Oma

Mijn oma
Wat mis ik jou
voor het eerst
alles zonder jou

te rauw en te vers
tot nu
nu kan ik langzaam
over jou schrijven

Bijna een jaar
Er is niet veel verandert
de kinderen doen het goed
ze worden groter
wijzer en socialer

En als ik bel
ben ik inmiddels
gewend dat jij niet opneemt
Het plekje op de bank
is niet meer zo leeg

Mijn overspannenheid
heb jij gemist
niet dat daar iets aan te missen viel
mijn huwelijk bijna kapot
is ook aan jou voorbijgegaan

normaal had ik je gebeld
om dit te delen
Om je te vertellen
hoe grappig de kinderen
nu weer waren

Je verjaardag
maar dan zonder jou
hebben we inmiddels gehad
we hebben samen gedronken
op jou

het overlijden van Thea
heb je niet ervaren
of misschien al wel
stond je te wachten
klaar om te dansen

In feite was je lijf
al lang al klaar
Jou verlies
brengt ook weer
mogelijkheden

Ik zie teddy nu weer meer
en de kinderen maken hem mee
zoals ik hem kende
Ze zullen jou nooit kennen
zoals ik je kende

Maar ik zal ze vertellen
over jou
en onze gedeelde herinneringen
ik zal ze vertellen
hoe we samen dansten
wat je voor me betekende
en hoe dierbaar je me bent
hoe ze dachten dat jij mijn moeder was

Ik heb gezien
de rust die over je kwam
toen je net je ogen had gesloten
hoe je nog warm was
en ik je vasthield
en Bob Marley voor je zong
weg was de last van het leven

verdrietig
maar ook zo opgelucht
jou lijden deed mij zo een pijn
de afhankelijkheid
mijn oma
je was van ons
hoorde bij ons
niet bij vreemde handen

weg waren de vreemde handen
weg was het eeuwig gemis
weg waren de onbeantwoorde vragen
weg was het ingehouden geluk
weg waren de oordelen
eindelijk was je vrij

en ik heb je meegenomen
ik heb je weg gebracht
in de koelcel gestopt
samen hebben we jou gewassen
jou nagels gelakt
jouw bloemstuk geschikt

Voor altijd bij mij
en ik neem je mee
waar ik ook zal gaan
totdat ik daarboven kom
en we opnieuw zullen dansen

Karin: Ook wel bekend als Miss motoriek,

 

Ik ben een wild wijf! Altijd al geweest… Een banjer, een doerak… Maar wel één met een goed hart. Ik hou van avontuur, mensen, contact, ontdekken, struinen, filosoferen, grenzen, prikkels, rust ontmoetingen, dansen, schrijven, leven, analyseren, lachen (keihard), onzin, mezelf verliezen in het moment, kleuren, dingen maken, reflectie,  kattenkwaad, rennen, van trappen glijden, leren, opstaan tegen onrecht, werken, ondervinden, ruiken, muziek, liefde, passie, vuur, adrenaline, geven, inzet,, gekkigheid, eerlijkheid, onderzoeken en los.

Al deze dingen wil ik voelen en ervaren! In al deze dingen rust en balans vinden en hebben.

Mijn leven lang leef ik… met al deze behoeftes, al wat ik ben, te geven en  te ontvangen heb. Ik hou van mijn leven, ik hou van controle en toch ook zo volkomen niet..

