Vluchtelingen leed of gebrek aan tolerantie

Ineens was hij daar, de foto die de wereld deed opschrikken. Het verdronken peutertje doet de mensen in actie komen. Massaal wordt er voedsel, kleding en plekken in huizen, gezinnen aangeboden. Ineens wordt iedereen wakker en de politiek MOET nu wel wat doen.
Het doet mij pijn en het raakt mij ontzettend. Al jaren speelt dit probleem en is het aan de orde van de dag. Het lukt blijkbaar lang de ogen te sluiten voor dat wat men niet wil zien.

Al heel lang ben ik mij bewust van ontmenselijking van de wereld. Al heel lang zie ik de  ontmenselijking  van de politiek, de maatschappij. Is dit empathie, teveel aan inlevingsvermogen?
Verbaasd ben ik, als ik  hoor hoe weinig mensen weten van wat er daadwerkelijk speelt in ons land.
Als ik erover begin te praten wordt ik steeds wilder en bozer.. Want we leven in een hele zieke wereld. Het is blijkbaar de normaalste zaak van de wereld dat er miljoenen naar voetbal toe gaat, er miljoenen elk jaar de lucht in wordt geschoten, er bergen aan voedsel wordt weggegooid, er miljarden geïnvesteerd worden in wapens terwijl er dagelijks mensen dood gaan van de honger, mensen niet kunnen slapen omdat ze geen idee hebben hun kinderen te moeten onderhouden. Jonge meisjes genomen worden door mannen omdat ze weigeren een condoom te gebruiken. Er dagelijks wezen bij tehuizen worden gebracht die hun ouders aan oorlog of aan aids zijn verloren.

We kijken voetbal, dossen ons uit in het oranje en geld moet vloeien!

Als er wordt gesproken over zwarte piet, veroorloven miljoenen mensen zich discriminerende opmerkingen te maken. Massaal in opstand te komen, tegen een gedachte die anders is dan die van hen. Geïntroduceerd door ons maatschappelijk systeem. Waarbij het idee bestaat dat Nederlanders tolerant zijn, want we hebben moskeeën. In de geschiedenislessen wordt nauwelijks tot gewoon niet stilgestaan bij hoe de Nederlandsers zich hebben opgesteld ten tijde van oorlog en slavernij.

Ik snap niet waar al die miljoenen mensen zijn op het moment dat het erop aankomt. Waarom tolereren wij zoveel en komen wij om de onbelangrijke zaken massaal in opstand vanuit intolerantie. Waarom accepteren wij dat er allochtone Nederlanders zijn die geen Mustafa mogen heten als ze op een callcenter werken. Waarom accepteren wij dat we bloot gesteld worden aan propaganda. Waarom accepteren wij dat er in ons land ouderen de hele dag in een vieze luier moeten liggen. Waarom accepteren wij dat onderwijs bijna onmogelijk is voor de minder bedeelde gezinnen? Waarom accepteren wij dat Nederland de rechten van het (gevluchte) kind drastisch schend. Waarom accepteren wij dat de maatschappij onder de noemer preventie, onze kinderen wil labelen, ons ouderschap wil reduceren tot een trainingsprogramma. Waarom accepteren wij het dat de vluchtelingen die hier komen jarenlang in onzekerheid leven, kinderen hier hun leven opbouwen, mensen niet mogen werken, deelnemen aan de maatschappij om ze vervolgens te laten weten dat ze hier niet mogen blijven. Waarom accepteren wij het dat mensen hun mens zijn wordt afgenomen in het kader van wat de regels zijn, het gebrek aan onmenselijkheid.

Als ik in het AZC kom en daar de uitgeprocedeerde vaders, moeders, kinderen, kortom mensen tref. Getraumatiseerd en onvoldoende rust gehad om te verwerken, moeten zijn terug naar hun land. Hun land van bommen en granaten, het land van beperking van vrijheid, het land van angst en pijn. Voel ik hoe dit gevoel het kamp treft. Alleen de kinderen zijn "vrolijk" spelen op een bepaalde manier nog vrij. Hebben deze mensen geen hulp nodig in de vorm van kleren. Hebben deze mensen hulp nodig bij het krijgen van een lach. Deze getraumatiseerde volwassenen kunnen wij de normale mens niet beter maken. Daar is de wereld, de politiek de macht, het geld verantwoordelijk voor. Het betekend niet dat we niets moeten doen. Waar is onze compassie, de vechtlust en de opstand. Is onze opstand datgene wat we op Facebook zetten. Of is onze opstand het doen wat we kunnen?

