Ik heb een prachtig mooi vak, geen dag is hetzelfde en elk mens heeft zo zijn eigen krachten, wensen, onhandigheden en mogelijkheden.
Regelmatig vragen mensen mij of mijn werk niet zwaar is omdat je toch met verschillende dingen geconfronteerd word. Ik werk nu inmiddels al weer zeven jaar met gezinnen en natuurlijk neem ik mijn werk wel eens mee naar huis, wie niet? Het is bijzonder want in mijn werk hoor en zie ik natuurlijk ook best heftige dingen. Ik ben altijd op zoek naar de beleving, mogelijkheden van mijn gezinnen. Ik wil ze zo goed mogelijk begeleiden en hierdoor ontstaat er een zekere afstand tussen wat het gezin mee maakt en wat ik voel. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen koele kikker en ook mijn empathisch vermogen is goed ontwikkeld. Het inleven en het gezin verder helpen vraagt gewoon om nadenken en concentratie. Doordat ik zelf ook het een en ander heb meegemaakt schrik ik niet zo snel. Ik weet in ieder geval dat toen ik zelf mijn opleiding deed en wij op therapeutische kampen moesten, ik niets kon met therapeuten die bijna zelf gingen meehuilen. Afschuwelijk vond ik dat. Om de simpele rede dat je dan het gevoel hebt dat je dan voor die ander moet zorgen. Daarnaast reageren mensen ook vaak met een soort van medelijden als ze mijn verhaal horen en ook daar kan ik niets mee. Want als onderdeel van een `heftige jeugd`ervaar je dat zelf niet zoals de mensen om je heen dat voelen. Je leeft het leven en doet je ding en later maak je de balans op.
Ik merk wel dat zaken waarbij kinderen betrokken zijn die de leeftijd van mijn eigen kinderen hebben meer binnenkomen. Er moest bijvoorbeeld enige tijd geleden een kind uit huis geplaatst worden vanwege mishandeling. dat ging niet op zo een gruwelijke manier als er soms wordt gedacht. Ouders bedachten zelf een goed plekje voor hun kind waar zij zo lang kon blijven. Kind had dezelfde leeftijd als mijn dochterlief. Als ik dan thuiskom en mijn dochter in mijn armen hou, voel ik het. Ik denk aan het kind wat toch zijn ouders moet missen, ik voel het gemis wat de ouders zullen ervaren. Ik kijk naar mijn kinderen en ben dankbaar dat ze elke dag bij hun ouders wakker worden, dat ze elke dag deel zijn van een gezin waar ruimte voor ze is en waar ze thuis zijn.
Een tijd geleden werd er een moeder opgepakt omdat zij drugs had gesmokkeld. Iedereen in de familie ging hard aan het werk om de kinderen op te vangen. Het is dan mijn taak om dat te begeleiden en om in nauwe samenwerking met Bureau Jeugdzorg te onderzoeken wat de beste plek zal zijn. Het is dan heel mooi om te zien hoe een familie zijn handen in een slaat en vecht voor de kinderen. Dat ik daar dan deel van mag zijn voel ik bijna als een eer. ik ga dan zelfs met een smile naar huis omdat er gedaan is wat er gedaan moet worden, alles is in goede banen geleidt. Ik heb mijn werk goed gedaan. Maar als ik dan na zoveel dagen in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en de kindertjes zie die nu naar een ander familielid gaan en hun moeder zo missen dan voel ik dat. Reken maar dat ik dat voel, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de moeder die dit toch niet zo had gewild voor haar kinderen. Sommige mensen zullen denken, daar had ze dan eerder stil bij moeten staan. Maar het leven is niet zwart of wit er is zoveel nuance en zoveel kleur daar tussen.
Het leven is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en Manenschijn en ondanks dat ik dat voor alle kinderen wens is de waarheid nu eenmaal anders. Mijn werk bestaat uit het zo goed mogelijk begeleiden van de heftige situaties. Ik kan het niet weg maken, ik kan geen mooie wereld voor de kinderen maken. Maar ik kan er wel een bijdrage aan proberen te leveren om de situatie dusdanig te begeleiden dat de kinderen er het minste last van hebben.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten