Mijn tweede vader

Hij de vader die al 25 jaar in mijn leven is, is donderdag opgenomen in het GGZ.
De vader die altijd al zo lang als ik hem kende, heel veel werkte. Achteraf gezien waren er al veel langer signalen dat het niet goed ging. Hoewel mijn moeder vaak genoeg tegen hem had gezegd dat hij het rustiger aan moest doen, hadden we niet verwacht dat hij zo ontzettend in elkaar zou klappen.
Het is hard gegaan kan ik u vertellen en de lijn is dun....

Nogmaals word aan mij bevestigd dat het iedereen kan gebeuren. Mijn vader heeft een eigen zaak en is altijd heel betrokken bij iedereen. Hij zorgt voor zijn familie en steunt hen financieel zodat ze een goed leven hebben. Stress had hij niet aldus zichzelf, zijn leven bestond uit werken en slapen zo vertelde hij. Sinds een aantal weken slaapt hij dus niet meer en dan kan het hard gaan zo is gebleken. Hij is net ongeveer twee weken thuis en piekert zich helemaal suf. Hij is ervan overtuigd geraakt dat hij faiiet gaat en dat hij schulden tot aan de hemel heeft, dat het nooit meer goed gaat komen. Dat hij iedereen om zich heen meetrekt.



Maandag vertoonde hij het eerste gedrag waardoor mijn moeder dacht dat hij helemaal door zou draaien. Gelukkig kalmeerde hij en kon mijn moeder verder goed met hem praten en hem geruststellen. Vervolgend werd mijn oma in het ziekenhuis opgenomen vanwege haar hart. Dinsdag moesten we dus met zijn alle naar het ziekenhuis, je zag dat mijn vader steeds minder grip over zijn leven had en dat hij angstig werd. Hij was ervan overtuigd dat hij niet meer verzekerd zou zijn en dat als hij zou komen te overlijden dat hij Nederland niet meer uit zou komen. Mijn vader is een Egyptenaar en als hij overlijdt zal hij direct naar Egypte gebracht worden om in het familiegraf bijgeplaatst te worden. We vertelden hem dat we zouden zorgen dat hij naar Egypte zou gaan en dat we daar allemaal voor zouden zorgen. Inmiddels was hij ook gezien door een psychiater welke hem medicatie had gegeven. Een burn-out met pre psychotische verschijnselen.. Toen ik mijn ouders had weggebracht belde ik later mijn moeder. Ik zei dat ze hem absoluut niet alleen kon laten en mijn moeder gaf aan dat dat precies de rede was waarom ze hem mee had genomen naar het ziekenhuis.

Woensdag moest mijn moeder een hele strijd aangaan om hem zijn medicatie te laten nemen. Het is naar om te zien hoe iemand probeert uit te leggen wat er allemaal speelt en dat het hem frustreert omdat je hem in de eerste instantie gerust gaat stellen en hem uitlegt waarom dingen niet kunnen gebeuren. Hij had echter nog genoeg momenten waarop hij rustig werd en kon zien dat zijn gedachten met hem aan de haal gingen. Toen ik woensdagavond wegging was hij rustiger. Ik belde de volgende ochtend mijn moeder. Hij had in de nacht toch weer lopen spoken en neemt dat zelf niet de medicijnen. Mijn moeder had hem weer weten te overtuigen dat hij die pillen moest nemen en hij ging naar bed. Als hij die pillen nou maar zou nemen dat zou het beter gaan. Een uur nadat ik opgehangen had toch weer een berichtje van mijn moeder, hij weigerde weer de pillen en ging weer uit zijn dak. Toen ik aankwam had hij toch net pillen gehad maar hij werd niet meer rustig. Hij raakte steeds meer in paniek en angstig. Ze zouden hem komen halen, hij maakte iedereen kapot, hij was een oplichter en het was allemaal verloren. Toen mijn moeder boven was, wilde hij naar buiten toe en vluchten hoewel hij zelf niet wist hoe en waarnaar toe. Mijn broer en ik haalden hem weer naar binnen het ging niet meer, dit ging hem niet worden het werd pijnlijk duidelijk. Mijn moeder belde de psychiater en die ging een opname regelen. Ondertussen had hij weer medicatie genomen na veel gepraat, maar de tranen van mijn moeder die deden het hem. Zijn grootse wanhoop werd zo duidelijk, huilend viel hij op zijn knieën in de schoot van mijn moeder. We huilden allemaal... Deze goede man die de wereld op zijn schouders droeg werd er nu door verzwolgen. We konden hem niet meer gerust stellen, hem troosten, tot hem doordringen want de koek was nu echt op. In zijn paniek en angst zou hij gekke dingen kunnen gaan doen.

De psychater belde terug en een kwartier later moesten we ons melden bij de GGZ. Hij ging mee godzijdank en verdwaasd zat hij in de auto waar mijn moeder zijn hand vasthield. Het had allemaal gen nut zei hij, alles wat we deden was verspilde energie. Toen hij zijn verhaal aan de psychiater moest doen raakte hij geagiteerd en ook in paniek. Hij wilde weg, hij wilde vluchten. Ze wilden hem daar houden en laten opnemen vrijwillig. Als hij nu niet zo durven zou hij weer mee naar huis moeten waar hij dan later op de avond weer beoordeeld zou worden. We hebben hem mee naar de afdeling weten te praten. Waar een oudere psychiater direct tegen hem zei, dit gaat zo niet. U moet slapen en hier gaan we goed voor u zorgen. Hij liet een flinke dosis medicatie komen welke mijn vader innam een stevige knetser aldus de psychiater. We rookten nog een sigaretje met elkaar en mijn moeder en ik gingen terug naar huis om zijn spullen te halen. We dachten dat hij inmiddels wel gevloerd zou zijn van de pillen maar toen we terugkwamen was hij stoned, hij had het naar zijn zin, kon niet goed meer uit zijn woorden komen. Begon in het Arabisch te praten en vertelde dat hij zich lekker voelde. We gingen lachend weg, hij sliep en had grapjes gemaakt daar konden we even op teren. Gisteren kwamen we, hij was niet angstig of in Paniek maar volop wanen en hij probeerde alles te regelen. We moesten dit en we moesten dat want hij ging financieel kapot, hij zou er nooit meer uit komen etc. Hij werd rustig van mijn moeder en we gingen weer.

Het zijn echt hele heftige dagen geweest en gisteren was ik ook erg emotioneel. Alles draait nu op ratio maar als ik ga voelen kan ik wel huilen, dat doe ik dan ook regelmatig even. De grote man die ineens zo klein en kwetsbaar is geworden, dat te voelen doet heel veel pijn.

Mijn bijzondere vader.



Gisteren ben ik voor het eerst in 15 jaar weer bij mijn vader op bezoek gegaan. Minstens 15 jaar was ik niet in Rotterdam geweest. Toen ik de stad inreed borrelde herinneringen op en ik zag me weer in de tram zitten de stad verkennen, ik zat achterop de motor en voelde de wind langs mij heen gaan en had mijn armen om mijn vader heen geslagen. We zijn op de markt en eten mango, die hij met zijn zakmes bewerkt, we slenteren over straat en doen boodschappen, we eten bij het bejaardentehuis om de hoek, we zijn thuis, hangen op de bank en zijn volledig op ons gemak bij elkaar.

Nu dus 15 jaar later ga ik voor het eerst weer bij je op bezoek. We hebben nu sinds 5 jaar weer contact. Ook in deze 5 jaar heb je zeker je ups en downs gehad maar je hebt ze aangepakt en had duidelijk voor jezelf besloten dat je een ander leven wilde. Je bent doorgegaan, hoe moeilijk het soms ook was, hoe rot of alleen je, je soms ook voelde. Je ontmoette Jolanda en het leven begon je ook weer meer toe te lachen. Hoe moeilijk het ook was, zij zag wie jij echt was en kon door alle "problemen" heen kijken. We hadden telefonisch contact en we waren op de hoogte van elkaars leven. Je bent een paar keer op bezoek geweest en genoot van je kleinkinderen. Je was blij dat het met ons zo goed ging.

Heel langzaam ben ik je steeds meer toe gaan laten. Het was bijzonder dat ik voelde dat ik bij je op bezoek wilde gaan. Het was een volgende stap in het proces, die ongemerkt naar voren kwam. Mijn vader.....
Ik wist niet wat ik vijf jaar geleden wilde toen je toenadering zocht en aangaf dat je aan je verslavingen werkte. Ik weet wel dat dit voor mij een rede was om het nog een kans te geven. Omdat je voor het eerst erkende dat je een probleem had en het leek dat je daar serieus mee aan de slag was gegaan. Ik ben het aangegaan, zonder verwachtingen en het proces ging weer verder. We hebben altijd heel goed kunnen praten en er is echt niets wat onbesproken is. Dat is bijzonder en niet iedereen gegeven, maar ons wel.

Mijn vader heeft een thuis..... een echt thuis. Er is iemand die op hem wacht en die hem zoent als hij weer komt. Mijn vader is weer dichter bij wie hij is. Hij heeft meer rust, heeft weer oog voor anderen, is weer zorgzaam en alles valt weer op zijn plek. Daar zittend op hun bank, gek maar ook heel vertrouwd, samen eten maakte me heel gelukkig.

Toen ik geen contact met hem had dacht ik regelmatig aan hoe het met hem zou zijn en of hij nog zou leven. Hij heeft mij nooit erkend dus volgens de wet heb ik geen vader. Ik vroeg me af of hij dood zou kunnen gaan zonder dat ik het wist en ook al sloot ik me voor dat gevoel af, het deed pijn.

http://www.youtube.com/watch?v=b8-7GGNCdVI een linkje naar ongeveer 7 jaar geleden.

Toen ik thuis kwam vertelde ik manlief, hoe het geweest was en ik was vol enthousiasme en blij. Hoe wil je nu verder vroeg hij. Ik gaf aan dat mijn vader en Jolanda welkom zijn in mijn leven en in mijn gezin. Welkom als vader en welkom als opa.

Toen het stil was en ik voelde, vielen er tranen op mijn wangen. Tranen van dankbaarheid omdat het goed ging met mijn vader en ik voelde dat hij een thuis had. Ik hoefde me geen zorgen meer te maken, ik hoefde niet bang meer te zijn. Alles viel op zijn plek. En als mijn kinderen wat groter zijn mogen ze bij opa en Jolanda logeren. Want mijn vader is geweldig en ook een toffe opa en Jolanda is inderdaad een moordwijf.

sport

Sinds een paar weken begeef ik mij zo een twee keer per week naar de sportschool. En ik vind het heerlijk. Voordat ik kinderen kreeg was ik regelmatig aan het dansen. Tribal buikdans had mijn hart gestolen. Minimaal drie keer per week fanatiek met een instructie dvd en ook nog les. Ik was ervan overtuigd, dit wil ik goed kunnen. Je zag het ook echt aan mijn lijf. Ik had meer spieren en zelfs wat blokjes op mijn buik. De komst van mijn dochter veranderde mijn prioriteiten. Ik ging daarna nog wel op buikdans les, maar het greep me niet meer zoals voorheen. Ik kon geen motivatie meer opbrengen om thuis fanatiek te oefenen. Ik had andere dingen te doen. Na mijn tweede ging ik na een tijd om de week naar les. Meer voor de aardigheid en het gevoel te hebben toch wat te doen. Ik had niet meer de drive dat ik het goed wilde kunnen, het fanatieke was eraf.
Ik wilde wel naar de sportschool maar een vast maandbedrag kon ik eigenlijk ook niet missen. Het schoof op. Ik ben niet iemand voor hardlopen, dat past echt helemaal niet bij me. Ergens ben ik ook een heel lui persoon volgens mij. Kan heerlijk genieten van niets doen, lekker bankhangen en boekjes lezen en veel slapen. Hoe dan ook vind ik het wel belangrijk om goed voor mijn lijf te zorgen. Groepsporten zijn niet echt mijn ding. Lessen waarbij er gedanst en bewogen moet worden op pasjes en ritmes zijn ook niet aan mij besteed. Ik ga altijd mis en dat voelt niet zo fijn.
Maar nu zweet ik zo een twee keer per week in de fitness zaal al mij luie zweet eruit. Ik maak heel mijn hoofd leeg en ben alleen maar met de inspanning bezig. Ik hou ervan mijn grenzen te verleggen en mezelf uit te dagen en dat kan dus ook heel goed bij fitness. De eerste keer op zo een apparaat moest ik het 20 minuten volhouden na twaalf minuten hield ik het niet meer. Dus de keer erop was mij streven 13 minuten en hield ik het meteen al 20 minuten vol. Buikspieroefeningen worden ook opgebouwd en dat geeft mij echt een fijn gevoel. Fitness is iets wat je vooral in je eentje doet en dat bevalt mij goed. Geen gepraat over koetjes en kalfjes, lekker in je eigen wereld. Binnenkort ga ik met een collega thuis een workout doen aan de hand van DVDtjes en het heet insanety geloof ik. Schijnt helemaal geweldig te zijn en je zweet als een gek. Ik heb een voor en een na foto gezien van een andere collega en nu zijn we dus om. Hij vertelde dat er gewoon plassen aan zweet op de grond vallen en dan ben ik al snel overtuigd. Een andere collega merkte op dat zij een houten vloer had dus dat zij dus niet mee kon doen. We zullen zien hoe het gaat, maar ik geniet ervan en ik hou het nog wel even vol. Nog wel wat foto`s van mijn tribal heldin Rachel Brice, wat een plaatje niet?