Deze ouders willen in ieder geval vreugde voor hoe kort ook voor hun kinderen. Ze zijn zelf niet meer bij machte positieve energie uit te dragen, het werkt als vergif. Het enige wat we kunnen doen is ons inzetten om met deze kinderen te spelen, ze mee te nemen uit wandelen, voetballen, speeltuinen, stranden, koekjes bakken. We kunnen deze ouders alleen maar helpen hun kind gewoon kind te kunnen laten zijn. We moeten ons als mensen verenigen omdat we toch allemaal willen dat kinderen gewoon kinderen kunnen zijn.

Het vaarwel van partnerschap

Bijna 11 jaar samen is tot een einde gekomen. Al eerder stond het op knappen. Twijfels en relatie therapie. Het was vechten tegen beter weten in. Het gevoel en verstand konden het maar niet eens worden. Van zoveel kanten bekeken, van zo veel kanten gedeeld.

2 prachtige kinderen samen, de verdieping van liefde op dat moment. Het verliefd zijn herboren omdat je samen dat prachtige geschapen mensje in je armen houdt. Uit liefde ontstaan en door ons gemaakt. Jou prachtige zoon, waarin ik ook lang deel van zijn leven ben geweest. Keuzes gemaakt op basis van wat op dat moment het beste leek.

Je leerde me dat je niet weg zou gaan als ik moest huilen. Een nieuwe groei, die van het leren kwetsbaar te mogen zijn. Hoewel troosten altijd pijnlijk bleef en ik helemaal blokkeerde als jij me vasthield. Alle emoties direct vast in mijn keel. Tijdens mijn overspannenheid helemaal gebroken, kapot en een allesomvattende wanhoop. Liet ik mijzelf in jou armen vallen en huilde vanuit het diepste van mijn ziel. Jij kwam in je kracht, nam mij alles uit handen. Ving mijn tranen op, liet mij slapen en liet mij liggen. Angstige momenten ook voor jou realiseer ik me nu. De angst dat ik helemaal zou doordraaien.

Mijn overspannenheid een treurige reactie op gemaakte keuzes, steeds weer en weer. Het opvangen en dragen van verantwoordelijkheden, het niet gehoord worden, mijn wanhoop en onmacht zo vaak laten zien. Maar het kwam niet aan, het leek niet aan te komen. Al jou antwoorden maakte het erger. Ik vrat mij van binnen helemaal op. Mijn baan op het spel, mijn (schijn) zekerheid. Wist ik dat jij nooit voor ons zou kunnen zorgen. Alles op alles om grip en controle op de situatie te houden. Zakte ik door mijn hoeven heen. Hoe fijn het ook was dat jij er voor me was , zo in de steek gelaten voelde ik me ook. Zo alleen, ontzettend kwetsbaar, kapot en gebroken omdat je niet had willen luisteren, of had ik het niet duidelijk genoeg gezegd of mezelf uitgesproken?

De pijn in het contact met jou ouders, het afgewezen worden keer op keer. Sinds we kinderen hadden steeds meer verstoten. Trapte ze me op mijn ziel en op mijn hart, taste ze me aan in mijn moeder zijn. Pakte ze me op wat mij het liefste was. Uitspreken was niet aan de orde. Ik mocht er niets over zeggen van jou en zo ja dan op eigen risico. Ging ik het aan, een brief geschreven om samen te praten over wat er speelde. Maar het bleef een stil zwijgen, gespannen verhoudingen, alles tegen spreken van wat ik uitsprak over mijn denken en voelen. Kon ik er niet meer mee leven en koos ervoor om niet meer mee te gaan, me niet meer te laten kwetsen. Hoewel het me altijd pijn heeft blijven doen, voor mijn kinderen die ik niets liever wil geven dan een grote liefdevolle familie, mijn man die in spagaat stond. Pijn om hoe moeilijk mensen het zichzelf en andere konden maken met hun eigen gedrag.

