Bam.......Ineens lag het op tafel, het hoge woord was eruit. Ik had het gezegd tegen manlief. Ik vroeg hem, "zie je nou echt niet hoe slecht het met me gaat"." "volgens mij zit ik tegen overspannenheid aan of ben ik het al."
Met het uitspreken van die woorden klapte ik ook echt helemaal in. Op was ik, de koek was op, mijn controle was ik kwijt. Als een kaartenhuis klapte alles ineen. Manlief en bonuskind namen alles uit handen. IK bracht mijn dagen in bed door met boeken en vage series. Geluiden, prikkels, rommel ik kon het gewoonweg niet verdragen. Mijn kinderen kon ik alleen een verhaaltje voorlezen en naar bed brengen. De eerste dagen geloofde ik nog dat ik er met een weekje wel weer zou zijn. Ik bedoel iedereen kan overspannen raken, behalve ik. Ik de altijd lollige, enthousiaste, positieve Karin. Het overspannen zijn klopte totaal niet met mijn zelfbeeld. Maar ook het strenge stemmetje in mij, het stemmetje van, stel je niet aan loser, zwakkeling maakte het niet direct mogelijk de overspannenheid helemaal te accepteren
Door toe te geven dat ik overspannen was of er door heen zat, ging ik ook terugkijken in de tijd. Ik was inderdaad al wat langer gespannen, minder geduld met de kinderen, veel piekeren, slecht slapen, steeds minder controle in de dagelijkse structuur, continu weg van huis, op de vlucht voor al wat niet goed ging. Toen ik ging terugkijken zag ik, dat sinds mijn tweede kind steeds meer dingen me tussen de vingers door glipte en mijn gevecht om alles onder controle te houden veel energie vroeg. Door de komst van het tweede kind had ik ineens veel minder tijd voor mezelf, om dingen te doen, te lezen, huishoudelijke taken, boodschappen etc.. Het organisatorische aspect van een gezin trok echt een zware wissel.
Ik werd doorverwezen naar een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik was best zenuwachtig en nerveus, ik als hulpverlener bij een andere hulpverlener maar dit maal als cliënt. Ze heeft naar mijn mening 1 goede vraag gesteld. Verder heeft ze voornamelijk verteld over het reddersyndroom bij hulpverleners en hoe zij er zelf ook eens doorheen zat. Natuurlijk ben ik bekend met het reddersyndroom, ik ben hulpverlener! Maar ik had niet het idee dat dit het grootste probleem was. Ik zal niet ontkennen dat ik trekjes van dit syndroom heb. Ik ben nu eenmaal een geparentificeerd kind, daar hou je best wat aan over. Maar voor mij verklaarde het niet mijn overspannenheid er was met mij meer aan de hand. Ik had ernstig het vermoeden dat ik ADHD had en al langer dan dat de overspannenheid, dat wou ik dus ook maar meteen uitgezocht hebben. Ik bedoel als je dan toch psychisch in de kreukels ligt...
Volgens de SPVer kon daar geen sprake van zijn met mijn baan. Na zo een kortzichtig antwoord was ik natuurlijk direct klaar met deze dame. Ik legde mijn conclusies en inzichten op tafel. Ik kreeg een doorverwijzing, naar een psycholoog.
Inmiddels was ik ook met medicatie gestart. Ondanks mijn weerstand en te willen geloven dat ik het gerust zelf kon, heb ik moeten toegeven; omwille van mijn gezin en omdat ik mijn kinderen vreselijk miste. Ik kon er emotioneel niet voor hun zijn op geen enkele manier. Dat deed mij echt het meeste pijn. In ieder geval zette de oxazepam direct voor een paar uur mijn gedachten uit. Soms had ik dat zo ontzettend nodig omdat mijn kop, mijn gedachten niet stilstonden.
Ik besloot het pad van het onderzoek en mogelijke conclusies te volgen en het pad van een therapeut.