 

Dochterlief

Mijn lieve schat is bijna 5 jaar. Gek op roze, glitters, glim en bling bling. Totdat ze twee jaar was, kon ik haar nog met gemak alles aantrekken. Ik heb zelf een ietwat andere smaak dan dochterlief. Ik ben meer van stoer of als het echt roze moet zijn, dan ook echt zuurstokroze. Hoewel ik zelf ook niets van roze in mijn eigen kast heb liggen of hangen. Ik vind het in ieder geval prima, als zij roze wil, mag zij roze dragen. Kleren die ze zelf niet zo mooi vond maar ik wel, moest ze zo nu en dan gewoon aan. Met de boodschap dat het anders zonde was. Inmiddels koop ik  kleding waarbij ik rekening houdt met haar smaak. Laat ik dus soms ook dingen liggen die ik echt fantastisch vind, maar waarvan ik weet dat zij er niet dol op is.

Vorig jaar had ik speciaal voor dochterlief een roze jurk gekocht voor de kerst, met inderdaad veel glitters, veel roze. Hij was favoriet en elke dag kwam de vraag of hij alweer schoon was. Nee loog ik soms, zodat ze ook eens wat anders aantrok. Maar goed deze jurk was echt af dus er moest een nieuwe komen. Gisteren hebben we dan ook een winkeldagje ingevoerd, op zoek naar een favoriete jurk voor dochterlief.
Kindlief heeft genoeg kleding want ik ga vaak naar tweedehandswinkels en kan het vaak dan niet laten liggen. Koopjes vind ik het dan, en zo leuk dat ik het dan moet meenemen. Maar voor nu gunde ik mijn dochter een speciale lievelingsjurk en had ik ook veel zin in een dagje samen.
Wat is het geweldig om met je dochter te shoppen, hoewel ze ook nog l wat jong, is dus al snel naar huis wilde was het fantastisch. Ze wilde alleen de kleedkamer in. Dus ik stond buiten te wachten en eigelijk ook maar fijn want ze had zweetkakkies, dat krijg je in neon roze balarinas. Qua zweetgehalte had het trouwens alle kleuren kunnen hebben, dat kleine kinderen al zulke zweetvoeten konden hebben.
Toen ik mocht kijken had ze alle kleren of haar eigen kleren aangetrokken, maar ze was trots en ik ook. Ze wordt groot en ze kan steeds meer dingen zelf. Ik heb haar toch nog een blouse in de maag gespitst omdat ik die zo mooi vond, vraag me af of ze hem gaat dragen.
Ik zag voor mezelf nog een mooi leer jasje met wat spikes erop, die ik uiteindelijk heb laten liggen.
Dochterlief is heeft twee jurkjes, een truitje, een broek, een blouse en een zuurstok roze pluche hesje. Om het af te maken vond ze ook nog een paar oorbellen. In totaal heeft dit alles me 40 euro gekost. Dus de andere dingetjes vond ik ook prima, gezien we natuurlijk alleen maar voor de jurkjes gingen. We hebben nog heerlijk een gebakje gegeten met een glaasje limonade en een kopje koffie.  Toen ik bij de auto kwam had ik een parkeerboete, ik was te laat. Ik was blij dat ik het jasje voor mezelf maar had laten liggen.

Structuur

De vakantie is weer voorbij en structuur wordt weer erg belangrijk. Ik ben zelf opgegroeid met weinig tot geen structuur. Ik vind dat dus zelf ook vrij lastig toe te passen voor mijn kinderen. Ik was een jaar of vier a vijf dat ik zelf naar school ging. ik ga er eigenlijk vanuit dat mijn moeder me wel wakker maakte en mijn brood smeerde. Zeker toen ik wat ouder werd (nog steeds best jong was) kwam ik thuis en lag mijn moeder nog in bed en smeerde ik zelf mijn brood en vertrok ik weer naar school. Vanaf dat ik een jaar of tien was deed ik de dagelijkse boodschappen. Bier kreeg je gewoon nog mee in die tijd en ik kan me ook nog herinneren dat mijn moeder eens een briefje had geschreven dat ik daarvoor toestemming had. Mijn structuur werd toen dus naar school gaan, na het eerste deel naar de klas van mijn oude kleuterjuf even helpen, snel naar huis en eten. Weer naar school, na school nog een keer naar de kleuterjuf en dan snel naar huis om boodschappen te doen. Meestal had ik geen fiets en sjouwde ik me een breuk, kan me nog goed herinneren hoe ik de tas op mijn rug liet hangen. In de weekenden ging ik twee keer naar de winkel, want dat dat was bijna niet in een keer te doen. Had ik daar als kind last van? Ja soms wel omdat je altijd eerst een verplichting had voordat je iets leuks kon doen. Ik kon nooit uit school met iemand mee om daar te spelen en bij mij spelen was al helemaal geen optie. In de buurt had ik veel contact met andere volwassenen waar ik graag kwam en waar mijn kinderbehoeften vervuld werden. Zo had ik een buurman en vrouw die creatief waren en muziek maakte. Ik kwam daar erg graag, ik tekende, keek naar hoe zij muziek maakte en op de achtergrond was klassieke muziek te horen. Ik was welkom en er was ruimte voor mij als mensje. Bij een ander stel met een jong kindje kwam ik ook vaak en in de weekenden mocht ik wel eens mee naar de paarden, want de buurvrouw had een eigen pony. Heerlijk vond ik dat, de lucht van de manege, het borstelen van de pony`s en soms een stukje rijden. Nu ik ouder ben, ben ik als de dood voor paarden. Bij een ander stel kwam ik ook graag, zij hadden een flipperkast waar we vaak op speelden en soms maakte we lekkere dingen. Tenslotte had ik ook nog een zelf uitgekozen oma waar ik vaak kwam. Ook daar tekenden ik en kreeg ik blokfluitles en ze leerde me hoe ik mijn band moest plakken. Bij al deze mensen voelde ik me heel erg op mijn gemak en ze hebben een hoop voor mij betekend. Door deze mensen werd er aan mijn kindbehoefte voldaan en gaven ze mij het gevoel dat ik ertoe deed. Ik vergeet bijna nog mijn opa te vermelden, heel erg belangrijk is hij voor mij geweest! Elk weekend ging ik naar hem toe. Hij maakte altijd grapjes, had leuke verhaaltjes en verwende mij graag. Mijn opa is, de meest belangrijke man in mijn jeugd geweest. Als ze op vakantie waren geweest en ze weer terugkwamen kreeg ik echt tranen in mijn ogen van blijdschap. Ik weet dat ik in ieder geval 6 was toen ik al zo geroerd was. Ik ben tot dat ik 22 was altijd heel bang geweest om mijn opa te verliezen, alleen de gedachte was al ondragelijk. Omdat ik de angst had dat mijn basis en de kern van wie ik ben weg zou vallen. Tijdens een intervisie op school kwam dit aan bod. Ik weet nog zo goed dat een uitspraak van de docent was dat wat mijn opa mij gegeven had, al in mij zat en dat ik dat nooit kwijt kon raken. Ik zou het weer doorgeven aan mijn kinderen en zo zou mijn opa ook weer doorleven. Sindsdien is het voor mij goed en kan ik het accepteren.
Ik wilde het eigenlijk over de betekenis van structuur hebben en wat dit voor invloed op mijn leven nu heeft, maar het blog heeft een andere wending gekregen. Het is goed dat wanneer ik schrijf over mijn jeugdherinneringen deze ook worden gekleurd door al deze bijzondere mensen. Mensen die mij essentiële dingen hebben gegeven die van grote waarde zijn op mijn leven. Ik sluit dit verhaal dan ook maar en bedank al deze mensen vanuit de grond van mijn hart dat ik bij hun IK mocht zijn.

Heftig of toch niet

                                       


Ik heb een prachtig mooi vak, geen dag is hetzelfde en elk mens heeft zo zijn eigen krachten, wensen, onhandigheden en mogelijkheden.
Regelmatig vragen mensen mij of mijn werk niet zwaar is omdat je toch met verschillende dingen geconfronteerd word. Ik werk nu inmiddels al weer zeven jaar met gezinnen en natuurlijk neem ik mijn werk wel eens mee naar huis, wie niet? Het is bijzonder want in mijn werk hoor en zie ik natuurlijk ook best heftige dingen. Ik ben altijd op zoek naar de beleving, mogelijkheden van mijn gezinnen. Ik wil ze zo goed mogelijk begeleiden en hierdoor ontstaat er een zekere afstand tussen wat het gezin mee maakt en wat ik voel. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen koele kikker en ook mijn empathisch vermogen is goed ontwikkeld. Het inleven en het gezin verder helpen vraagt gewoon om nadenken en concentratie. Doordat ik zelf ook het een en ander heb meegemaakt schrik ik niet zo snel. Ik weet in ieder geval dat toen ik zelf mijn opleiding deed en wij op therapeutische kampen moesten, ik niets kon met therapeuten die bijna zelf gingen meehuilen. Afschuwelijk vond ik dat. Om de simpele rede dat je dan het gevoel hebt dat je dan voor die ander moet zorgen. Daarnaast reageren mensen ook vaak met een soort van medelijden als ze mijn verhaal horen en ook daar kan ik niets mee. Want als onderdeel van een `heftige jeugd`ervaar je dat zelf niet zoals de mensen om je heen dat voelen. Je leeft het leven en doet je ding en later maak je de balans op.

Ik merk wel dat zaken waarbij kinderen betrokken zijn die de leeftijd van mijn eigen kinderen hebben meer binnenkomen. Er moest bijvoorbeeld enige tijd geleden een kind uit huis geplaatst worden vanwege mishandeling. dat ging niet op zo een gruwelijke manier als er soms wordt gedacht. Ouders bedachten zelf een goed plekje voor hun kind waar zij zo lang kon blijven. Kind had dezelfde leeftijd als mijn dochterlief. Als ik dan thuiskom en mijn dochter in mijn armen hou, voel ik het. Ik denk aan het kind wat toch zijn ouders moet missen, ik voel het gemis wat de ouders zullen ervaren. Ik kijk naar mijn kinderen en ben dankbaar dat ze elke dag bij hun ouders wakker worden, dat ze elke dag deel zijn van een gezin waar ruimte voor ze is en waar ze thuis zijn.

Een tijd geleden werd er een moeder opgepakt omdat zij drugs had gesmokkeld. Iedereen in de familie ging hard aan het werk om de kinderen op te vangen. Het is dan mijn taak om dat te begeleiden en om in nauwe samenwerking met Bureau Jeugdzorg te onderzoeken wat de beste plek zal zijn. Het is dan heel mooi om te zien hoe een familie zijn handen in een slaat en vecht voor de kinderen. Dat ik daar dan deel van mag zijn voel ik bijna als een eer. ik ga dan zelfs met een smile naar huis omdat er gedaan is wat er gedaan moet worden, alles is in goede banen geleidt. Ik heb mijn werk goed gedaan. Maar als ik dan na zoveel dagen in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en de kindertjes zie die nu naar een ander familielid gaan en hun moeder zo missen dan voel ik dat. Reken maar dat ik dat voel, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de moeder die dit toch niet zo had gewild voor haar kinderen. Sommige mensen zullen denken, daar had ze dan eerder stil bij moeten staan. Maar het leven is niet zwart of wit er is zoveel nuance en zoveel kleur daar tussen.
Het leven is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en Manenschijn en ondanks dat ik dat voor alle kinderen wens is de waarheid nu eenmaal anders. Mijn werk bestaat uit het zo goed mogelijk begeleiden van de heftige situaties. Ik kan het niet weg maken, ik kan geen mooie wereld voor de kinderen maken. Maar ik kan er wel een bijdrage aan proberen te leveren om de situatie dusdanig te begeleiden dat de kinderen er het minste last van hebben. 

Een plekje voor mijn lieve vriend

Lieve Reinier, al een aantal dagen wil ik hier een plekje voor je maken. Al een aantal jaren dood, maar in mijn gedachten nog zo vaak aanwezig. Maar ja, je kon niet blijven voor mijn geluk.
Mijn allerliefste vriend, die ook altijd mijn vriend zal blijven. Omdat de dood het nooit over heeft laten gaan. Maar ik mis je, en denk nog heel vaak aan je.
Een jaar of negen was ik, toen je bij mij in de straat kwam wonen. Met je vriendin en met je zoontje.
Ik kwam ontzettend graag bij jullie. Ik leerde guns & roses kennen en ook zij zijn nooti meer weg gegaan.
Lieve reinier altijd in mijn gedachten, echt nooit daar weg gegaan.
De vriendschap is altijd gebleven, we zijn elkaar altijd gevolgd en nooit uit het oog verloren.
Weet je nog, dat taart gevecht wat we allebei altijd zo graag hadden willen doen en dus ook deden. Mijn kleren niet meer schoon. Ze bleven ruiken naar zure room. Maar de herinnering is teder en inderdaad zo zoet als slagroom.
Mijn lieve vriend, ik zie nog jou lach en ik hoor je nog zo zeggen " als je met linkerschoen in de hondenpoep staat, moet je blij zijn dat het je rechter niet was.
Jij leerde me dat ik iets vroeg maar nooit op een antwoord wachtte en direct deed. Lieve Reinier, heel wat gefippert op de kast op jullie zolder. de geklopete eiwitten, de zwangerschapstest, de honkbal wedstrijden. De alles kut vragen. Ik mis je Reinier, Ik mis je!
Em ik baal dat jij nooit hebt gezien wat je werkelijk hebt betekend. Ik herinner me je laatste telefoon gesprek, waarin je iets wou afspreken en ik niet kon. Nooit gedacht dat het de laatste keer zou zijn. Niet beseft dat je waarschijnlijk afscheid wou nemen. Je hebt gevochten voor je kinderen. Maar het ging niet, het ging niet zoals je wou. Je wilde een thuis voor je kinderen maar dat lukte niet. De depressie hield je in zijn greep. Ik zie je nog lachend zitten, want je leidde de GGZ om de tuin en daar had je schik in. Ze kwamen met diagnoses die totaal niet klopten en daar had je pret om. Ik voel me niet schuldig en respecteerde direct jou keuze. Ik heb jou altijd gerespecteerd en wist hoe lang je hebt gevochten. Ik heb nooit gevoeld dat je de keuze zou maken die hebt gemaakt. Maar toen ik werd gebeld door je broer om te vertellen dat je overleden was. Wist ik direct dat het maar twee dingen kon betekenen en dat was een ongeluk of dat je er zelf de hand in had gehad.
Sommige mensen vinden het egoïstisch en een laffe daad. Ik vind het vooral voor je kinderen heel moeilijk. Maar ik snap zelf dat als je al jaren en jaren vecht dat het op een gegeven moment ophoudt. Je krijgt het idee dat iedereen ook beter af is zonder jou en dat het verdriet van de mensen slijt. Ik vind het spijtig echt heel spijtig dat je nooit echt of niet meer kon voelen wat je hebt betekend voor de mensen om je heen. Hoe dan ook zal je altijd bij me blijven en zal ik je echt nooit vergeten.

