopte totaal niet met mijn zelfbeeld. Maar ook het strenge stemmetje in mij, het stemmetje van, stel je niet aan loser, zwakkeling maakte het niet direct mogelijk de overspannenheid helemaal te accepteren

Door toe te geven dat ik overspannen was of er door heen zat, ging ik ook terugkijken in de tijd. Ik was inderdaad al wat langer gespannen, minder geduld met de kinderen, veel piekeren, slecht slapen, steeds minder controle in de dagelijkse structuur, continu weg van huis, op de vlucht voor al wat niet goed ging. Toen ik ging terugkijken zag ik, dat sinds mijn tweede kind steeds meer dingen me tussen de vingers door glipte en mijn gevecht om alles onder controle te houden veel energie vroeg. Door de komst van het tweede kind had ik ineens veel minder tijd voor mezelf, om dingen te doen, te lezen, huishoudelijke taken, boodschappen etc.. Het organisatorische aspect van een gezin trok echt een zware wissel.

Ik werd doorverwezen naar een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik was best zenuwachtig en nerveus, ik als hulpverlener bij een andere hulpverlener maar dit maal als cliënt. Ze heeft naar mijn mening 1 goede vraag gesteld. Verder heeft ze voornamelijk verteld over het reddersyndroom bij hulpverleners en hoe zij er zelf ook eens doorheen zat. Natuurlijk ben ik bekend met het reddersyndroom, ik ben hulpverlener! Maar ik had niet het idee dat dit het grootste probleem was. Ik zal niet ontkennen dat ik trekjes van dit syndroom heb. Ik ben nu eenmaal een geparentificeerd kind, daar hou je best wat aan over. Maar voor mij verklaarde het niet mijn overspannenheid er was met mij meer aan de hand. Ik had ernstig het vermoeden dat ik ADHD had en al langer dan dat de overspannenheid, dat wou ik dus ook maar meteen uitgezocht hebben. Ik bedoel als je dan toch psychisch in de kreukels ligt...
Volgens de SPVer kon daar geen sprake van zijn met mijn baan. Na zo een kortzichtig antwoord was ik natuurlijk direct klaar met deze dame. Ik legde mijn conclusies en inzichten op tafel. Ik kreeg een doorverwijzing, naar een psycholoog.

Inmiddels was ik ook met medicatie gestart. Ondanks mijn weerstand en te willen geloven dat ik het gerust zelf kon, heb ik moeten toegeven; omwille van mijn gezin en omdat ik mijn kinderen vreselijk miste. Ik kon er emotioneel niet voor hun zijn op geen enkele manier. Dat deed mij echt het meeste pijn. In ieder geval zette de oxazepam direct voor een paar uur mijn gedachten uit. Soms had ik dat zo ontzettend nodig omdat mijn kop, mijn gedachten niet stilstonden.

Ik besloot het pad van het onderzoek en mogelijke conclusies te volgen en het pad van een therapeut.
Bij de psycholoog werd de diagnose ADHD gesteld en er werd mij de mogelijkheid geboden een groep te volgen gericht op psycho-educatie en medicatie. Het laatste sloeg ik direct van de hand nee ook dit zou ik vanzelf wel de baas worden. Tijdens de eerste bijeenkomst lieten verschillende mensen weten twijfels te hebben bij hun diagnose. Ook ik had twijfel, ondanks dat ik zelf om dat onderzoek had gevraagd. Na de eerste bijeenkomst was ik van die twijfel al genezen. We herkenden zoveel van elkaar; het te hard rijden, ongeduld bij simpele dingen als een lift, vergeetachtigheid, verstrooidheid, chaos, enthousiasme, energie, het niet opslaan als het geen interesse heeft, het verlies van jezelf in activiteiten, of juist de korte interesse. Voor mij was die eerste bijeenkomst echt een openbaring. Hoewel ik de theoretische kant kende wist ik eigenlijk ook niet zo goed wat de daadwerkelijke uitwerking was. Ik had genoeg cliënten gehad met ADHD, zag daar nooit zulke problemen omdat ik het herkende en mijn maniertjes had.