Ik ben misschien niet altijd te volgen of volkomen logisch! Kan ik mij met al mijn vuur in iets verliezen, bij iets wat op dat moment zo leeft. Ben ik zo ontzettend onhandig, omdat ik weer iets tegen kom.. Toch heb ik van mezelf niet zoveel last…

Een vrouw met power, temperament en vechtlust…

Een moeder met pit, maar soms ook n met  ontzettend veel behoefte aan rust. Om te zitten met een boek, een film of aan het haken. Momenten enigszins onverantwoordelijk, omdat het genot van plezier nu eenmaal soms leuker is….. Een moeder vol plannen, ideeën, gekkigheid en oneindig veel liefde….  Een moeder soms, vol van onduidelijkheid… Omdat ze zo goed kan voelen hoe leuk het is om kind te zijn. Momenten overprikkeld omdat ik zo graag alles beleef.  Al mijn zintuigen open en toegankelijk, zo ontzettend kwetsbaar…  Wil ik jullie het beste geven van al wat ik ben…

Wij mensen zijn niet maakbaar, wel enigszins bij te schaven,  bij te sturen na analyse… Waarin mogen we zijn wie we zijn. Te leven met vuur en passie voor al wat we zien en mooi vinden of juist te vechten voor wat onacceptabel is. Wat is de vorm die maatschappelijk verantwoord is en moeten we daar altijd in mee gaan.  Datgene wat bijzonder is en ook zo ontzettend waardevol, datgene waar ook een diagnose voor is. Moeten we onderdrukken? Waarin  of waarvan hebben we last of kunnen we aanvaarden, gewoon onszelf. 

Het belangrijkste is, kunnen we zijn en  zitten, alleen met onszelf… Kunnen we staan voor wat we doen, onszelf in de spiegel kijken….                             

 

 

Leven met ADHD valt niet altijd mee.

 

Ik ben moeder van twee kinderen en 32 jaar. Ik heb een goede baan als hulpverlener en begeleidt gezinnen. Als ambulant werker ben ik veel op pad en in mijn auto pleeg ik altijd nog wat telefoontjes, kijk naar buiten, en rij veels te hard, parkeer mijn auto ergens, haal een parkeerkaartje maar als ik aan kom ben ik te laat en heb een boete. Als iemand tegen mij zegt dat we rechtsaf moeten kijk ik altijd naar mijn schrijfhand. Ik ben ook blij met de spellingscontrole op telefoons, computers e.d.

Mijn auto is een rommel, mijn werkplek is een rommel, mijn tas is een rommel…. Tijdens gesprekken flap ik er regelmatig wat uit, ik ben confronterend maar veroordeel niet. Op kantoor praat ik een beetje hier, beetje daar en ook mijn administratietijd is voorbij gevlogen. Als vergaderingen te lang duren wordt ik onrustig en begin te wiebelen, moet naar de WC of wil naar de kern van het verhaal! Ik hou er niet van mijn tijd te verdoen.. IK maak veel grapjes, ben erg vlot en mij praat je niet snel onder tafel! Ik ben enthousiast en heb vele interesses, Moet er iets gedaan worden, een training, het begeleiden van een stagiaire, het implementeren van een methodiek, dan komen ze bij mij. Ik ben altijd enthousiast en weet van aanpakken. Soms laat ik een heel koffiespoor achter omdat ik altijd mors en knoei. Collega,s vinden mij leuk, gedreven en gepassioneerd en soms een beetje gek maar zeker niet saai. Clienten vinden mij betrouwbaar, grappig, menselijk, betrokken en eerlijk. Ze accepteren mijn te laat komen en chaotisch gebeuren omdat ik het bespreek. Ik ga 100 nee 1000 procent voor mijn gezinnen en dat weten ze.

Ook voor mijn vrienden ga ik, ik heb afwisseling nodig, moet gek kunnen doen met mensen en lekker kunnen doorslaan, in dingen klimmen en schijt hebben aan alles. Ik moet voelen dat ik leef!  Tot zover niets aan de hand. Dit zijn stukjes van ADHD waarvan ik gewoon wist dat ze bij mij hoorde en ik had het ingezet als vaardigheden.

Maar sinds een half jaar weet ik dus dat k ADHD heb en vallen vele stukjes op zijn plaats..

Want sinds ik een gezin heb met twee kinderen loop ik tegen mijn eigen chaos en de overprikkeling op. Steeds meer en steeds meer en met wat overlijdens erbij zat ik ineens overspannen thuis.

Ik leef als een speer en beleef mijn emoties intens. Ik kan me vreselijk opwinden, down voelen, zielsgelukkig. Maar thuis was voor mij de plek om te landen. Om de chaos om mij heen en in mijn hoofd op te ruimen… IK ruim niet plek voor plek op maar in een keer het hele huis, overal en tegelijk. IK zet muziek aan en gaan met die banaan, alle prikkels weghalen om vanuit het nulpunt weer chaos te veroorzaken. IK doe thuis zoals het voelt, ik wordt wakker wanneer ik wil, ga slapen wanneer ik wil, ga eten wanneer ik wil. IK beuk mezelf helemaal af in de tuin, verlies de tijd uit het oog en kom tot rust. Ik heb honderden ideeen, sommige start ik op en ga er helemaal in op en sommige laat ik net zo snel weer los.

Maar nu ik kinderen heb, moet ik hun structuur volgen, zij hebben geen ruimte dat ik een hele dag tekeer ga in de tuin. En het hele huis opruimen lukt ook niet zo goed. Voortdurend zijn er spullen, prikkels, geluiden en andere om rekening mee te houden. Ik loop vast ik moet op tijd naar bed, op tijd opstaan, de kinderen eten geven n dat kost veel moeite. Daarnaast heb ik mijn man waarmee ik moet samenwerken en die me vraagt wat mijn plannen zijn. *&^$* kortsluiting want mij hoofd is te vol. Moet nog naar de winkel, naar de bibliotheek, kinderen naar school, instanties bellen, rekeningen betalen…

Tja en dan loop je dus tegen jezelf en je eigen chaos op en de andere mensen om mij heen tegen mij. Mijn dochtertje is ook zo druk, zit niet stil, praat veel en heeft het geduld niet om te luisteren, en reageert direct op prikkels. Er ging langzamerhand een lichtje bij mij branden en tijdens mijn overspannenheid heb ik om een ADHD test gevraagd en inderdaad alles valt op zijn plek.

Waarom structuur zo belangrijk is, waarom routine zo belangrijk is, waarom keuzes maken en knopen doorhaken zo belangrijk zijn, hoe belangrijk lijstjes voor mij zijn, hoe belangrijk doelen voor mij zijn omdat dat mijn houvast is… Ja ik heb nog een hoop te doen!!

Ik leer nu eindelijk koken, ben nog steeds een leuk en gek mens!

 

 

Mijn tweede vader

Hij de vader die al 25 jaar in mijn leven is, is donderdag opgenomen in het GGZ.
De vader die altijd al zo lang als ik hem kende, heel veel werkte. Achteraf gezien waren er al veel langer signalen dat het niet goed ging. Hoewel mijn moeder vaak genoeg tegen hem had gezegd dat hij het rustiger aan moest doen, hadden we niet verwacht dat hij zo ontzettend in elkaar zou klappen.
Het is hard gegaan kan ik u vertellen en de lijn is dun....

Nogmaals word aan mij bevestigd dat het iedereen kan gebeuren. Mijn vader heeft een eigen zaak en is altijd heel betrokken bij iedereen. Hij zorgt voor zijn familie en steunt hen financieel zodat ze een goed leven hebben. Stress had hij niet aldus zichzelf, zijn leven bestond uit werken en slapen zo vertelde hij. Sinds een aantal weken slaapt hij dus niet meer en dan kan het hard gaan zo is gebleken. Hij is net ongeveer twee weken thuis en piekert zich helemaal suf. Hij is ervan overtuigd geraakt dat hij faiiet gaat en dat hij schulden tot aan de hemel heeft, dat het nooit meer goed gaat komen. Dat hij iedereen om zich heen meetrekt.



Maandag vertoonde hij het eerste gedrag waardoor mijn moeder dacht dat hij helemaal door zou draaien. Gelukkig kalmeerde hij en kon mijn moeder verder goed met hem praten en hem geruststellen. Vervolgend werd mijn oma in het ziekenhuis opgenomen vanwege haar hart. Dinsdag moesten we dus met zijn alle naar het ziekenhuis, je zag dat mijn vader steeds minder grip over zijn leven had en dat hij angstig werd. Hij was ervan overtuigd dat hij niet meer verzekerd zou zijn en dat als hij zou komen te overlijden dat hij Nederland niet meer uit zou komen. Mijn vader is een Egyptenaar en als hij overlijdt zal hij direct naar Egypte gebracht worden om in het familiegraf bijgeplaatst te worden. We vertelden hem dat we zouden zorgen dat hij naar Egypte zou gaan en dat we daar allemaal voor zouden zorgen. Inmiddels was hij ook gezien door een psychiater welke hem medicatie had gegeven. Een burn-out met pre psychotische verschijnselen.. Toen ik mijn ouders had weggebracht belde ik later mijn moeder. Ik zei dat ze hem absoluut niet alleen kon laten en mijn moeder gaf aan dat dat precies de rede was waarom ze hem mee had genomen naar het ziekenhuis.

Woensdag moest mijn moeder een hele strijd aangaan om hem zijn medicatie te laten nemen. Het is naar om te zien hoe iemand probeert uit te leggen wat er allemaal speelt en dat het hem frustreert omdat je hem in de eerste instantie gerust gaat stellen en hem uitlegt waarom dingen niet kunnen gebeuren. Hij had echter nog genoeg momenten waarop hij rustig werd en kon zien dat zijn gedachten met hem aan de haal gingen. Toen ik woensdagavond wegging was hij rustiger. Ik belde de volgende ochtend mijn moeder. Hij had in de nacht toch weer lopen spoken en neemt dat zelf niet de medicijnen. Mijn moeder had hem weer weten te overtuigen dat hij die pillen moest nemen en hij ging naar bed. Als hij die pillen nou maar zou nemen dat zou het beter gaan. Een uur nadat ik opgehangen had toch weer een berichtje van mijn moeder, hij weigerde weer de pillen en ging weer uit zijn dak. Toen ik aankwam had hij toch net pillen gehad maar hij werd niet meer rustig. Hij raakte steeds meer in paniek en angstig. Ze zouden hem komen halen, hij maakte iedereen kapot, hij was een oplichter en het was allemaal verloren. Toen mijn moeder boven was, wilde hij naar buiten toe en vluchten hoewel hij zelf niet wist hoe en waarnaar toe. Mijn broer en ik haalden hem weer naar binnen het ging niet meer, dit ging hem niet worden het werd pijnlijk duidelijk. Mijn moeder belde de psychiater en die ging een opname regelen. Ondertussen had hij weer medicatie genomen na veel gepraat, maar de tranen van mijn moeder die deden het hem. Zijn grootse wanhoop werd zo duidelijk, huilend viel hij op zijn knieën in de schoot van mijn moeder. We huilden allemaal... Deze goede man die de wereld op zijn schouders droeg werd er nu door verzwolgen. We konden hem niet meer gerust stellen, hem troosten, tot hem doordringen want de koek was nu echt op. In zijn paniek en angst zou hij gekke dingen kunnen gaan doen.

De psychater belde terug en een kwartier later moesten we ons melden bij de GGZ. Hij ging mee godzijdank en verdwaasd zat hij in de auto waar mijn moeder zijn hand vasthield. Het had allemaal gen nut zei hij, alles wat we deden was verspilde energie. Toen hij zijn verhaal aan de psychiater moest doen raakte hij geagiteerd en ook in paniek. Hij wilde weg, hij wilde vluchten. Ze wilden hem daar houden en laten opnemen vrijwillig. Als hij nu niet zo durven zou hij weer mee naar huis moeten waar hij dan later op de avond weer beoordeeld zou worden. We hebben hem mee naar de afdeling weten te praten. Waar een oudere psychiater direct tegen hem zei, dit gaat zo niet. U moet slapen en hier gaan we goed voor u zorgen. Hij liet een flinke dosis medicatie komen welke mijn vader innam een stevige knetser aldus de psychiater. We rookten nog een sigaretje met elkaar en mijn moeder en ik gingen terug naar huis om zijn spullen te halen. We dachten dat hij inmiddels wel gevloerd zou zijn van de pillen maar toen we terugkwamen was hij stoned, hij had het naar zijn zin, kon niet goed meer uit zijn woorden komen. Begon in het Arabisch te praten en vertelde dat hij zich lekker voelde. We gingen lachend weg, hij sliep en had grapjes gemaakt daar konden we even op teren. Gisteren kwamen we, hij was niet angstig of in Paniek maar volop wanen en hij probeerde alles te regelen. We moesten dit en we moesten dat want hij ging financieel kapot, hij zou er nooit meer uit komen etc. Hij werd rustig van mijn moeder en we gingen weer.

Het zijn echt hele heftige dagen geweest en gisteren was ik ook erg emotioneel. Alles draait nu op ratio maar als ik ga voelen kan ik wel huilen, dat doe ik dan ook regelmatig even. De grote man die ineens zo klein en kwetsbaar is geworden, dat te voelen doet heel veel pijn.

Mijn bijzondere vader.



Gisteren ben ik voor het eerst in 15 jaar weer bij mijn vader op bezoek gegaan. Minstens 15 jaar was ik niet in Rotterdam geweest. Toen ik de stad inreed borrelde herinneringen op en ik zag me weer in de tram zitten de stad verkennen, ik zat achterop de motor en voelde de wind langs mij heen gaan en had mijn armen om mijn vader heen geslagen. We zijn op de markt en eten mango, die hij met zijn zakmes bewerkt, we slenteren over straat en doen boodschappen, we eten bij het bejaardentehuis om de hoek, we zijn thuis, hangen op de bank en zijn volledig op ons gemak bij elkaar.

Nu dus 15 jaar later ga ik voor het eerst weer bij je op bezoek. We hebben nu sinds 5 jaar weer contact. Ook in deze 5 jaar heb je zeker je ups en downs gehad maar je hebt ze aangepakt en had duidelijk voor jezelf besloten dat je een ander leven wilde. Je bent doorgegaan, hoe moeilijk het soms ook was, hoe rot of alleen je, je soms ook voelde. Je ontmoette Jolanda en het leven begon je ook weer meer toe te lachen. Hoe moeilijk het ook was, zij zag wie jij echt was en kon door alle "problemen" heen kijken. We hadden telefonisch contact en we waren op de hoogte van elkaars leven. Je bent een paar keer op bezoek geweest en genoot van je kleinkinderen. Je was blij dat het met ons zo goed ging.

Heel langzaam ben ik je steeds meer toe gaan laten. Het was bijzonder dat ik voelde dat ik bij je op bezoek wilde gaan. Het was een volgende stap in het proces, die ongemerkt naar voren kwam. Mijn vader.....
Ik wist niet wat ik vijf jaar geleden wilde toen je toenadering zocht en aangaf dat je aan je verslavingen werkte. Ik weet wel dat dit voor mij een rede was om het nog een kans te geven. Omdat je voor het eerst erkende dat je een probleem had en het leek dat je daar serieus mee aan de slag was gegaan. Ik ben het aangegaan, zonder verwachtingen en het proces ging weer verder. We hebben altijd heel goed kunnen praten en er is echt niets wat onbesproken is. Dat is bijzonder en niet iedereen gegeven, maar ons wel.

Mijn vader heeft een thuis..... een echt thuis. Er is iemand die op hem wacht en die hem zoent als hij weer komt. Mijn vader is weer dichter bij wie hij is. Hij heeft meer rust, heeft weer oog voor anderen, is weer zorgzaam en alles valt weer op zijn plek. Daar zittend op hun bank, gek maar ook heel vertrouwd, samen eten maakte me heel gelukkig.

Toen ik geen contact met hem had dacht ik regelmatig aan hoe het met hem zou zijn en of hij nog zou leven. Hij heeft mij nooit erkend dus volgens de wet heb ik geen vader. Ik vroeg me af of hij dood zou kunnen gaan zonder dat ik het wist en ook al sloot ik me voor dat gevoel af, het deed pijn.

http://www.youtube.com/watch?v=b8-7GGNCdVI een linkje naar ongeveer 7 jaar geleden.

Toen ik thuis kwam vertelde ik manlief, hoe het geweest was en ik was vol enthousiasme en blij. Hoe wil je nu verder vroeg hij. Ik gaf aan dat mijn vader en Jolanda welkom zijn in mijn leven en in mijn gezin. Welkom als vader en welkom als opa.

Toen het stil was en ik voelde, vielen er tranen op mijn wangen. Tranen van dankbaarheid omdat het goed ging met mijn vader en ik voelde dat hij een thuis had. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken, ik hoefde niet bang meer te zijn. Alles viel op zijn plek. En als mijn kinderen wat groter zijn mogen ze bij opa en Jolanda logeren. Want mijn vader is geweldig en ook een toffe opa en Jolanda is inderdaad een moordwijf.

sport

Sinds een paar weken begeef ik mij zo een twee keer per week naar de sportschool. En ik vind het heerlijk. Voordat ik kinderen kreeg was ik regelmatig aan het dansen. Tribal buikdans had mijn hart gestolen. Minimaal drie keer per week fanatiek met een instructie dvd en ook nog les. Ik was ervan overtuigd, dit wil ik goed kunnen. Je zag het ook echt aan mijn lijf. Ik had meer spieren en zelfs wat blokjes op mijn buik. De komst van mijn dochter veranderde mijn prioriteiten. Ik ging daarna nog wel op buikdans les, maar het greep me niet meer zoals voorheen. Ik kon geen motivatie meer opbrengen om thuis fanatiek te oefenen. Ik had andere dingen te doen. Na mijn tweede ging ik na een tijd om de week naar les. Meer voor de aardigheid en het gevoel te hebben toch wat te doen. Ik had niet meer de drive dat ik het goed wilde kunnen, het fanatieke was eraf.
Ik wilde wel naar de sportschool maar een vast maandbedrag kon ik eigenlijk ook niet missen. Het schoof op. Ik ben niet iemand voor hardlopen, dat past echt helemaal niet bij me. Ergens ben ik ook een heel lui persoon volgens mij. Kan heerlijk genieten van niets doen, lekker bankhangen en boekjes lezen en veel slapen. Hoe dan ook vind ik het wel belangrijk om goed voor mijn lijf te zorgen. Groepsporten zijn niet echt mijn ding. Lessen waarbij er gedanst en bewogen moet worden op pasjes en ritmes zijn ook niet aan mij besteed. Ik ga altijd mis en dat voelt niet zo fijn.
Maar nu zweet ik zo een twee keer per week in de fitness zaal al mij luie zweet eruit. Ik maak heel mijn hoofd leeg en ben alleen maar met de inspanning bezig. Ik hou ervan mijn grenzen te verleggen en mezelf uit te dagen en dat kan dus ook heel goed bij fitness. De eerste keer op zo een apparaat moest ik het 20 minuten volhouden na twaalf minuten hield ik het niet meer. Dus de keer erop was mij streven 13 minuten en hield ik het meteen al 20 minuten vol. Buikspieroefeningen worden ook opgebouwd en dat geeft mij echt een fijn gevoel. Fitness is iets wat je vooral in je eentje doet en dat bevalt mij goed. Geen gepraat over koetjes en kalfjes, lekker in je eigen wereld. Binnenkort ga ik met een collega thuis een workout doen aan de hand van DVDtjes en het heet insanety geloof ik. Schijnt helemaal geweldig te zijn en je zweet als een gek. Ik heb een voor en een na foto gezien van een andere collega en nu zijn we dus om. Hij vertelde dat er gewoon plassen aan zweet op de grond vallen en dan ben ik al snel overtuigd. Een andere collega merkte op dat zij een houten vloer had dus dat zij dus niet mee kon doen. We zullen zien hoe het gaat, maar ik geniet ervan en ik hou het nog wel even vol. Nog wel wat foto`s van mijn tribal heldin Rachel Brice, wat een plaatje niet?

 

Dochterlief

Mijn lieve schat is bijna 5 jaar. Gek op roze, glitters, glim en bling bling. Totdat ze twee jaar was, kon ik haar nog met gemak alles aantrekken. Ik heb zelf een ietwat andere smaak dan dochterlief. Ik ben meer van stoer of als het echt roze moet zijn, dan ook echt zuurstokroze. Hoewel ik zelf ook niets van roze in mijn eigen kast heb liggen of hangen. Ik vind het in ieder geval prima, als zij roze wil, mag zij roze dragen. Kleren die ze zelf niet zo mooi vond maar ik wel, moest ze zo nu en dan gewoon aan. Met de boodschap dat het anders zonde was. Inmiddels koop ik  kleding waarbij ik rekening houdt met haar smaak. Laat ik dus soms ook dingen liggen die ik echt fantastisch vind, maar waarvan ik weet dat zij er niet dol op is.

Vorig jaar had ik speciaal voor dochterlief een roze jurk gekocht voor de kerst, met inderdaad veel glitters, veel roze. Hij was favoriet en elke dag kwam de vraag of hij alweer schoon was. Nee loog ik soms, zodat ze ook eens wat anders aantrok. Maar goed deze jurk was echt af dus er moest een nieuwe komen. Gisteren hebben we dan ook een winkeldagje ingevoerd, op zoek naar een favoriete jurk voor dochterlief.
Kindlief heeft genoeg kleding want ik ga vaak naar tweedehandswinkels en kan het vaak dan niet laten liggen. Koopjes vind ik het dan, en zo leuk dat ik het dan moet meenemen. Maar voor nu gunde ik mijn dochter een speciale lievelingsjurk en had ik ook veel zin in een dagje samen.
Wat is het geweldig om met je dochter te shoppen, hoewel ze ook nog l wat jong, is dus al snel naar huis wilde was het fantastisch. Ze wilde alleen de kleedkamer in. Dus ik stond buiten te wachten en eigelijk ook maar fijn want ze had zweetkakkies, dat krijg je in neon roze balarinas. Qua zweetgehalte had het trouwens alle kleuren kunnen hebben, dat kleine kinderen al zulke zweetvoeten konden hebben.
Toen ik mocht kijken had ze alle kleren of haar eigen kleren aangetrokken, maar ze was trots en ik ook. Ze wordt groot en ze kan steeds meer dingen zelf. Ik heb haar toch nog een blouse in de maag gespitst omdat ik die zo mooi vond, vraag me af of ze hem gaat dragen.
Ik zag voor mezelf nog een mooi leer jasje met wat spikes erop, die ik uiteindelijk heb laten liggen.
Dochterlief is heeft twee jurkjes, een truitje, een broek, een blouse en een zuurstok roze pluche hesje. Om het af te maken vond ze ook nog een paar oorbellen. In totaal heeft dit alles me 40 euro gekost. Dus de andere dingetjes vond ik ook prima, gezien we natuurlijk alleen maar voor de jurkjes gingen. We hebben nog heerlijk een gebakje gegeten met een glaasje limonade en een kopje koffie.  Toen ik bij de auto kwam had ik een parkeerboete, ik was te laat. Ik was blij dat ik het jasje voor mezelf maar had laten liggen.