Mijn uitzonderlijke vader

Toen ik mijn vader voor het eerst ontmoete was ik 11 jaar oud. Het begon met een eerste brief en wat foto`s. Kort daarna stond er een afspraak gepland en zou ik hem voor het eerst ontmoetten. Ik wilde dat heel erg graag en mijn moeder heeft hem opgespoord. Ik kreeg de behoefte om te weten wie ik was, had het gevoel dat ik niet compleet was.
Mijn eerste ontmoeting met mijn vader vond plaats bij mijn oma. Hij zat daar op de bank, met naar ik meen een leren motorbroek, motorlaarzen en grote ringen aan zijn vingers. Als kadootjes had hij een casettebandje mee van de gypsie kings, en een toblerone reep.
Ik kan me nog goed herinneren dat hij een grote boer liet en dat ik dat best gek vond zo voor het eerst bij mijn oma op de bank.
Ik ging met mijn vader een rondje lopen en liet hem mijn school zien. Ik stelde hem voor aan mijn leerkrachten en ik was trots, ik had een vader!
We liepen naar de plaatselijke snackbar en daar ging mijn vader direct in gesprek met de medewerkers. Hij vertelde zijn geschiedenis wat betreft zijn verslaving en dat hij helemaal afgekickt was. De medewerkers hingen aan zijn lippen en ik kon wel door de grond zakken.
Ik liep met mijn vader weer terug naar mijn oma en onderweg gooide hij zijn spullen op de grond. Ik weet nog dat ik tegen mijn vader zei dat dit echt niet kon. Mijn vader is altijd zo gebleven, hij doet zijn eigen zin en volgt een heleboel sociale regels niet op. Toentertijd had mijn vader een ontzettend leuke vriendin. Hij had hier al ruim 10 jaar een relatie mee en het ging ontzettend goed met mijn ruige vader. Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij mijn vader en zijn vriendin sliep. We playbackten guns &roses want daar was ik echt fan van. Er worden pruiken en kleding tevoorschijn gehaald, een visserskrukje werd de bas. Alleen de herinnering al, doet mij lachen. Er stond altijd muziek aan. Je verzameling van muziek was het eerste wat mij opviel, een hele wand met cassettebandjes, platen en apparatuur. Net zoals jij houdt ik van muziek en de gypsie kings hebben bij mij altijd een heel speciaal plekje. Toen ik jong was luisterde ik er heel vaak naar, het bandje is grijsgedraaid. Op een gegeven moment ging het uit met je vriendin ontzettend jammer want het was echt een ontzettend leuk mens, nog steeds trouwens. Het ging slechter met jou, vanwege je hernia was je, je baan kwijtgeraakt. Je viel af en je wangen vielen in. Als ik bij je was, en je me terug bracht had je altijd een fles sterke drank bij je waar je onderweg een slokje van nam. Je ontkende dat je drugs gebruikte. Toen ik 15 jaar was kreeg jij de keuze van mijn moeder, ik zou of bij jou wonen of naar een internaat gaan. Ik was welkom en ging bij mijn vader wonen. Het was een heel bijzondere en bizarre tijd, die ik ook  niet zou hebben willen missen. Je liet me vrij en we hadden veel gesprekken. Je veroordeelt nooit en nog steeds is dat een eigenschap die ik ten zeerste waardeer. Ik begon me jointjes draaien voor jou en al snel blowde ik mee. Je liet me zien waar de hoeren tippelden om me te laten zien wat drugs met je deed. Ik mocht gratis sekslijnen bellen samen met mijn vriendin, je maakte daar echt totaal geen probleem van. We bezochten vrienden en gingen daar op de motor naar toe. Ik mocht zo laat naar bed als ik wilde en ik werd behandelt als een van jullie. We gingen naar het Kralingense plas en bleven daar de hele dag en sliepen in de buitenlucht. Ik ging mee met jou ritme, jij was ook niet gewend om je ritme aan te passen aan dat van een kind. Je ontving een uitkering en altijd was het geld te snel op. In de supermarkt schoof je regelmatig wat boodschappen in je broek. Zodra ik dat doorhad, had ik de huissleutels. Ik wilde niet riskeren dat wanneer hij gepakt zou worden ik erbij zou horen. We gingen naar een discotheek en ondanks dat ik 15 was lieten ze me gewoon naar binnen. Met zijn drieën waren we binnen, jij mijn vriendin en ik. Voordat we de club ingingen vertelde je dat je ons een hele belangrijke les wilde leren. Namelijk hoe kom je aan geld. Je vertelde ons dat we moesten doen alsof we onze geld en alles waren verloren en dat we niet naar huis konden en op die manier moesten vragen om geld. Terwijl wij mensen aanspraken liep jij achter ons. We haalden inderdaad wat geld op. Mijn vriendin en ik hielden een tequila wedstrijd en jij vond alles goed. Zelfs toen we naar huis toe gingen en ik een vreemd iemand mee naar huis nam die wel een slaapplek kon gebruiken. Hij mocht op de bank slapen en zo gebeurde het ook.
Ik kwam er ook achter dat je zo nu en dan toch drugs gebruikte, soms vond ik wat restjes of zag wat poeder aan je neus hangen. Ik ben niet slechter geworden van de situatie dat ik een periode bij jou woonde. Het was gezellig, leuk, bizar en ik voelde me ontzettend gerespecteerd. Ik had ontzettend veel vrijheid, het was echt een groot verschil met wonen bij mijn moeder. Het is jammer dat het zo heeft moeten aflopen zoals het heeft gedaan. Jaren hebben we geen contact gehad. Nu sinds een jaar of vier is er dan weer contact. Ik moet zeggen dat het best goed met je gaat. Je hebt alweer een aantal jaar een hele leuke vriendin en hebt een lange weg van behandelingen achter de rug voor je verslavingen e.d. Soms wil je opa zijn voor mijn kinderen of gewoon mijn papa. Ik zal je nooit papa noemen ook al weet ik dat jij dat bent en ook mijn kinderen kennen jou bij naam. De laatste keer dat je hier was, ontdekte ik dat je, je naam op mijn keukentafel geschreven had. Je blijft hoe dan ook een bijzondere kerel, die nog steeds zijn eigen spoor volgt. De verwachtingen van hoe een vader behoort te zijn, zijn allang verleden tijd. Jij bent zoals je bent en daar heb ik mijn weg in gevonden. De periode dat ik bij jou woonde heb ik dingen mee gemaakt die sommige mensen hun hele leven niet meemaken. Als jij zegt dat je van mij houdt zal ik nooit antwoorden dat ik ook van jou hou. Maar hier durf ik nu best wel te zeggen dat ik van je hou. Van mijn maffe gekke vader, van wie ik ook duidelijk dingen heb geërfd. Je hebt geen grote rol in mijn leven en nog steeds doe je dingen waarvan ik soms stijl van achter over val. Je hebt mensen een hoop verdriet bezorgt omdat je altijd je eigen pad en sociale regels volgt. Ik kan nu wel zeggen dat je een plek hebt in mijn leven waar ik blij mee ben. Er is voldoende afstand en je bent nabij wanneer het nodig is. Dus pa, ja ik hou ook van jou.