Brokkelde alles af, mijn liefde voor jou steeds minder en minder. Een vage verliefdheid ineens op de proppen. Opnieuw praten over oorzaken, behoeftes, noodzakelijke veranderingen en hopen dat je er samen uit zou komen. Voor de liefde die je hebt gevoeld, voor je kinderen, voor de geschiedenis en het heden waar je samen bent beland. Vechten tegen jezelf in, opnieuw proberen en alles aangrijpen om door te gaan.

Ik realiseerde me dat dit is wie je was... Maar als jij dit was, wat was ik dan?

Erachter komen hoe ik keer op keer vanuit opgelopen blikschade heb gehandeld en mezelf in posities bleef plaatsen waar ik alleen en gekwetst overbleef, Andere verwachtingen, andere doelen. verloor ik jou, ons en mezelf. Glipte het zo door mijn vingers heen. Het moment waarop je eigenlijk al weet dat je in een trein zit met als eindbestemming een doodlopend end. Hoop je dat je er samen nog uit kunt springen. Samen het leven kan pakken, geluk en al wat niet meer.

Was ik helemaal op en had niets meer te geven. De laatste slag en de laatste stoot...

Onze liefde dus echt dood...

ADHD werkdag

Een typische ADHD werkdag…

Kwart over zes mijn wekker gaat, druk op snooze en sta op om half zeven. Mijn kinderen liggen bij mij in het grote bed. Een arm op mijn gezicht, een knie in mijn rug en te weinig ruimte, dat is hoe ik heb geslapen. Zoals vaker ben ik nu weer even niet zo consequent hierin. Ik baal een beetje, iedereen is om half zeven wakker en is om mij heen. Terwijl het voor mij zo belangrijk is een uurtje voor mezelf te hebben voordat de dag begint. Maar ik heb in dit proces, zelf weer wat steken laten vallen.

Mijn werkmobiel is sinds gisteravond kapot. Al vanaf dat moment zit dat ding in mijn hoofd. Denk aan de mensen die ik moet bellen, de mails die ik wil inzien, wie ik moet contacten voor een andere werkmobiel, of ik die dan ook krijg, wanneer dan, en hoe ik het halen ervan ergens kan combineren met een heenreis of terugreis van mijn werk. Ik neem tussendoor mijn LTO3 en drink een bak zwarte koffie. Ik zeg nog even tegen mijn partner dat ik vandaag eerder weg moet en dat hij dus de kinderen naar school brengt.

Dat is ook zo, vandaag een training waarin ik ook als super-user functioneer. Ik behoor dus meer te weten dan de anderen. Ik had me daarvoor nog wat willen voorbereiden, mijn tablet goed op te laden, nog even in de omgeving van de computer kijken etc. Is dus niet gebeurt, maar goed mijn werkmobiel. Zou ik misschien de simkaartjes kunnen omwisselen, zodat mijn privé mobiel even mijn werkmobiel wordt. Eerst maar even aankleden en opmaken. Shit het is kwart voor acht, opschieten dus! Kleren voor de kinderen pakken, spullen inpakken voor mijn werk.

Om vijf over 8 zit ik in de auto en geef mezelf een schouderklopje, ik ben op tijd… Ik zet de muziek aan en scheur weg. Tijdens de rit, kijk ik naar buiten en zing hard mee met de muziek. Ik luister hetzelfde liedje nog een keer en rij hard. Ondertussen geniet ik van de wolken, het water en de schapen.

