Het vaarwel van partnerschap

Bijna 11 jaar samen is tot een einde gekomen. Al eerder stond het op knappen. Twijfels en relatie therapie. Het was vechten tegen beter weten in. Het gevoel en verstand konden het maar niet eens worden. Van zoveel kanten bekeken, van zo veel kanten gedeeld.

2 prachtige kinderen samen, de verdieping van liefde op dat moment. Het verliefd zijn herboren omdat je samen dat prachtige geschapen mensje in je armen houdt. Uit liefde ontstaan en door ons gemaakt. Jou prachtige zoon, waarin ik ook lang deel van zijn leven ben geweest. Keuzes gemaakt op basis van wat op dat moment het beste leek.

Je leerde me dat je niet weg zou gaan als ik moest huilen. Een nieuwe groei, die van het leren kwetsbaar te mogen zijn. Hoewel troosten altijd pijnlijk bleef en ik helemaal blokkeerde als jij me vasthield. Alle emoties direct vast in mijn keel. Tijdens mijn overspannenheid helemaal gebroken, kapot en een allesomvattende wanhoop. Liet ik mijzelf in jou armen vallen en huilde vanuit het diepste van mijn ziel. Jij kwam in je kracht, nam mij alles uit handen. Ving mijn tranen op, liet mij slapen en liet mij liggen. Angstige momenten ook voor jou realiseer ik me nu. De angst dat ik helemaal zou doordraaien.

Mijn overspannenheid een treurige reactie op gemaakte keuzes, steeds weer en weer. Het opvangen en dragen van verantwoordelijkheden, het niet gehoord worden, mijn wanhoop en onmacht zo vaak laten zien. Maar het kwam niet aan, het leek niet aan te komen. Al jou antwoorden maakte het erger. Ik vrat mij van binnen helemaal op. Mijn baan op het spel, mijn (schijn) zekerheid. Wist ik dat jij nooit voor ons zou kunnen zorgen. Alles op alles om grip en controle op de situatie te houden. Zakte ik door mijn hoeven heen. Hoe fijn het ook was dat jij er voor me was , zo in de steek gelaten voelde ik me ook. Zo alleen, ontzettend kwetsbaar, kapot en gebroken omdat je niet had willen luisteren, of had ik het niet duidelijk genoeg gezegd of mezelf uitgesproken?

De pijn in het contact met jou ouders, het afgewezen worden keer op keer. Sinds we kinderen hadden steeds meer verstoten. Trapte ze me op mijn ziel en op mijn hart, taste ze me aan in mijn moeder zijn. Pakte ze me op wat mij het liefste was. Uitspreken was niet aan de orde. Ik mocht er niets over zeggen van jou en zo ja dan op eigen risico. Ging ik het aan, een brief geschreven om samen te praten over wat er speelde. Maar het bleef een stil zwijgen, gespannen verhoudingen, alles tegen spreken van wat ik uitsprak over mijn denken en voelen. Kon ik er niet meer mee leven en koos ervoor om niet meer mee te gaan, me niet meer te laten kwetsen. Hoewel het me altijd pijn heeft blijven doen, voor mijn kinderen die ik niets liever wil geven dan een grote liefdevolle familie, mijn man die in spagaat stond. Pijn om hoe moeilijk mensen het zichzelf en andere konden maken met hun eigen gedrag.

Brokkelde alles af, mijn liefde voor jou steeds minder en minder. Een vage verliefdheid ineens op de proppen. Opnieuw praten over oorzaken, behoeftes, noodzakelijke veranderingen en hopen dat je er samen uit zou komen. Voor de liefde die je hebt gevoeld, voor je kinderen, voor de geschiedenis en het heden waar je samen bent beland. Vechten tegen jezelf in, opnieuw proberen en alles aangrijpen om door te gaan.

Ik realiseerde me dat dit is wie je was... Maar als jij dit was, wat was ik dan?

Erachter komen hoe ik keer op keer vanuit opgelopen blikschade heb gehandeld en mezelf in posities bleef plaatsen waar ik alleen en gekwetst overbleef, Andere verwachtingen, andere doelen. verloor ik jou, ons en mezelf. Glipte het zo door mijn vingers heen. Het moment waarop je eigenlijk al weet dat je in een trein zit met als eindbestemming een doodlopend end. Hoop je dat je er samen nog uit kunt springen. Samen het leven kan pakken, geluk en al wat niet meer.

Was ik helemaal op en had niets meer te geven. De laatste slag en de laatste stoot...

Onze liefde dus echt dood...

ADHD werkdag

Een typische ADHD werkdag…

Kwart over zes mijn wekker gaat, druk op snooze en sta op om half zeven. Mijn kinderen liggen bij mij in het grote bed. Een arm op mijn gezicht, een knie in mijn rug en te weinig ruimte, dat is hoe ik heb geslapen. Zoals vaker ben ik nu weer even niet zo consequent hierin. Ik baal een beetje, iedereen is om half zeven wakker en is om mij heen. Terwijl het voor mij zo belangrijk is een uurtje voor mezelf te hebben voordat de dag begint. Maar ik heb in dit proces, zelf weer wat steken laten vallen.