feestje dus

Eindelijk een beetje bijgekomen van ons fantastische feest. Ik kan alleen maar zeggen dat het voor herhaling vatbaar is. Er waren alleen maar mensen die ik leuk vond!! Ik moet ook zeggen dat ik super dankbaar ben voor zoveel fantastische, vrije en sociale mensen om mij heen.
Er waren een stuk of 70 mensen en een stuk of 15 kinderen. Wij vierden het bij vrienden van ons op de boerderij. Er was genoeg te eten (veel te veel) er was biologische lam aan het spit. De lammetjes kwamen van de boerderij zelf, er waren salades, meloenen, turks brood, pesto etc. Omdat mijn lief muzikant is, was ook dat allemaal goed geregeld. Genoeg vrienden die een instrument bespeelden en dat maakte het helemaal af. De stijl is allemaal een beetje balkan en zigeuner muziek en ik wordt daar altijd ontzettend vrolijk van. Het plan was om me helemaal te gaan bezatten maar ik was zo druk en hectisch en vol van enthousiasme en plezier dat ik de hele tijd mijn drankje kwijt was. Al met al heb ik drie borreltjes gedronken. Wel laat naar bed, gedanst en lekker nagepraat. We zijn ook nogmaals getrouwd door een heks en het was net mooi. Niet te zweverig maar precies kloppend bij ons. Om ons heen stond een grote kring van mensen en die hadden allemaal een bloem meegenomen. Aan het einde van de ceremonie werden er bellen geblazen. We hadden het weer niet echt mee, maar we lieten ons niet tegenhouden.
Dochterlief was echter wel ontzettend hard gevallen. Ze had een enorm ei op haar voorhoofd en vandaag ziet het er zo uit. Het blauw loopt zelfs tot haar ooghoeken.




Op de foto`s zien jullie dus mij en mijn gezin.

jurkjes

Zaterdag hebben wij groot feest. Ik heb altijd al een groot feest willen geven. Gewoon om het leven te vieren , met mensen die ik leuk vind en waar ik blij van wordt.
Nu zijn we vorig jaar getrouwd op een maandag morgen met alleen de getuigen en nog wat familie. '
Dit jaar ging het er dan eindelijk echt van komen een feest.
Ook worden we opnieuw verbonden door een vriendin van ons die heks is. Nu heb ik niet zoveel met overdreven spiritueel gedoe, maar dit is mooi. Ik heb zeker wat met de natuur en ik geloof ook dat daar vele mogelijkheden liggen, Maar ik ben er niet het type naar om bijvoorbeeld om  drie uur snachts een briefje te begraven bij een eik of iets dergelijks. Afijn ik dwaal af.
Goed vandaag dus op zoek naar een jurk, ik wil toch iets speciaals.
Ik liep een aantal winkels in en weer uit en dacht dat het een lange dag zou worden. Ineens hingen daar mooie lange jurken in de etalage  van de V&D. Ik naar binnen en met 5 jurken de paskamer in. Het was raak, ik heb een mooie lange jurk met paarse bloemen die echt ontzettend mooi afkleed. Hij was maar 20 euro, ik dus echt in mijn nopjes. Maar goed er was nog een prachtig mooi jurkje, gewoon kort en heel bijzonder.  Alleen was dat jurkje 60 euro, echt duur vind ik dat.
Maar goed ik had het helemaal bedacht, dat jurkje moest gewoon met mij mee. Ik had namelijk beredeneerd dat als ik nou de jurk tegen kwam en dat die 80 euro koste, dan had ik hem gekocht. Ik bedoel hoe vaak geef je nu een feest. Ik toog dolgelukkig met mijn jurkjes naar mijn moeder, waar ik ze even aantrok, naar een vriendin waar hetzelfde ritueel zich herhaalde.
Op naar huis en toen ik enthousiast vertelde over de 2 jurkjes werd manlief toch een beetje boos. Ik had dus 60 euro teveel uitgegeven. Mopper mopper. U begrijpt ik laat mij mijn enthousiasme niet zomaar afnemen, heeft me tenslotte 80 euro gekost. Ik het jurkje aan en even showen, manlief vond hem wel mooi maar wilde natuurlijk ook niet toegeven. Als laatste argument riep ik dat ik in december voor het laatst een mooi jurkje heb gekocht. Sinds drie jaar koop ik zo nu en dan een bijzonder jurkje. Ik heb er dus nu 3 en 4  inclusief mijn feestjurk. Ik koop heel veel tweede hands maar sinds kort maak ik een uitzondering op jurkjes. Maar het ergste was dat manlief tegen de buurman zei "en ik maar werken". Van dat soort opmerkingen vlieg ik echt tegen het plafond. Maar vandaag niet, ik haalde mijn schouders op. Ik had twee prachtige mooie jurkjes!

autopech

Mijn lief en ik hebben allebei dezelfde auto. Wij kopen altijd tweedehands auto`s. Sinds ik een citroen heb, zijn we om. Na de eerste citroen te hebben afgereden, heb ik precies dezelfde teruggekocht. nadat de auto van mijn lief was overleden (volvo) heeft ook hij precies dezelfde auto gekocht.
We kopen deze auto`s zo rond de 800 euro en rijden er zeker een jaar of drie in. Als er een auto af is, haalt man lief alle bruikbare onderdelen eraf. Brengt de auto zelf naar de ijzerboer of sloop en we vangen er weer rond de 100 euro voor.
Citroen zweeft bijna over de weg, hobbeltjes heb je geen last van. Terwijl ik ook wel eens in nieuwe autos zit en me er dan over verbaas hoe die over de weg stuiteren. Onze auto komt dan uit jaar 1996, maar ziet er nog degelijk en knap uit. Ik zit veel op de weg. De citroen rijdt ook nog eens heel gemakkelijk en snel, dat is wel een beetje link. Je rijdt met gemak 140 kilometer per uur op de snelweg.
Manlief is ontzettend handig en als er iets stuk is, repareert hij de auto`s altijd zelf. Hoe goed is dat! daar besparen wij echt onwijs veel geld mee.