Om 9 uur kom ik op mijn werk aan, waar super, superuser er al helemaal klaar voor zit. De Andere superuser zit ook al klaar, heeft dingen uitgeprint en is echt goed voorbereid. Ik gooi mijn tassen neer, zeg dat mijn telefoon stuk is en ga dat regelen. Eerst nog even met die simkaartjes proberen. Oh shit nou doet mijn privemobiel ook niets meer. Geen beweging in het beeld te krijgen. Ik bel de helpdesk en leg de situatie voor. Ik kan vanmiddag komen maar het advies is om hem ook nog even op de lader te leggen. Oke een stopcontact vinden, ondertussen liggen er een hoop spullen op het bureau. Eerst mijn werkmobiel aan een computer, gaat niet, op zoek naar een stopcontact gevonden. Collega van de computer geeft aan dat zij nu een error heeft door mijn USB handeling, daar maar even kijken, klik opgelost. Privemobiel doet nog steeds niets, heb boven een schroevendraaier, komt straks wel. Tablet pakken, zit een enorme barst in, ah daar is onze ICT collega, gaat kijken wat hij kan doen. Goed terug naar de superuserclub, het is namelijk 9.40 en we zijn het onderwerp al 40 minuten aan het voorbereiden. Super super user laat het even zien, ik snap het direct. Computerprogramma`s zijn meestal kruisjes waar je op moet drukken, opslaan, toevoegen, etc etc.

Het overleg, mensen stellen allemaal vragen, sommige zuchten en hebben weerstand, mensen komen te laat. Ik wordt al onrustiger, mijn been begint te wiebelen. Nog meer vragen en ik vind het zo simpel en zo niet dan komt het ook wel goed. Ik werk namelijk heel goed op beelden en in dit systeem staan lekker overzichtelijk wat kernwoorden en de rest van de symbooltjes. Samen met mijn leuke gekke collega adhder, voelen we de onrust bij onszelf toenemen. We moeten er voor waken het niet over andere dingen te hebben. De training is afgelopen en ik ben gesloopt.

Maar eerst eten, shit ik ben mijn yoghurt vergeten.  Gelukkig ik had nog wat yoghurt van vorige week laten staan. Ik neem ook echt even de tijd en de rustig te eten. Achter de computer nog wat dingen opzoeken en uitzoeken. Mailtjes die tussendoor komen afhandelen, nog wat telefoontjes en nu snel op route. Beneden nog een map pakken, het adres vergeten op te schrijven, dus dat vraag ik nog even aan de administratie. In de auto en halverwege bedenk ik me, dat ik de map heb laten liggen…

Wanneer ik terug naar huis rij, bel ik nog even met een vriendin en met mijn vader. Maak nog wat kekke foto`s van mezelf en heb dikke pret. Denk aan de dag terug en dat ik het de volgende keer echt wat beter moet organiseren. Ik lach om mezelf, maar geef mezelf ook op mijn kop… Wanneer leer je het nu eens Karin……

Nina

Mijn dochter, mijn allereerste kind!
26 jaar en ik hield jou in mijn armen.
We hebben je Nina genoemd.
Ik wilde een meisje met pit
een die van zichzelf af zou bijten
Een griet die met modder speelt
In bomen klimt en geniet

Je bent vernoemd naar Nina Hagen
Niet dat IK haar muziek kon waarderen.
Je oma en opa wel.
Mijn ouders.
Nina Hagen maakte Duitse Punk
Misschien moet ik er nog eens naar luisteren
Hoe dan ook.
Nina Hagen heeft pit..

Jij ook.
Je bent een fantastische griet
met ontzettend veel power
In je lijf en in je geest.
Je bent super energiek
en denkt in beelden.
Als we praten
hoor je in gesprekken genoeg
om te laten zien.
Je springt op tijdens het eten
praat heel hard

Je weet je nog geen raad met je emoties.
En ik weet me ook niet altijd raad met jou emoties
Of met mijn eigen emoties
In ieder geval kleine griet
Je bent pas zes
maar zo ontzettend pienter
je doorziet feilloos de interacties
de onuitgesproken spanningen
Je hebt een ijzersterk geheugen
Je leeft op spanning
Ik sluit niet uit dat ik natuurlijk ook projecteer

Mijn schat, mijn super mooie dochter
Wat zie ik mezelf in jou terug
Wat laat je me over mezelf denken
Je bent een spiegel
Wat ben je toch een kleine wijsneus
Ik ben ontzettend dankbaar
Jou moeder te zijn.

