Bijna 11 jaar samen is tot een einde gekomen. Al eerder stond het op knappen. Twijfels en relatie therapie. Het was vechten tegen beter weten in. Het gevoel en verstand konden het maar niet eens worden. Van zoveel kanten bekeken, van zo veel kanten gedeeld.
2 prachtige kinderen samen, de verdieping van liefde op dat moment. Het verliefd zijn herboren omdat je samen dat prachtige geschapen mensje in je armen houdt. Uit liefde ontstaan en door ons gemaakt. Jou prachtige zoon, waarin ik ook lang deel van zijn leven ben geweest. Keuzes gemaakt op basis van wat op dat moment het beste leek.
Je leerde me dat je niet weg zou gaan als ik moest huilen. Een nieuwe groei, die van het leren kwetsbaar te mogen zijn. Hoewel troosten altijd pijnlijk bleef en ik helemaal blokkeerde als jij me vasthield. Alle emoties direct vast in mijn keel. Tijdens mijn overspannenheid helemaal gebroken, kapot en een allesomvattende wanhoop. Liet ik mijzelf in jou armen vallen en huilde vanuit het diepste van mijn ziel. Jij kwam in je kracht, nam mij alles uit handen. Ving mijn tranen op, liet mij slapen en liet mij liggen. Angstige momenten ook voor jou realiseer ik me nu. De angst dat ik helemaal zou doordraaien.
Mijn overspannenheid een treurige reactie op gemaakte keuzes, steeds weer en weer. Het opvangen en dragen van verantwoordelijkheden, het niet gehoord worden, mijn wanhoop en onmacht zo vaak laten zien. Maar het kwam niet aan, het leek niet aan te komen. Al jou antwoorden maakte het erger. Ik vrat mij van binnen helemaal op. Mijn baan op het spel, mijn (schijn) zekerheid. Wist ik dat jij nooit voor ons zou kunnen zorgen. Alles op alles om grip en controle op de situatie te houden. Zakte ik door mijn hoeven heen. Hoe fijn het ook was dat jij er voor me was , zo in de steek gelaten voelde ik me ook. Zo alleen, ontzettend kwetsbaar, kapot en gebroken omdat je niet had willen luisteren, of had ik het niet duidelijk genoeg gezegd of mezelf uitgesproken?
De pijn in het contact met jou ouders, het afgewezen worden keer op keer. Sinds we kinderen hadden steeds meer verstoten. Trapte ze me op mijn ziel en op mijn hart, taste ze me aan in mijn moeder zijn. Pakte ze me op wat mij het liefste was. Uitspreken was niet aan de orde. Ik mocht er niets over zeggen van jou en zo ja dan op eigen risico. Ging ik het aan, een brief geschreven om samen te praten over wat er speelde. Maar het bleef een stil zwijgen, gespannen verhoudingen, alles tegen spreken van wat ik uitsprak over mijn denken en voelen. Kon ik er niet meer mee leven en koos ervoor om niet meer mee te gaan, me niet meer te laten kwetsen. Hoewel het me altijd pijn heeft blijven doen, voor mijn kinderen die ik niets liever wil geven dan een grote liefdevolle familie, mijn man die in spagaat stond. Pijn om hoe moeilijk mensen het zichzelf en andere konden maken met hun eigen gedrag.
Brokkelde alles af, mijn liefde voor jou steeds minder en minder. Een vage verliefdheid ineens op de proppen. Opnieuw praten over oorzaken, behoeftes, noodzakelijke veranderingen en hopen dat je er samen uit zou komen. Voor de liefde die je hebt gevoeld, voor je kinderen, voor de geschiedenis en het heden waar je samen bent beland. Vechten tegen jezelf in, opnieuw proberen en alles aangrijpen om door te gaan.
Ik realiseerde me dat dit is wie je was... Maar als jij dit was, wat was ik dan?
Erachter komen hoe ik keer op keer vanuit opgelopen blikschade heb gehandeld en mezelf in posities bleef plaatsen waar ik alleen en gekwetst overbleef, Andere verwachtingen, andere doelen. verloor ik jou, ons en mezelf. Glipte het zo door mijn vingers heen. Het moment waarop je eigenlijk al weet dat je in een trein zit met als eindbestemming een doodlopend end. Hoop je dat je er samen nog uit kunt springen. Samen het leven kan pakken, geluk en al wat niet meer.
Was ik helemaal op en had niets meer te geven. De laatste slag en de laatste stoot...
Onze liefde dus echt dood...
Geen opmerkingen:
Een reactie posten