Gisteren ben ik voor het eerst in 15 jaar weer bij mijn vader op bezoek gegaan. Minstens 15 jaar was ik niet in Rotterdam geweest. Toen ik de stad inreed borrelde herinneringen op en ik zag me weer in de tram zitten de stad verkennen, ik zat achterop de motor en voelde de wind langs mij heen gaan en had mijn armen om mijn vader heen geslagen. We zijn op de markt en eten mango, die hij met zijn zakmes bewerkt, we slenteren over straat en doen boodschappen, we eten bij het bejaardentehuis om de hoek, we zijn thuis, hangen op de bank en zijn volledig op ons gemak bij elkaar.
Nu dus 15 jaar later ga ik voor het eerst weer bij je op bezoek. We hebben nu sinds 5 jaar weer contact. Ook in deze 5 jaar heb je zeker je ups en downs gehad maar je hebt ze aangepakt en had duidelijk voor jezelf besloten dat je een ander leven wilde. Je bent doorgegaan, hoe moeilijk het soms ook was, hoe rot of alleen je, je soms ook voelde. Je ontmoette Jolanda en het leven begon je ook weer meer toe te lachen. Hoe moeilijk het ook was, zij zag wie jij echt was en kon door alle "problemen" heen kijken. We hadden telefonisch contact en we waren op de hoogte van elkaars leven. Je bent een paar keer op bezoek geweest en genoot van je kleinkinderen. Je was blij dat het met ons zo goed ging.
Heel langzaam ben ik je steeds meer toe gaan laten. Het was bijzonder dat ik voelde dat ik bij je op bezoek wilde gaan. Het was een volgende stap in het proces, die ongemerkt naar voren kwam. Mijn vader.....
Ik wist niet wat ik vijf jaar geleden wilde toen je toenadering zocht en aangaf dat je aan je verslavingen werkte. Ik weet wel dat dit voor mij een rede was om het nog een kans te geven. Omdat je voor het eerst erkende dat je een probleem had en het leek dat je daar serieus mee aan de slag was gegaan. Ik ben het aangegaan, zonder verwachtingen en het proces ging weer verder. We hebben altijd heel goed kunnen praten en er is echt niets wat onbesproken is. Dat is bijzonder en niet iedereen gegeven, maar ons wel.
Mijn vader heeft een thuis..... een echt thuis. Er is iemand die op hem wacht en die hem zoent als hij weer komt. Mijn vader is weer dichter bij wie hij is. Hij heeft meer rust, heeft weer oog voor anderen, is weer zorgzaam en alles valt weer op zijn plek. Daar zittend op hun bank, gek maar ook heel vertrouwd, samen eten maakte me heel gelukkig.
Toen ik geen contact met hem had dacht ik regelmatig aan hoe het met hem zou zijn en of hij nog zou leven. Hij heeft mij nooit erkend dus volgens de wet heb ik geen vader. Ik vroeg me af of hij dood zou kunnen gaan zonder dat ik het wist en ook al sloot ik me voor dat gevoel af, het deed pijn.
http://www.youtube.com/watch?v=b8-7GGNCdVI een linkje naar ongeveer 7 jaar geleden.
Toen ik thuis kwam vertelde ik manlief, hoe het geweest was en ik was vol enthousiasme en blij. Hoe wil je nu verder vroeg hij. Ik gaf aan dat mijn vader en Jolanda welkom zijn in mijn leven en in mijn gezin. Welkom als vader en welkom als opa.
Toen het stil was en ik voelde, vielen er tranen op mijn wangen. Tranen van dankbaarheid omdat het goed ging met mijn vader en ik voelde dat hij een thuis had. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken, ik hoefde niet bang meer te zijn. Alles viel op zijn plek. En als mijn kinderen wat groter zijn mogen ze bij opa en Jolanda logeren. Want mijn vader is geweldig en ook een toffe opa en Jolanda is inderdaad een moordwijf.