Bij de therapeut ging het echt om mijn emotionele proces, mijn pijn, verdriet, wanhoop en angsten.
Ik leerde daar te zien hoe hard ik altijd heb gevochten om "normaal" te zijn, niet te zijn zoals mijn ouders. Ik leerde daar het kind kennen wat had besloten het op te geven, dat op momenten van onveiligheid, alles kwijt was, al het geloof, al het contact, alle liefde. Ingedoken en weggestopt.
Ik leerde mijn ademhaling te herkennen en de blokkade. Ik hoorde daar de stem van mijn hart, die me vertelde dat ik goed was zoals ik was, die me vertelde dat het niet nodig was zo hard te vechten, zo hard mezelf te bewijzen. Ik huilde daar met alle tranen die ik in mij had om alle pijn die in mij lag. Alle pijn die het kind in zich droeg, de afwijzing, de veroordeling, het ontbreken van de liefde van mijn moeder, de nood naar mijn moeder en de continue afwijzing. Voor het eerst voelde ik pijn vanuit mijn tenen, in foetushouding huilde ik zoals ik nog nooit gedaan had.

Ik sprak mijn opa over de angst hem te verliezen. Ik vertelde hem met tranen in mijn ogen hoe bang ik was hem kwijt te raken, hoe diep mijn liefde voor hem was, dat hij me leerde wat onvoorwaardelijke liefde is en hoe bang ik was mezelf te verliezen, mijn rots, mijn branding, mijn veilige haven.

Ik sloot de groep af, sloot de gesprekken met de therapeut af, ging weer aan het werk. Nog steeds onder behandeling van een psycholoog en op de medicatie. Onlangs ben ik even gestopt met medicijnen en direct was mijn hoofd niet te stoppen en vol gedachten. Gerust geen onaardige, integendeel, leuke gezellige gedachten, praktische dingen, maar veel te veel.

Het werken is al weer aardig op pijl, wel ben ik verstrooider, vergeetachtiger, dan dat ik ooit was.
Het blijft ontzettend lastig balans te vinden in dingen die leuk zijn en het gezin. Ik vind ook gewoon teveel leuk, het begeleiden van een stagiaire, vakgroepen, etc en daarnaast nog mijn vrienden,studie familie, activiteiten en wat al niet meer. Er is simpelweg teveel leuk! Sommige dagen ben ik ontzettend verstrooid en heb ik en mijn gezin daar best last van. Op een gegeven moment juist voor deze dagen waarbij er niks uit mijn handen komt en ik overal en nergens ben, ben ik ritalin gaan proberen. Voor het eerst in het leven voelde ik wat het hier en nu is, ik gooide niet met deuren of lades, ik was me bewust van de la, de deur, en elke handeling die ik in het hier en nu meemaakte. Ik was voor het eerst eens niet bij de volgende tien stappen.

I am still in progress!

Oma

Mijn oma
Wat mis ik jou
voor het eerst
alles zonder jou

te rauw en te vers
tot nu
nu kan ik langzaam
over jou schrijven

Bijna een jaar
Er is niet veel verandert
de kinderen doen het goed
ze worden groter
wijzer en socialer

En als ik bel
ben ik inmiddels
gewend dat jij niet opneemt
Het plekje op de bank
is niet meer zo leeg

Mijn overspannenheid
heb jij gemist
niet dat daar iets aan te missen viel
mijn huwelijk bijna kapot
is ook aan jou voorbijgegaan

normaal had ik je gebeld
om dit te delen
Om je te vertellen
hoe grappig de kinderen
nu weer waren

Je verjaardag
maar dan zonder jou
hebben we inmiddels gehad
we hebben samen gedronken
op jou

het overlijden van Thea
heb je niet ervaren
of misschien al wel
stond je te wachten
klaar om te dansen

In feite was je lijf
al lang al klaar
Jou verlies
brengt ook weer
mogelijkheden

Ik zie teddy nu weer meer
en de kinderen maken hem mee
zoals ik hem kende
Ze zullen jou nooit kennen
zoals ik je kende

Maar ik zal ze vertellen
over jou
en onze gedeelde herinneringen
ik zal ze vertellen
hoe we samen dansten
wat je voor me betekende
en hoe dierbaar je me bent
hoe ze dachten dat jij mijn moeder was

Ik heb gezien
de rust die over je kwam
toen je net je ogen had gesloten
hoe je nog warm was
en ik je vasthield
en Bob Marley voor je zong
weg was de last van het leven

verdrietig
maar ook zo opgelucht
jou lijden deed mij zo een pijn
de afhankelijkheid
mijn oma
je was van ons
hoorde bij ons
niet bij vreemde handen

weg waren de vreemde handen
weg was het eeuwig gemis
weg waren de onbeantwoorde vragen
weg was het ingehouden geluk
weg waren de oordelen
eindelijk was je vrij

en ik heb je meegenomen
ik heb je weg gebracht
in de koelcel gestopt
samen hebben we jou gewassen
jou nagels gelakt
jouw bloemstuk geschikt

Voor altijd bij mij
en ik neem je mee
waar ik ook zal gaan
totdat ik daarboven kom
en we opnieuw zullen dansen