Ik adem de stilte in.. Op de achtergrond een heerlijk muziekje. De chaos zo goed als weggewerkt. Nog even een momentje om te schrijven voordat ik vanavond ga eten met vriendinnen.
Na een week alleen met de kinderen in een ander huis en omgeving te hebben doorgebracht. Is manlief gisteren gekomen en heeft ze vandaag weer meegenomen en ben ik hier nog een weekje alleen.
Gisteren hebben we echt een topdag met elkaar gehad. Hele dag op het strand en mooie mensen kijken. Lekker spelen met de kinderen en vooral heel veel lol. Kinderen naar bed en wij lekker eten met een goed wijntje. Vanochtend was ik helemaal op. Uitgeslapen terwijl ik alle andere dagen super vroeg op was en vol energie. Misschien had ik net even teveel alcohol genuttigd.
In het huis is het alsof er een bom ontploft is. Ik zeg tegen manlief, samen maken wij blijkbaar altijd chaos. Terwijl als ik alleen ben of met de kinderen ik de chaos niet verder laat komen dan ik kan handelen. Ineens zijn er weer twee opvoeders die het beide toch weer anders doen. Voor mijn gevoel heb je dat tig zoveel meer prikkels. En je kinderen heb je nog wel aardig onder controle. Als ze druk zijn stuur je ze naar buiten, als ze elkaar in de haren vliegen (te lang) zet ik ze apart aan een activiteit, als ze moe zijn en even rust nodig hebben zet ik de tv aan. Maar je gaat niet tegen je man zeggen, ga jij anders even lekker naar de speeltuin. Nee je hebt nu eenmaal met elkaars aanpak te dealen en hierin samen te werken.
De spanning die de ander voelt en in zijn handelen meeneemt, de onuitgesproken verwachtingen, iemand in je ruimte en de kinderen erbij. Ik vind dat behoorlijk veel prikkels en ik kan ze erg moeilijk verwerken. Ik heb wel eens gedacht misschien ben ik niet gemaakt om samen te leven met zoveel mensen. Vervelend om dat te voelen als je eenmaal al in zo een situatie zit. Ik heb regelmatig gedacht volgens mij moeten we gewoon gaan latten. Manlief geeft aan dat de relatie dan gewoon over is.
Het is ook niet altijd makkelijk om te zien wat nu precies wat is. Wat kun je met elkaar aanpakken, wat moet je veranderen, wat wil je veranderen? Welke verwachtingen heb je van jezelf, van elkaar, van het leven. In welke patronen zit je met elkaar, waarom juist in die patronen en zijn die patronen nog een toevoeging of zetten deze patronen je juist vast?
Tot in hoeverre mag je lol maken en wat houdt je dan tegen? De stem van de ander, de stem in je hoofd, die van het geweten en de principes. Als je, je gedrag aanpast doe je dat voor jezelf, doe je dat voor het maatschappelijk beeld, doe je dat voor je partner?
Ik kom er in ieder geval achter dat ik een belangrijke fase heb overgeslagen in het leven. Vanuit thuis moest je zorgen, jong het huis uit altijd veel verantwoordelijkheden. Het betalen van je woonlasten, je studie en altijd serieus op mijn taak gericht. Snel gaan samenwonen en nooit echt lang alleen geweest. Op mijn 22 levensjaar samen met manlief, mijn eerste echte baan, kinderen en nog steeds ben ik aan het overleven. Alles moet geregeld, alles moet betaald, de kinderen verzorgt, het huis aan kant. En hoe beter ik me voel, hoe vrijer en hoe rustiger, hoe meer ik in staat ben om echt te leven. Om te dansen met mijn kinderen, om gekkigheid en gein met ze uit te halen. Het valt niet altijd mee om tijd vrij te maken voor de dingen die je ziel gelukkig maken.
Hoe is het eigenlijk om helemaal eens je eigen behoeften op de voorgrond te zetten?
Geen opmerkingen:
Een reactie posten