Heftig of toch niet

                                       


Ik heb een prachtig mooi vak, geen dag is hetzelfde en elk mens heeft zo zijn eigen krachten, wensen, onhandigheden en mogelijkheden.
Regelmatig vragen mensen mij of mijn werk niet zwaar is omdat je toch met verschillende dingen geconfronteerd word. Ik werk nu inmiddels al weer zeven jaar met gezinnen en natuurlijk neem ik mijn werk wel eens mee naar huis, wie niet? Het is bijzonder want in mijn werk hoor en zie ik natuurlijk ook best heftige dingen. Ik ben altijd op zoek naar de beleving, mogelijkheden van mijn gezinnen. Ik wil ze zo goed mogelijk begeleiden en hierdoor ontstaat er een zekere afstand tussen wat het gezin mee maakt en wat ik voel. Begrijp me niet verkeerd, ik ben geen koele kikker en ook mijn empathisch vermogen is goed ontwikkeld. Het inleven en het gezin verder helpen vraagt gewoon om nadenken en concentratie. Doordat ik zelf ook het een en ander heb meegemaakt schrik ik niet zo snel. Ik weet in ieder geval dat toen ik zelf mijn opleiding deed en wij op therapeutische kampen moesten, ik niets kon met therapeuten die bijna zelf gingen meehuilen. Afschuwelijk vond ik dat. Om de simpele rede dat je dan het gevoel hebt dat je dan voor die ander moet zorgen. Daarnaast reageren mensen ook vaak met een soort van medelijden als ze mijn verhaal horen en ook daar kan ik niets mee. Want als onderdeel van een `heftige jeugd`ervaar je dat zelf niet zoals de mensen om je heen dat voelen. Je leeft het leven en doet je ding en later maak je de balans op.

Ik merk wel dat zaken waarbij kinderen betrokken zijn die de leeftijd van mijn eigen kinderen hebben meer binnenkomen. Er moest bijvoorbeeld enige tijd geleden een kind uit huis geplaatst worden vanwege mishandeling. dat ging niet op zo een gruwelijke manier als er soms wordt gedacht. Ouders bedachten zelf een goed plekje voor hun kind waar zij zo lang kon blijven. Kind had dezelfde leeftijd als mijn dochterlief. Als ik dan thuiskom en mijn dochter in mijn armen hou, voel ik het. Ik denk aan het kind wat toch zijn ouders moet missen, ik voel het gemis wat de ouders zullen ervaren. Ik kijk naar mijn kinderen en ben dankbaar dat ze elke dag bij hun ouders wakker worden, dat ze elke dag deel zijn van een gezin waar ruimte voor ze is en waar ze thuis zijn.

Een tijd geleden werd er een moeder opgepakt omdat zij drugs had gesmokkeld. Iedereen in de familie ging hard aan het werk om de kinderen op te vangen. Het is dan mijn taak om dat te begeleiden en om in nauwe samenwerking met Bureau Jeugdzorg te onderzoeken wat de beste plek zal zijn. Het is dan heel mooi om te zien hoe een familie zijn handen in een slaat en vecht voor de kinderen. Dat ik daar dan deel van mag zijn voel ik bijna als een eer. ik ga dan zelfs met een smile naar huis omdat er gedaan is wat er gedaan moet worden, alles is in goede banen geleidt. Ik heb mijn werk goed gedaan. Maar als ik dan na zoveel dagen in mijn achteruitkijkspiegel kijk, en de kindertjes zie die nu naar een ander familielid gaan en hun moeder zo missen dan voel ik dat. Reken maar dat ik dat voel, niet alleen voor de kinderen maar ook voor de moeder die dit toch niet zo had gewild voor haar kinderen. Sommige mensen zullen denken, daar had ze dan eerder stil bij moeten staan. Maar het leven is niet zwart of wit er is zoveel nuance en zoveel kleur daar tussen.
Het leven is nou eenmaal niet alleen maar rozengeur en Manenschijn en ondanks dat ik dat voor alle kinderen wens is de waarheid nu eenmaal anders. Mijn werk bestaat uit het zo goed mogelijk begeleiden van de heftige situaties. Ik kan het niet weg maken, ik kan geen mooie wereld voor de kinderen maken. Maar ik kan er wel een bijdrage aan proberen te leveren om de situatie dusdanig te begeleiden dat de kinderen er het minste last van hebben. 

Een plekje voor mijn lieve vriend

Lieve Reinier, al een aantal dagen wil ik hier een plekje voor je maken. Al een aantal jaren dood, maar in mijn gedachten nog zo vaak aanwezig. Maar ja, je kon niet blijven voor mijn geluk.
Mijn allerliefste vriend, die ook altijd mijn vriend zal blijven. Omdat de dood het nooit over heeft laten gaan. Maar ik mis je, en denk nog heel vaak aan je.
Een jaar of negen was ik, toen je bij mij in de straat kwam wonen. Met je vriendin en met je zoontje.
Ik kwam ontzettend graag bij jullie. Ik leerde guns & roses kennen en ook zij zijn nooti meer weg gegaan.
Lieve reinier altijd in mijn gedachten, echt nooit daar weg gegaan.
De vriendschap is altijd gebleven, we zijn elkaar altijd gevolgd en nooit uit het oog verloren.
Weet je nog, dat taart gevecht wat we allebei altijd zo graag hadden willen doen en dus ook deden. Mijn kleren niet meer schoon. Ze bleven ruiken naar zure room. Maar de herinnering is teder en inderdaad zo zoet als slagroom.
Mijn lieve vriend, ik zie nog jou lach en ik hoor je nog zo zeggen " als je met linkerschoen in de hondenpoep staat, moet je blij zijn dat het je rechter niet was.
Jij leerde me dat ik iets vroeg maar nooit op een antwoord wachtte en direct deed. Lieve Reinier, heel wat gefippert op de kast op jullie zolder. de geklopete eiwitten, de zwangerschapstest, de honkbal wedstrijden. De alles kut vragen. Ik mis je Reinier, Ik mis je!
Em ik baal dat jij nooit hebt gezien wat je werkelijk hebt betekend. Ik herinner me je laatste telefoon gesprek, waarin je iets wou afspreken en ik niet kon. Nooit gedacht dat het de laatste keer zou zijn. Niet beseft dat je waarschijnlijk afscheid wou nemen. Je hebt gevochten voor je kinderen. Maar het ging niet, het ging niet zoals je wou. Je wilde een thuis voor je kinderen maar dat lukte niet. De depressie hield je in zijn greep. Ik zie je nog lachend zitten, want je leidde de GGZ om de tuin en daar had je schik in. Ze kwamen met diagnoses die totaal niet klopten en daar had je pret om. Ik voel me niet schuldig en respecteerde direct jou keuze. Ik heb jou altijd gerespecteerd en wist hoe lang je hebt gevochten. Ik heb nooit gevoeld dat je de keuze zou maken die hebt gemaakt. Maar toen ik werd gebeld door je broer om te vertellen dat je overleden was. Wist ik direct dat het maar twee dingen kon betekenen en dat was een ongeluk of dat je er zelf de hand in had gehad.
Sommige mensen vinden het egoïstisch en een laffe daad. Ik vind het vooral voor je kinderen heel moeilijk. Maar ik snap zelf dat als je al jaren en jaren vecht dat het op een gegeven moment ophoudt. Je krijgt het idee dat iedereen ook beter af is zonder jou en dat het verdriet van de mensen slijt. Ik vind het spijtig echt heel spijtig dat je nooit echt of niet meer kon voelen wat je hebt betekend voor de mensen om je heen. Hoe dan ook zal je altijd bij me blijven en zal ik je echt nooit vergeten.