Bij de psycholoog werd de diagnose ADHD gesteld en er werd mij de mogelijkheid geboden een groep te volgen gericht op psycho-educatie en medicatie. Het laatste sloeg ik direct van de hand nee ook dit zou ik vanzelf wel de baas worden. Tijdens de eerste bijeenkomst lieten verschillende mensen weten twijfels te hebben bij hun diagnose. Ook ik had twijfel, ondanks dat ik zelf om dat onderzoek had gevraagd. Na de eerste bijeenkomst was ik van die twijfel al genezen. We herkenden zoveel van elkaar; het te hard rijden, ongeduld bij simpele dingen als een lift, vergeetachtigheid, verstrooidheid, chaos, enthousiasme, energie, het niet opslaan als het geen interesse heeft, het verlies van jezelf in activiteiten, of juist de korte interesse. Voor mij was die eerste bijeenkomst echt een openbaring. Hoewel ik de theoretische kant kende wist ik eigenlijk ook niet zo goed wat de daadwerkelijke uitwerking was. Ik had genoeg cliënten gehad met ADHD, zag daar nooit zulke problemen omdat ik het herkende en mijn maniertjes had.
Bij de therapeut ging het echt om mijn emotionele proces, mijn pijn, verdriet, wanhoop en angsten.
Ik leerde daar te zien hoe hard ik altijd heb gevochten om "normaal" te zijn, niet te zijn zoals mijn ouders. Ik leerde daar het kind kennen wat had besloten het op te geven, dat op momenten van onveiligheid, alles kwijt was, al het geloof, al het contact, alle liefde. Ingedoken en weggestopt.
Ik leerde mijn ademhaling te herkennen en de blokkade. Ik hoorde daar de stem van mijn hart, die me vertelde dat ik goed was zoals ik was, die me vertelde dat het niet nodig was zo hard te vechten, zo hard mezelf te bewijzen. Ik huilde daar met alle tranen die ik in mij had om alle pijn die in mij lag. Alle pijn die het kind in zich droeg, de afwijzing, de veroordeling, het ontbreken van de liefde van mijn moeder, de nood naar mijn moeder en de continue afwijzing. Voor het eerst voelde ik pijn vanuit mijn tenen, in foetushouding huilde ik zoals ik nog nooit gedaan had.
Ik sprak mijn opa over de angst hem te verliezen. Ik vertelde hem met tranen in mijn ogen hoe bang ik was hem kwijt te raken, hoe diep mijn liefde voor hem was, dat hij me leerde wat onvoorwaardelijke liefde is en hoe bang ik was mezelf te verliezen, mijn rots, mijn branding, mijn veilige haven.
Ik sloot de groep af, sloot de gesprekken met de therapeut af, ging weer aan het werk. Nog steeds onder behandeling van een psycholoog en op de medicatie. Onlangs ben ik even gestopt met medicijnen en direct was mijn hoofd niet te stoppen en vol gedachten. Gerust geen onaardige, integendeel, leuke gezellige gedachten, praktische dingen, maar veel te veel.
Het werken is al weer aardig op pijl, wel ben ik verstrooider, vergeetachtiger, dan dat ik ooit was.
Het blijft ontzettend lastig balans te vinden in dingen die leuk zijn en het gezin. Ik vind ook gewoon teveel leuk, het begeleiden van een stagiaire, vakgroepen, etc en daarnaast nog mijn vrienden,studie familie, activiteiten en wat al niet meer. Er is simpelweg teveel leuk! Sommige dagen ben ik ontzettend verstrooid en heb ik en mijn gezin daar best last van. Op een gegeven moment juist voor deze dagen waarbij er niks uit mijn handen komt en ik overal en nergens ben, ben ik ritalin gaan proberen. Voor het eerst in het leven voelde ik wat het hier en nu is, ik gooide niet met deuren of lades, ik was me bewust van de la, de deur, en elke handeling die ik in het hier en nu meemaakte. Ik was voor het eerst eens niet bij de volgende tien stappen.
I am still in progress!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten