Nina

Mijn dochter, mijn allereerste kind!
26 jaar en ik hield jou in mijn armen.
We hebben je Nina genoemd.
Ik wilde een meisje met pit
een die van zichzelf af zou bijten
Een griet die met modder speelt
In bomen klimt en geniet

Je bent vernoemd naar Nina Hagen
Niet dat IK haar muziek kon waarderen.
Je oma en opa wel.
Mijn ouders.
Nina Hagen maakte Duitse Punk
Misschien moet ik er nog eens naar luisteren
Hoe dan ook.
Nina Hagen heeft pit..

Jij ook.
Je bent een fantastische griet
met ontzettend veel power
In je lijf en in je geest.
Je bent super energiek
en denkt in beelden.
Als we praten
hoor je in gesprekken genoeg
om te laten zien.
Je springt op tijdens het eten
praat heel hard

Je weet je nog geen raad met je emoties.
En ik weet me ook niet altijd raad met jou emoties
Of met mijn eigen emoties
In ieder geval kleine griet
Je bent pas zes
maar zo ontzettend pienter
je doorziet feilloos de interacties
de onuitgesproken spanningen
Je hebt een ijzersterk geheugen
Je leeft op spanning
Ik sluit niet uit dat ik natuurlijk ook projecteer

Mijn schat, mijn super mooie dochter
Wat zie ik mezelf in jou terug
Wat laat je me over mezelf denken
Je bent een spiegel
Wat ben je toch een kleine wijsneus
Ik ben ontzettend dankbaar
Jou moeder te zijn.

Ik voel wel , dat dit niet altijd gemakkelijk is of zal zijn.
We zijn aan elkaar gewaagd.
We lijken op elkaar
Of misschien leg ik jou of mezelf met deze gedachten wel iets op
een delegaat.

Hoe dan ook
Ik hoop dat ik er op enigerlei
wijze aan kan bijdragen om jou te laten opgroeien
tot jezelf
daar waar je het gelukkigst zal zijn
Wat je ook mag worden
Luister altijd naar je hart
Wees je bewust van je buik
van het eerste geluid

als je je gaat afzetten
jou pad moet kiezen
hoop ik dat je voldoende
vertrouwen hebt
vertrouwen in je eigen stem
die stem
die je aanschouwd en lief heeft
Jou eigen pure zelf.

Mijn lieve schat
Ik hou van jou
met heel mijn hart

Ik ben vanuit liefde altijd aan jou verbonden

Alleen

Ik adem de stilte in.. Op de achtergrond een heerlijk muziekje. De chaos zo goed als weggewerkt. Nog even een momentje om te schrijven voordat ik vanavond ga eten met vriendinnen.

Na een week alleen met de kinderen in een ander huis en omgeving te hebben doorgebracht. Is manlief gisteren gekomen en heeft ze vandaag weer meegenomen en ben ik hier nog een weekje alleen.

Gisteren hebben we echt een topdag met elkaar gehad. Hele dag op het strand en mooie mensen kijken. Lekker spelen met de kinderen en vooral heel veel lol. Kinderen naar bed en wij lekker eten met een goed wijntje. Vanochtend was ik helemaal op. Uitgeslapen terwijl ik alle andere dagen super vroeg op was en vol energie. Misschien had ik net even teveel alcohol genuttigd.

In het huis is het alsof er een bom ontploft is. Ik zeg tegen manlief, samen maken wij blijkbaar altijd chaos. Terwijl als ik alleen ben of met de kinderen ik de chaos niet verder laat komen dan ik kan handelen. Ineens zijn er weer twee opvoeders die het beide toch weer anders doen. Voor mijn gevoel heb je dat tig zoveel meer prikkels. En je kinderen heb je nog wel aardig onder controle. Als ze druk zijn stuur je ze naar buiten, als ze elkaar in de haren vliegen (te lang) zet ik ze apart aan een activiteit, als ze moe zijn en even rust nodig hebben zet ik de tv aan. Maar je gaat niet tegen je man zeggen, ga jij anders even lekker naar de speeltuin. Nee je hebt nu eenmaal met elkaars aanpak te dealen en hierin samen te werken.

De spanning die de ander voelt en in zijn handelen meeneemt, de onuitgesproken verwachtingen, iemand in je ruimte en de kinderen erbij. Ik vind dat behoorlijk veel prikkels en ik kan ze erg moeilijk verwerken. Ik heb wel eens gedacht misschien ben ik niet gemaakt om samen te leven met zoveel mensen. Vervelend om dat te voelen als je eenmaal al in zo een situatie zit. Ik heb regelmatig gedacht volgens mij moeten we gewoon gaan latten. Manlief geeft aan dat de relatie dan gewoon over is.

Het is ook niet altijd makkelijk om te zien wat nu precies wat is. Wat kun je met elkaar aanpakken, wat moet je veranderen, wat wil je veranderen? Welke verwachtingen heb je van jezelf, van elkaar, van het leven. In welke patronen zit je met elkaar, waarom juist in die patronen en zijn die patronen nog een toevoeging of zetten deze patronen je juist vast?

Tot in hoeverre mag je lol maken en wat houdt je dan tegen? De stem van de ander, de stem in je hoofd, die van het geweten en de principes. Als je, je gedrag aanpast doe je dat voor jezelf, doe je dat voor het maatschappelijk beeld, doe je dat voor je partner?

Ik kom er in ieder geval achter dat ik een belangrijke fase heb overgeslagen in het leven. Vanuit thuis moest je zorgen, jong het huis uit altijd veel verantwoordelijkheden. Het betalen van je woonlasten, je studie en altijd serieus op mijn taak gericht. Snel gaan samenwonen en nooit echt lang alleen geweest. Op mijn 22 levensjaar samen met manlief, mijn eerste echte baan, kinderen en nog steeds ben ik aan het overleven. Alles moet geregeld, alles moet betaald, de kinderen verzorgt, het huis aan kant. En hoe beter ik me voel, hoe vrijer en hoe rustiger, hoe meer ik in staat ben om echt te leven. Om te dansen met mijn kinderen, om gekkigheid en gein met ze uit te halen. Het valt niet altijd mee om tijd vrij te maken voor de dingen die je ziel gelukkig maken.

Hoe is het eigenlijk om helemaal eens je eigen behoeften op de voorgrond te zetten?