Gisteren reed ik dus naar mijn werk 70 kilometer verder en een uur rijden. Ik vond dat de auto een beetje zwaar schakelde, maar begon me echt zorgen te maken toen ik hem niet meer in zijn 1 en 2 kreeg. Ik was op enkele minuten van mijn werk af.
Terug naar huis om de auto om te ruilen. Echt ontzettend klote, weer een uur terug om dan weer naar je werk te gaan. Echt daar werd ik niet vrolijk van. Ik heb wat af gevloekt! Ik heb in ieder geval mazzel gehad dat ik ben thuis gekomen, wat een drama.
Toen ik weer onderweg naar mijn werk was, belde manlief op om te vertellen dat zijn portemonnee in de auto lag, waarin ik dus reed. Hoe dan ook, ik ging dus echt niet nog een keer terug.

Vandaag heeft manlief dus vrij genomen van zijn werk. Hele dag aan het sleutelen geweest, is zelfs nu nog weg.  Morgen ook nog bezig, vraag me af tot hoe laat. Het zal goed komen, maar het is wel even balen.
Ik hoop dat ik morgen zelf naar de werkplaats kan, ik heb namelijk een tafeltje gescoord wat ik wil opknappen, maar dan moet manlief natuurlijk niet bezig zijn.

We zullen zien. In ieder geval hebben we nu dus een dik vet autobaal momentje. Misschien wel de grootste tot nu toe.

Loyaliteit

5 jaar geleden ben ik door mijn huidige werkbegeleider binnen gehaald op mijn huidige werkplek.
Zij had een uitstapje naar mijn toenmalige werkplek en toen zij terug ging naar haar eigen werkplek gaf ze al te kennen dat ze me wel mee wilde nemen.
Ik was nog niet zover, het werk wat ik toen deed was hectisch en zwaar. De groepsdynamiek was heftig! we hadden een collega die niet klopte, manipuleerde etc.
Ik raakte zwanger en besloot dat ik het vechten op mijn toenmalige werkplek zat was. Ik wilde al die spanning niet meer, ik werd moeder.
Ik besloot om te solliciteren op mijn huidige functie. Een plek die binnen mijn organisatie niet zomaar een plek was. Je kwam er niet zomaar binnen en moest van goede huizen komen. De doelgroep was zwaar, maar de ondersteuning was geweldig! De leidinggevende en werkbegeleiders wisten waar het werk over ging. Ik werd aangenomen en kreeg werkbegeleiding van haar. We zijn inmiddels vijf jaar verder en zij is dus als het ware een beetje mijn moeder van de organisatie. Ze zegt wanneer ik minder hard moet werken, remt me af als ik doordraaf.
Nu stelde ze voor dat het misschien wat zou zijn als ik supervisie zou krijgen. Ze gunde me dat en vond dat ik dat verdiende omdat ik het werk al zo lang deed. Ze heeft het voorgelegd bij de leidinggevende en daarover had ik dus vrijdag een gesprek. Mijn leidinggevende kwam met een ander voorstel, namelijk een andere werkbegeleider. Slik! Maar ze heeft gelijk en dat voel ik al een jaar. Ik heb me door ontwikkeld en ik ben de moeder voorbij gegroeid. Ik ben er aan toe om mijn eigen moeder te zijn. Ik heb nu iemand nodig die alleen maar vragen stelt zodat ik zelf kan denken.
Toch is het lastig, heb toch het gevoel dat ik mijn werkbegeleider in de steek laat. Mijn leidinggevende verwoorde het echter wel heel mooi " je werkbegeleider heeft je gebracht waar je nu bent" en dat is toch mooi. Je hebt iemand nodig die therapeutisch en academisch geschoold is. Daar ben je naar toe gegroeid, en je bent al lang geen beginner meer.

Ik weet dat het goed is, maar vind het toch spannend. Ik ben altijd bang om mensen teleurstellen die goed voor mij zijn.

Maar inderdaad ik kan haar alleen maar bedanken voor waar ik nu ben. De mogelijkheden die zei in mij heeft gezien. Ze heeft met andere gesproken over mijn kwaliteiten en ze heeft me op de kaart gezet binnen de organisatie. We hebben elkaar een grote dienst bewezen en daar ben ik heel dankbaar voor.

gedichtje

Vrijheid

Bewegen in de lucht

Loskomen van de grond

Slingerend in je hoofd

Ruik je de aarde

Voel je de wind

Hoe zacht zijn de blaadjes

Hoe strelend is de wind

Sterk zijn de golven

Ruw zijn de rotsen

Als een orkaan

Een razernij

Door alles heen

Hoe teder zijn de wolken

Hoe welriekend de bloemen

Meegesleurd in luwte

Trappen in het dauw

Proef je het zand

Raak je de grond

Hoe kleurig zijn de vlinders

Hoe mooi fluiten de vogels

Voor ons

Paar dagen alleen

Zondagavond is mijn mannetje weer thuis gekomen.
Donderdagavond weg gegaan. Op naar een feestje in Zwitserland.
Zal ik eens wat vertellen, ik vond het heerlijk.
Gewoon even een paar avondjes voor mezelf. Echt helemaal mijn eigen dingen doen, in mijn eigen cocon en wereld. Met mijn eigen muziek en ook nog eens lekker hard, meebrullen en dansen. Kwast in mijn hand of de ramenwisser, het maakt allemaal niet uit. Tis qua gevoel om het even. En dan heerlijk naar bed met een goed boek. Hoewel ik dat altijd wel doe. Voordat ik ga slapen lees ik graag. Vroeger kon ik de hele dag zoet zijn, met een boek. Daar heb ik nu geen tijd meer voor.

Ik had mijn man dus niet eens zoveel gemist. Soms is het heerlijk om alleen te zijn. Mijn man vroeg zich af hoe dit dan kwam. Het is dat mijn energie door niemand verstoord wordt. Ook al zegt of doet hij niks er is toch iemand en dat voel je in alles.

Het is gewoon zo nu en dan, ontzettend goed om alleen maar rekening met jezelf te houden. Ik knap daar echt van op. Het is ook heerlijk om hem weer vast te houden en met hem te lachen. Het is extra leuk omdat ik er dan weer meer ruimte voor heb en omdat je hem even niet hebt gehad.

Er was een tijd en wilde ik elke vrije minuut bij hem zijn. Toen had ik ook voor mezelf meer tijd.  Nu ben je in de avonden zonder kinderen en dan meestal ook bekaf.
Als ik wakker wordt, maak ik de kinderen wakker. Dochterlief begint meestal te huilen, heeft vaak een ochtendhumeur. Geen idee van wie ze dat heeft ;). Ik moet zelf ook altijd rustig wakker worden. Goed kindertjes zijn wakker. Binnen no time wordt moeders geroepen omdat er eentje in de ogen van de ander vervelend is, iets niet lukt etc. Ik ga er niet meteen op af, maar het komt wel allemaal binnen.

Nee dan is rust en tijd aan jezelf echt een balsem! Wat trouwens ook een goede combinatie is, is de zon.
Yeahhhhhhhhhhhhhhhhh ik ga er van genieten.

Afscheid

Mijn lieve vriendinnetje
Wat is er toch gebeurt
Jij was altijd al wat gevoelig
Beïnvloedbaar en nerveus

Weekenden vol drugs
kwamen regelmatig voor
Ik had daar niet zoveel mee
Dus naar jou feestjes ging ik niet

Er waren vele momenten
dat we samen waren
Heerlijk met een kopie thee
samen lachen en samen praten

Een hart van goud hoewel ook naïef
Maar dat mocht de pret niet drukken
Een heerlijk gek wijf
vol enthousiasme
Impulsief en recalcitrant
ben je de verkeerde weg gegaan

Je ontmoette hem opnieuw
Hij waar dat medium al eerder over sprak
Nu naar de klote
Volop in de wanen van drugs
Je ziet ze lopen onder je huid

die grote parasiet
daar bij jou op de bank
die ziet jou niet
niet zoals wij jou zagen
en niet zoals wij jou  missen

Lieve vriendin
Ik kan niets voor je doen
drugs daar kan ik niet tegen vechten
Mijn vriendinnetje is weg
Meegenomen door de beestjes
meegenomen door de drugs
meegenomen in zelfdestructie

Dag mijn lieve vriendinnetje
dag mijn lieve schat
misschien tot eens
misschien tot op een dag......

Mijn oma

Mijn lieve oude bijzondere oma, alweer 92 jaar!
Wat bijzonder dat ik de gelegenheid heb om dat nog te kunnen zeggen. Vijf jaar geleden speelde ze helemaal geen rol in mijn leven.

Ik heb bijzondere gesprekken met mijn oma. Over kwesties in het verleden die mijn oma toch nog bezig houden. Bijvoorbeeld het contact met jaar jongste zusje wat zij op 30 jarige leeftijd heeft verbroken. Want klein zusje veroorzaakte altijd zoveel opschudding. Doordat ik mijn oma vertelde over een opleiding die ik heel erg graag wil volgen. Raakte ik een snaar bij haar. Ik legde namelijk uit dat het om een contextuele opleiding ging waarbij de visie is, dat je, je nooit kan losmaken van je ouders of familie, zelfs als je wil. Mijn oma herkende dat direct en begon over haar jongere zusje. Mijn oma gaf aan dat ze niet eens wist of ze nog leefde of niet. Ze vertelde dat ze toen vanuit de emotie heeft besloten het contact te verbreken, nu ze ouder is het op een andere manier bekijkt. Ik stelde voor dat ik eens op internet kon snuffelen om te kijken of ik wat informatie kon vinden. Helaas nog niets gevonden.

We praten ook over doodgaan, de zin van het leven en bedenken samen wat er eventueel kan zijn. Mijn oma is ontzettend nieuwsgierig en is er klaar voor om dood te gaan. Hoewel het naar omstandigheden lichamelijk  nog goed gaat en er met haar verstand ook niets mis is, is mijn oma er wel klaar mee. Mooi  dat je klaar bent om dood te gaan, je klaar bent met leven. Ik teken ervoor! Ben sinds ik kinderen heb, als de dood om dood te gaan.

Nu leest mijn oma al een aantal jaar niet meer, hooguit de krant. Mijn oma onthoud niet zo veel meer en dus is lezen vervelend geworden. Ik heb bij mijn vorige bezoek een boek voor mijn oma meegenomen. Een ongewoon gesprek met god. Oma is aan het lezen gegaan en gegrepen door het boek. Oma vertelt dat ze elke vrije minuut een rustig hoekje opzoekt om te gaan lezen. Ik ga aankomend weekend weer op bezoek en nu dus op marktplaats nog meer delen aan het scoren.

Mijn bijzondere oma, zij die nauwelijks een plek had in mijn leven of ik in de hare. Mijn lieve oma die ruim zestig jaar lid is geweest van de blauwe knoop (anti alcohol vereniging). Mijn oma die al vanaf haar 13e naar kinderkampen van de Angob ging omdat haar moeder ook fanatiek lid was, mijn lieve oma die drie kinderen moest verliezen, waarvan haar enigste overgebleven kind jarenlang kampte met verslavingen, mijn lieve starre oma, die contacten zomaar kon verbreken. Mijn lieve oude, bezinnende oma, die mij vier jaar geleden haar excuses aan bood. Mijn lieve oma die mij in het vorige gesprek tegen mij zei "wat heb ik een ontzettende goede gesprekken met jou". Mijn lieve oude oma die aangaf alleen met haar oudste zus gesprekken kon voeren zoals ze dat met mij heeft.

Mijn lieve oma wat ben ik dankbaar dat ik u op deze manier mag leren kennen. Mijn lieve oude oma ik koester onze gesprekken en ben geroerd door de verbinding!

Rust

Afgelopen vrijdag was ik helemaal af, ik kon er voor mijn gevoel geen prikkels meer bij hebben die ik niet direct zelf had opgezocht. Ik probeerde me er natuurlijk overheen te zetten. Valt dus niet mee met twee kleine kinderen.

Ik ben iemand die veel in mijn hoofd zit. Ook het werk wat ik doe vraagt veel van het hoofd. Veel nadenken, afwegen, regelen, vragen, en zelfreflectie. Ik heb het dan gewoon nodig om iets te doen zodat ik uit mijn kop kom. Ik lees veel en vooral als ik naar bed ga. Het is alleen niet genoeg om mijn hoofd voldoende leeg te maken. Ik moet dan echt iets doen en het liefst helemaal op mezelf.

Nu hebben manlief en ik een soort afspraak gemaakt dat we in het weekend een dag voor onszelf hebben. De vorige twee keer, had ik een halve dag en een keer een volle dag. Maar wat ging ik doen, schoonmaken. Daar wordt mijn hoofd wel iets rustiger van, maar blij nee dat niet. Vooral omdat ik na het schoonmaken, er na een half uur al niets meer van zie.

Manlief is ook vaak druk. Hij werkt 4 dagen, is muzikant en speelt in twee bandjes. Dus hier en daar wat optredens en minstens twee keer per week repeteren. Er moet soms  een auto gerepareerd worden en ook dat doet manlief allemaal. In ieder geval schoten mijn lanterfanterdagen er dus min of meer doorheen. Dus vandaar de afspraak om zo nu en dan een dag vrij te plannen zodat je ongestoord je gang kan gaan.

Gisteren was het mijn dag en ik kan u vertellen daar heb ik van genoten. Ik heb even wat meubels opgeknapt die daar nodig aan toe waren.

Op de een of andere gekke manier, krijg ik het blog niet geplaatst met alle foto, en kan ik er slechts eentje toevoegen. Hoe kan dat nou