Ineens was hij daar, de foto die de wereld deed opschrikken. Het verdronken peutertje doet de mensen in actie komen. Massaal wordt er voedsel, kleding en plekken in huizen, gezinnen aangeboden. Ineens wordt iedereen wakker en de politiek MOET nu wel wat doen.
Het doet mij pijn en het raakt mij ontzettend. Al jaren speelt dit probleem en is het aan de orde van de dag. Het lukt blijkbaar lang de ogen te sluiten voor dat wat men niet wil zien.
Al heel lang ben ik mij bewust van ontmenselijking van de wereld. Al heel lang zie ik de ontmenselijking van de politiek, de maatschappij. Is dit empathie, teveel aan inlevingsvermogen?
Verbaasd ben ik, als ik hoor hoe weinig mensen weten van wat er daadwerkelijk speelt in ons land.
Als ik erover begin te praten wordt ik steeds wilder en bozer.. Want we leven in een hele zieke wereld. Het is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat er miljoenen naar voetbal toe gaat, er miljoenen elk jaar de lucht in wordt geschoten, er bergen aan voedsel wordt weggegooid, er miljarden geïnvesteerd worden in wapens terwijl er dagelijks mensen dood gaan van de honger, mensen niet kunnen slapen omdat ze geen idee hebben hun kinderen te moeten onderhouden. Jonge meisjes genomen worden door mannen omdat ze weigeren een condoom te gebruiken. Er dagelijks wezen bij tehuizen worden gebracht die hun ouders aan oorlog of aan aids zijn verloren.
We kijken voetbal, dossen ons uit in het oranje en geld moet vloeien!
Als er wordt gesproken over zwarte piet, veroorloven miljoenen mensen zich discriminerende opmerkingen te maken. Massaal in opstand te komen, tegen een gedachte die anders is dan die van hen. Geïntroduceerd door ons maatschappelijk systeem. Waarbij het idee bestaat dat Nederlanders tolerant zijn, want we hebben moskeeën. In de geschiedenislessen wordt nauwelijks tot gewoon niet stilgestaan bij hoe de Nederlandsers zich hebben opgesteld ten tijde van oorlog en slavernij.
Ik snap niet waar al die miljoenen mensen zijn op het moment dat het erop aankomt. Waarom tolereren wij zoveel en komen wij om de onbelangrijke zaken massaal in opstand vanuit intolerantie. Waarom accepteren wij dat er allochtone Nederlanders zijn die geen Mustafa mogen heten als ze op een callcenter werken. Waarom accepteren wij dat we bloot gesteld worden aan propaganda. Waarom accepteren wij dat er in ons land ouderen de hele dag in een vieze luier moeten liggen. Waarom accepteren wij dat onderwijs bijna onmogelijk is voor de minder bedeelde gezinnen? Waarom accepteren wij dat Nederland de rechten van het (gevluchte) kind drastisch schend. Waarom accepteren wij dat de maatschappij onder de noemer preventie, onze kinderen wil labelen, ons ouderschap wil reduceren tot een trainingsprogramma. Waarom accepteren wij het dat de vluchtelingen die hier komen jarenlang in onzekerheid leven, kinderen hier hun leven opbouwen, mensen niet mogen werken, deelnemen aan de maatschappij om ze vervolgens te laten weten dat ze hier niet mogen blijven. Waarom accepteren wij het dat mensen hun mens zijn wordt afgenomen in het kader van wat de regels zijn, het gebrek aan onmenselijkheid.
Als ik in het AZC kom en daar de uitgeprocedeerde vaders, moeders, kinderen, kortom mensen tref. Getraumatiseerd en onvoldoende rust gehad om te verwerken, moeten zijn terug naar hun land. Hun land van bommen en granaten, het land van beperking van vrijheid, het land van angst en pijn. Voel ik hoe dit gevoel het kamp treft. Alleen de kinderen zijn "vrolijk" spelen op een bepaalde manier nog vrij. Hebben deze mensen geen hulp nodig in de vorm van kleren. Hebben deze mensen hulp nodig bij het krijgen van een lach. Deze getraumatiseerde volwassenen kunnen wij de normale mens niet beter maken. Daar is de wereld, de politiek de macht, het geld verantwoordelijk voor. Het betekend niet dat we niets moeten doen. Waar is onze compassie, de vechtlust en de opstand. Is onze opstand datgene wat we op Facebook zetten. Of is onze opstand het doen wat we kunnen?
Deze ouders willen in ieder geval vreugde voor hoe kort ook voor hun kinderen. Ze zijn zelf niet meer bij machte positieve energie uit te dragen, het werkt als vergif. Het enige wat we kunnen doen is ons inzetten om met deze kinderen te spelen, ze mee te nemen uit wandelen, voetballen, speeltuinen, stranden, koekjes bakken. We kunnen deze ouders alleen maar helpen hun kind gewoon kind te kunnen laten zijn. We moeten ons als mensen verenigen omdat we toch allemaal willen dat kinderen gewoon kinderen kunnen zijn.