Mijn werkmobiel is sinds gisteravond kapot. Al vanaf dat moment zit dat ding in mijn hoofd. Denk aan de mensen die ik moet bellen, de mails die ik wil inzien, wie ik moet contacten voor een andere werkmobiel, of ik die dan ook krijg, wanneer dan, en hoe ik het halen ervan ergens kan combineren met een heenreis of terugreis van mijn werk. Ik neem tussendoor mijn LTO3 en drink een bak zwarte koffie. Ik zeg nog even tegen mijn partner dat ik vandaag eerder weg moet en dat hij dus de kinderen naar school brengt.

Dat is ook zo, vandaag een training waarin ik ook als super-user functioneer. Ik behoor dus meer te weten dan de anderen. Ik had me daarvoor nog wat willen voorbereiden, mijn tablet goed op te laden, nog even in de omgeving van de computer kijken etc. Is dus niet gebeurt, maar goed mijn werkmobiel. Zou ik misschien de simkaartjes kunnen omwisselen, zodat mijn privé mobiel even mijn werkmobiel wordt. Eerst maar even aankleden en opmaken. Shit het is kwart voor acht, opschieten dus! Kleren voor de kinderen pakken, spullen inpakken voor mijn werk.

Om vijf over 8 zit ik in de auto en geef mezelf een schouderklopje, ik ben op tijd… Ik zet de muziek aan en scheur weg. Tijdens de rit, kijk ik naar buiten en zing hard mee met de muziek. Ik luister hetzelfde liedje nog een keer en rij hard. Ondertussen geniet ik van de wolken, het water en de schapen.

Om 9 uur kom ik op mijn werk aan, waar super, superuser er al helemaal klaar voor zit. De Andere superuser zit ook al klaar, heeft dingen uitgeprint en is echt goed voorbereid. Ik gooi mijn tassen neer, zeg dat mijn telefoon stuk is en ga dat regelen. Eerst nog even met die simkaartjes proberen. Oh shit nou doet mijn privemobiel ook niets meer. Geen beweging in het beeld te krijgen. Ik bel de helpdesk en leg de situatie voor. Ik kan vanmiddag komen maar het advies is om hem ook nog even op de lader te leggen. Oke een stopcontact vinden, ondertussen liggen er een hoop spullen op het bureau. Eerst mijn werkmobiel aan een computer, gaat niet, op zoek naar een stopcontact gevonden. Collega van de computer geeft aan dat zij nu een error heeft door mijn USB handeling, daar maar even kijken, klik opgelost. Privemobiel doet nog steeds niets, heb boven een schroevendraaier, komt straks wel. Tablet pakken, zit een enorme barst in, ah daar is onze ICT collega, gaat kijken wat hij kan doen. Goed terug naar de superuserclub, het is namelijk 9.40 en we zijn het onderwerp al 40 minuten aan het voorbereiden. Super super user laat het even zien, ik snap het direct. Computerprogramma`s zijn meestal kruisjes waar je op moet drukken, opslaan, toevoegen, etc etc.

Het overleg, mensen stellen allemaal vragen, sommige zuchten en hebben weerstand, mensen komen te laat. Ik wordt al onrustiger, mijn been begint te wiebelen. Nog meer vragen en ik vind het zo simpel en zo niet dan komt het ook wel goed. Ik werk namelijk heel goed op beelden en in dit systeem staan lekker overzichtelijk wat kernwoorden en de rest van de symbooltjes. Samen met mijn leuke gekke collega adhder, voelen we de onrust bij onszelf toenemen. We moeten er voor waken het niet over andere dingen te hebben. De training is afgelopen en ik ben gesloopt.

Maar eerst eten, shit ik ben mijn yoghurt vergeten.  Gelukkig ik had nog wat yoghurt van vorige week laten staan. Ik neem ook echt even de tijd en de rustig te eten. Achter de computer nog wat dingen opzoeken en uitzoeken. Mailtjes die tussendoor komen afhandelen, nog wat telefoontjes en nu snel op route. Beneden nog een map pakken, het adres vergeten op te schrijven, dus dat vraag ik nog even aan de administratie. In de auto en halverwege bedenk ik me, dat ik de map heb laten liggen…

Wanneer ik terug naar huis rij, bel ik nog even met een vriendin en met mijn vader. Maak nog wat kekke foto`s van mezelf en heb dikke pret. Denk aan de dag terug en dat ik het de volgende keer echt wat beter moet organiseren. Ik lach om mezelf, maar geef mezelf ook op mijn kop… Wanneer leer je het nu eens Karin……