Een plekje voor mijn lieve vriend

Lieve Reinier, al een aantal dagen wil ik hier een plekje voor je maken. Al een aantal jaren dood, maar in mijn gedachten nog zo vaak aanwezig. Maar ja, je kon niet blijven voor mijn geluk.
Mijn allerliefste vriend, die ook altijd mijn vriend zal blijven. Omdat de dood het nooit over heeft laten gaan. Maar ik mis je, en denk nog heel vaak aan je.
Een jaar of negen was ik, toen je bij mij in de straat kwam wonen. Met je vriendin en met je zoontje.
Ik kwam ontzettend graag bij jullie. Ik leerde guns & roses kennen en ook zij zijn nooti meer weg gegaan.
Lieve reinier altijd in mijn gedachten, echt nooit daar weg gegaan.
De vriendschap is altijd gebleven, we zijn elkaar altijd gevolgd en nooit uit het oog verloren.
Weet je nog, dat taart gevecht wat we allebei altijd zo graag hadden willen doen en dus ook deden. Mijn kleren niet meer schoon. Ze bleven ruiken naar zure room. Maar de herinnering is teder en inderdaad zo zoet als slagroom.
Mijn lieve vriend, ik zie nog jou lach en ik hoor je nog zo zeggen " als je met linkerschoen in de hondenpoep staat, moet je blij zijn dat het je rechter niet was.
Jij leerde me dat ik iets vroeg maar nooit op een antwoord wachtte en direct deed. Lieve Reinier, heel wat gefippert op de kast op jullie zolder. de geklopete eiwitten, de zwangerschapstest, de honkbal wedstrijden. De alles kut vragen. Ik mis je Reinier, Ik mis je!
Em ik baal dat jij nooit hebt gezien wat je werkelijk hebt betekend. Ik herinner me je laatste telefoon gesprek, waarin je iets wou afspreken en ik niet kon. Nooit gedacht dat het de laatste keer zou zijn. Niet beseft dat je waarschijnlijk afscheid wou nemen. Je hebt gevochten voor je kinderen. Maar het ging niet, het ging niet zoals je wou. Je wilde een thuis voor je kinderen maar dat lukte niet. De depressie hield je in zijn greep. Ik zie je nog lachend zitten, want je leidde de GGZ om de tuin en daar had je schik in. Ze kwamen met diagnoses die totaal niet klopten en daar had je pret om. Ik voel me niet schuldig en respecteerde direct jou keuze. Ik heb jou altijd gerespecteerd en wist hoe lang je hebt gevochten. Ik heb nooit gevoeld dat je de keuze zou maken die hebt gemaakt. Maar toen ik werd gebeld door je broer om te vertellen dat je overleden was. Wist ik direct dat het maar twee dingen kon betekenen en dat was een ongeluk of dat je er zelf de hand in had gehad.
Sommige mensen vinden het egoïstisch en een laffe daad. Ik vind het vooral voor je kinderen heel moeilijk. Maar ik snap zelf dat als je al jaren en jaren vecht dat het op een gegeven moment ophoudt. Je krijgt het idee dat iedereen ook beter af is zonder jou en dat het verdriet van de mensen slijt. Ik vind het spijtig echt heel spijtig dat je nooit echt of niet meer kon voelen wat je hebt betekend voor de mensen om je heen. Hoe dan ook zal je altijd bij me blijven en zal ik je echt nooit vergeten.