Mijn uitzonderlijke vader

Toen ik mijn vader voor het eerst ontmoete was ik 11 jaar oud. Het begon met een eerste brief en wat foto`s. Kort daarna stond er een afspraak gepland en zou ik hem voor het eerst ontmoetten. Ik wilde dat heel erg graag en mijn moeder heeft hem opgespoord. Ik kreeg de behoefte om te weten wie ik was, had het gevoel dat ik niet compleet was.
Mijn eerste ontmoeting met mijn vader vond plaats bij mijn oma. Hij zat daar op de bank, met naar ik meen een leren motorbroek, motorlaarzen en grote ringen aan zijn vingers. Als kadootjes had hij een casettebandje mee van de gypsie kings, en een toblerone reep.
Ik kan me nog goed herinneren dat hij een grote boer liet en dat ik dat best gek vond zo voor het eerst bij mijn oma op de bank.
Ik ging met mijn vader een rondje lopen en liet hem mijn school zien. Ik stelde hem voor aan mijn leerkrachten en ik was trots, ik had een vader!
We liepen naar de plaatselijke snackbar en daar ging mijn vader direct in gesprek met de medewerkers. Hij vertelde zijn geschiedenis wat betreft zijn verslaving en dat hij helemaal afgekickt was. De medewerkers hingen aan zijn lippen en ik kon wel door de grond zakken.
Ik liep met mijn vader weer terug naar mijn oma en onderweg gooide hij zijn spullen op de grond. Ik weet nog dat ik tegen mijn vader zei dat dit echt niet kon. Mijn vader is altijd zo gebleven, hij doet zijn eigen zin en volgt een heleboel sociale regels niet op. Toentertijd had mijn vader een ontzettend leuke vriendin. Hij had hier al ruim 10 jaar een relatie mee en het ging ontzettend goed met mijn ruige vader. Ik kan me nog goed herinneren dat ik bij mijn vader en zijn vriendin sliep. We playbackten guns &roses want daar was ik echt fan van. Er worden pruiken en kleding tevoorschijn gehaald, een visserskrukje werd de bas. Alleen de herinnering al, doet mij lachen. Er stond altijd muziek aan. Je verzameling van muziek was het eerste wat mij opviel, een hele wand met cassettebandjes, platen en apparatuur. Net zoals jij houdt ik van muziek en de gypsie kings hebben bij mij altijd een heel speciaal plekje. Toen ik jong was luisterde ik er heel vaak naar, het bandje is grijsgedraaid. Op een gegeven moment ging het uit met je vriendin ontzettend jammer want het was echt een ontzettend leuk mens, nog steeds trouwens. Het ging slechter met jou, vanwege je hernia was je, je baan kwijtgeraakt. Je viel af en je wangen vielen in. Als ik bij je was, en je me terug bracht had je altijd een fles sterke drank bij je waar je onderweg een slokje van nam. Je ontkende dat je drugs gebruikte. Toen ik 15 jaar was kreeg jij de keuze van mijn moeder, ik zou of bij jou wonen of naar een internaat gaan. Ik was welkom en ging bij mijn vader wonen. Het was een heel bijzondere en bizarre tijd, die ik ook  niet zou hebben willen missen. Je liet me vrij en we hadden veel gesprekken. Je veroordeelt nooit en nog steeds is dat een eigenschap die ik ten zeerste waardeer. Ik begon me jointjes draaien voor jou en al snel blowde ik mee. Je liet me zien waar de hoeren tippelden om me te laten zien wat drugs met je deed. Ik mocht gratis sekslijnen bellen samen met mijn vriendin, je maakte daar echt totaal geen probleem van. We bezochten vrienden en gingen daar op de motor naar toe. Ik mocht zo laat naar bed als ik wilde en ik werd behandelt als een van jullie. We gingen naar het Kralingense plas en bleven daar de hele dag en sliepen in de buitenlucht. Ik ging mee met jou ritme, jij was ook niet gewend om je ritme aan te passen aan dat van een kind. Je ontving een uitkering en altijd was het geld te snel op. In de supermarkt schoof je regelmatig wat boodschappen in je broek. Zodra ik dat doorhad, had ik de huissleutels. Ik wilde niet riskeren dat wanneer hij gepakt zou worden ik erbij zou horen. We gingen naar een discotheek en ondanks dat ik 15 was lieten ze me gewoon naar binnen. Met zijn drieën waren we binnen, jij mijn vriendin en ik. Voordat we de club ingingen vertelde je dat je ons een hele belangrijke les wilde leren. Namelijk hoe kom je aan geld. Je vertelde ons dat we moesten doen alsof we onze geld en alles waren verloren en dat we niet naar huis konden en op die manier moesten vragen om geld. Terwijl wij mensen aanspraken liep jij achter ons. We haalden inderdaad wat geld op. Mijn vriendin en ik hielden een tequila wedstrijd en jij vond alles goed. Zelfs toen we naar huis toe gingen en ik een vreemd iemand mee naar huis nam die wel een slaapplek kon gebruiken. Hij mocht op de bank slapen en zo gebeurde het ook.
Ik kwam er ook achter dat je zo nu en dan toch drugs gebruikte, soms vond ik wat restjes of zag wat poeder aan je neus hangen. Ik ben niet slechter geworden van de situatie dat ik een periode bij jou woonde. Het was gezellig, leuk, bizar en ik voelde me ontzettend gerespecteerd. Ik had ontzettend veel vrijheid, het was echt een groot verschil met wonen bij mijn moeder. Het is jammer dat het zo heeft moeten aflopen zoals het heeft gedaan. Jaren hebben we geen contact gehad. Nu sinds een jaar of vier is er dan weer contact. Ik moet zeggen dat het best goed met je gaat. Je hebt alweer een aantal jaar een hele leuke vriendin en hebt een lange weg van behandelingen achter de rug voor je verslavingen e.d. Soms wil je opa zijn voor mijn kinderen of gewoon mijn papa. Ik zal je nooit papa noemen ook al weet ik dat jij dat bent en ook mijn kinderen kennen jou bij naam. De laatste keer dat je hier was, ontdekte ik dat je, je naam op mijn keukentafel geschreven had. Je blijft hoe dan ook een bijzondere kerel, die nog steeds zijn eigen spoor volgt. De verwachtingen van hoe een vader behoort te zijn, zijn allang verleden tijd. Jij bent zoals je bent en daar heb ik mijn weg in gevonden. De periode dat ik bij jou woonde heb ik dingen mee gemaakt die sommige mensen hun hele leven niet meemaken. Als jij zegt dat je van mij houdt zal ik nooit antwoorden dat ik ook van jou hou. Maar hier durf ik nu best wel te zeggen dat ik van je hou. Van mijn maffe gekke vader, van wie ik ook duidelijk dingen heb geërfd. Je hebt geen grote rol in mijn leven en nog steeds doe je dingen waarvan ik soms stijl van achter over val. Je hebt mensen een hoop verdriet bezorgt omdat je altijd je eigen pad en sociale regels volgt. Ik kan nu wel zeggen dat je een plek hebt in mijn leven waar ik blij mee ben. Er is voldoende afstand en je bent nabij wanneer het nodig is. Dus pa, ja ik hou ook van jou.