De vakantie is weer voorbij en structuur wordt weer erg belangrijk. Ik ben zelf opgegroeid met weinig tot geen structuur. Ik vind dat dus zelf ook vrij lastig toe te passen voor mijn kinderen. Ik was een jaar of vier a vijf dat ik zelf naar school ging. ik ga er eigenlijk vanuit dat mijn moeder me wel wakker maakte en mijn brood smeerde. Zeker toen ik wat ouder werd (nog steeds best jong was) kwam ik thuis en lag mijn moeder nog in bed en smeerde ik zelf mijn brood en vertrok ik weer naar school. Vanaf dat ik een jaar of tien was deed ik de dagelijkse boodschappen. Bier kreeg je gewoon nog mee in die tijd en ik kan me ook nog herinneren dat mijn moeder eens een briefje had geschreven dat ik daarvoor toestemming had. Mijn structuur werd toen dus naar school gaan, na het eerste deel naar de klas van mijn oude kleuterjuf even helpen, snel naar huis en eten. Weer naar school, na school nog een keer naar de kleuterjuf en dan snel naar huis om boodschappen te doen. Meestal had ik geen fiets en sjouwde ik me een breuk, kan me nog goed herinneren hoe ik de tas op mijn rug liet hangen. In de weekenden ging ik twee keer naar de winkel, want dat dat was bijna niet in een keer te doen. Had ik daar als kind last van? Ja soms wel omdat je altijd eerst een verplichting had voordat je iets leuks kon doen. Ik kon nooit uit school met iemand mee om daar te spelen en bij mij spelen was al helemaal geen optie. In de buurt had ik veel contact met andere volwassenen waar ik graag kwam en waar mijn kinderbehoeften vervuld werden. Zo had ik een buurman en vrouw die creatief waren en muziek maakte. Ik kwam daar erg graag, ik tekende, keek naar hoe zij muziek maakte en op de achtergrond was klassieke muziek te horen. Ik was welkom en er was ruimte voor mij als mensje. Bij een ander stel met een jong kindje kwam ik ook vaak en in de weekenden mocht ik wel eens mee naar de paarden, want de buurvrouw had een eigen pony. Heerlijk vond ik dat, de lucht van de manege, het borstelen van de pony`s en soms een stukje rijden. Nu ik ouder ben, ben ik als de dood voor paarden. Bij een ander stel kwam ik ook graag, zij hadden een flipperkast waar we vaak op speelden en soms maakte we lekkere dingen. Tenslotte had ik ook nog een zelf uitgekozen oma waar ik vaak kwam. Ook daar tekenden ik en kreeg ik blokfluitles en ze leerde me hoe ik mijn band moest plakken. Bij al deze mensen voelde ik me heel erg op mijn gemak en ze hebben een hoop voor mij betekend. Door deze mensen werd er aan mijn kindbehoefte voldaan en gaven ze mij het gevoel dat ik ertoe deed. Ik vergeet bijna nog mijn opa te vermelden, heel erg belangrijk is hij voor mij geweest! Elk weekend ging ik naar hem toe. Hij maakte altijd grapjes, had leuke verhaaltjes en verwende mij graag. Mijn opa is, de meest belangrijke man in mijn jeugd geweest. Als ze op vakantie waren geweest en ze weer terugkwamen kreeg ik echt tranen in mijn ogen van blijdschap. Ik weet dat ik in ieder geval 6 was toen ik al zo geroerd was. Ik ben tot dat ik 22 was altijd heel bang geweest om mijn opa te verliezen, alleen de gedachte was al ondragelijk. Omdat ik de angst had dat mijn basis en de kern van wie ik ben weg zou vallen. Tijdens een intervisie op school kwam dit aan bod. Ik weet nog zo goed dat een uitspraak van de docent was dat wat mijn opa mij gegeven had, al in mij zat en dat ik dat nooit kwijt kon raken. Ik zou het weer doorgeven aan mijn kinderen en zo zou mijn opa ook weer doorleven. Sindsdien is het voor mij goed en kan ik het accepteren.
Ik wilde het eigenlijk over de betekenis van structuur hebben en wat dit voor invloed op mijn leven nu heeft, maar het blog heeft een andere wending gekregen. Het is goed dat wanneer ik schrijf over mijn jeugdherinneringen deze ook worden gekleurd door al deze bijzondere mensen. Mensen die mij essentiële dingen hebben gegeven die van grote waarde zijn op mijn leven. Ik sluit dit verhaal dan ook maar en bedank al deze mensen vanuit de grond van mijn hart dat ik bij hun IK mocht zijn.