Ik voel wel , dat dit niet altijd gemakkelijk is of zal zijn.
We zijn aan elkaar gewaagd.
We lijken op elkaar
Of misschien leg ik jou of mezelf met deze gedachten wel iets op
een delegaat.

Hoe dan ook
Ik hoop dat ik er op enigerlei
wijze aan kan bijdragen om jou te laten opgroeien
tot jezelf
daar waar je het gelukkigst zal zijn
Wat je ook mag worden
Luister altijd naar je hart
Wees je bewust van je buik
van het eerste geluid

als je je gaat afzetten
jou pad moet kiezen
hoop ik dat je voldoende
vertrouwen hebt
vertrouwen in je eigen stem
die stem
die je aanschouwd en lief heeft
Jou eigen pure zelf.

Mijn lieve schat
Ik hou van jou
met heel mijn hart

Ik ben vanuit liefde altijd aan jou verbonden

Alleen

Ik adem de stilte in.. Op de achtergrond een heerlijk muziekje. De chaos zo goed als weggewerkt. Nog even een momentje om te schrijven voordat ik vanavond ga eten met vriendinnen.

Na een week alleen met de kinderen in een ander huis en omgeving te hebben doorgebracht. Is manlief gisteren gekomen en heeft ze vandaag weer meegenomen en ben ik hier nog een weekje alleen.

Gisteren hebben we echt een topdag met elkaar gehad. Hele dag op het strand en mooie mensen kijken. Lekker spelen met de kinderen en vooral heel veel lol. Kinderen naar bed en wij lekker eten met een goed wijntje. Vanochtend was ik helemaal op. Uitgeslapen terwijl ik alle andere dagen super vroeg op was en vol energie. Misschien had ik net even teveel alcohol genuttigd.

In het huis is het alsof er een bom ontploft is. Ik zeg tegen manlief, samen maken wij blijkbaar altijd chaos. Terwijl als ik alleen ben of met de kinderen ik de chaos niet verder laat komen dan ik kan handelen. Ineens zijn er weer twee opvoeders die het beide toch weer anders doen. Voor mijn gevoel heb je dat tig zoveel meer prikkels. En je kinderen heb je nog wel aardig onder controle. Als ze druk zijn stuur je ze naar buiten, als ze elkaar in de haren vliegen (te lang) zet ik ze apart aan een activiteit, als ze moe zijn en even rust nodig hebben zet ik de tv aan. Maar je gaat niet tegen je man zeggen, ga jij anders even lekker naar de speeltuin. Nee je hebt nu eenmaal met elkaars aanpak te dealen en hierin samen te werken.

De spanning die de ander voelt en in zijn handelen meeneemt, de onuitgesproken verwachtingen, iemand in je ruimte en de kinderen erbij. Ik vind dat behoorlijk veel prikkels en ik kan ze erg moeilijk verwerken. Ik heb wel eens gedacht misschien ben ik niet gemaakt om samen te leven met zoveel mensen. Vervelend om dat te voelen als je eenmaal al in zo een situatie zit. Ik heb regelmatig gedacht volgens mij moeten we gewoon gaan latten. Manlief geeft aan dat de relatie dan gewoon over is.

Het is ook niet altijd makkelijk om te zien wat nu precies wat is. Wat kun je met elkaar aanpakken, wat moet je veranderen, wat wil je veranderen? Welke verwachtingen heb je van jezelf, van elkaar, van het leven. In welke patronen zit je met elkaar, waarom juist in die patronen en zijn die patronen nog een toevoeging of zetten deze patronen je juist vast?

Tot in hoeverre mag je lol maken en wat houdt je dan tegen? De stem van de ander, de stem in je hoofd, die van het geweten en de principes. Als je, je gedrag aanpast doe je dat voor jezelf, doe je dat voor het maatschappelijk beeld, doe je dat voor je partner?

Ik kom er in ieder geval achter dat ik een belangrijke fase heb overgeslagen in het leven. Vanuit thuis moest je zorgen, jong het huis uit altijd veel verantwoordelijkheden. Het betalen van je woonlasten, je studie en altijd serieus op mijn taak gericht. Snel gaan samenwonen en nooit echt lang alleen geweest. Op mijn 22 levensjaar samen met manlief, mijn eerste echte baan, kinderen en nog steeds ben ik aan het overleven. Alles moet geregeld, alles moet betaald, de kinderen verzorgt, het huis aan kant. En hoe beter ik me voel, hoe vrijer en hoe rustiger, hoe meer ik in staat ben om echt te leven. Om te dansen met mijn kinderen, om gekkigheid en gein met ze uit te halen. Het valt niet altijd mee om tijd vrij te maken voor de dingen die je ziel gelukkig maken.

Hoe is het eigenlijk om helemaal eens je eigen behoeften op de voorgrond te zetten?

ADHD

Spelen met grenzen
In Race met de tijd
Honderden dingen tegelijk
Bevlogen contacten
Intense verbindingen
Knallen in passie
Soms echt over de top

Grappen die knallen
In hard gelach
Saaiheid doorbrekend
Weer wat vergeten
Deze dag is flop

Gescheurd van het lachen
Vertederd door een bloem
Genietend van kleuren
Rij ik te hard
Bel ik te veel
Onvoldoende rust

Overal en nergens
De weg kwijt in chaos
Geluiden te voelen
Dwars door mij heen
Verloren in onmacht
door mijn eigen systeem

Overspannen

Bam.......Ineens lag het op tafel, het hoge woord was eruit. Ik had het gezegd tegen manlief. Ik vroeg hem, "zie je nou echt niet hoe slecht het met me gaat"." "volgens mij zit ik tegen overspannenheid aan of ben ik het al."

Met het uitspreken van die woorden klapte ik ook echt helemaal in. Op was ik, de koek was op, mijn controle was ik kwijt. Als een kaartenhuis klapte alles ineen. Manlief en bonuskind namen alles uit handen. IK bracht mijn dagen in bed door met boeken en vage series. Geluiden, prikkels, rommel ik kon het gewoonweg niet verdragen. Mijn kinderen kon ik alleen een verhaaltje voorlezen en naar bed brengen. De eerste dagen geloofde ik nog dat ik er met een weekje wel weer zou zijn. Ik bedoel iedereen kan overspannen raken, behalve ik. Ik de altijd lollige, enthousiaste, positieve Karin. Het overspannen zijn klopte totaal niet met mijn zelfbeeld. Maar ook het strenge stemmetje in mij, het stemmetje van, stel je niet aan loser, zwakkeling maakte het niet direct mogelijk de overspannenheid helemaal te accepteren

Door toe te geven dat ik overspannen was of er door heen zat, ging ik ook terugkijken in de tijd. Ik was inderdaad al wat langer gespannen, minder geduld met de kinderen, veel piekeren, slecht slapen, steeds minder controle in de dagelijkse structuur, continu weg van huis, op de vlucht voor al wat niet goed ging. Toen ik ging terugkijken zag ik, dat sinds mijn tweede kind steeds meer dingen me tussen de vingers door glipte en mijn gevecht om alles onder controle te houden veel energie vroeg. Door de komst van het tweede kind had ik ineens veel minder tijd voor mezelf, om dingen te doen, te lezen, huishoudelijke taken, boodschappen etc.. Het organisatorische aspect van een gezin trok echt een zware wissel.

Ik werd doorverwezen naar een Sociaal Psychiatrisch Verpleegkundige. Ik was best zenuwachtig en nerveus, ik als hulpverlener bij een andere hulpverlener maar dit maal als cliënt. Ze heeft naar mijn mening 1 goede vraag gesteld. Verder heeft ze voornamelijk verteld over het reddersyndroom bij hulpverleners en hoe zij er zelf ook eens doorheen zat. Natuurlijk ben ik bekend met het reddersyndroom, ik ben hulpverlener! Maar ik had niet het idee dat dit het grootste probleem was. Ik zal niet ontkennen dat ik trekjes van dit syndroom heb. Ik ben nu eenmaal een geparentificeerd kind, daar hou je best wat aan over. Maar voor mij verklaarde het niet mijn overspannenheid er was met mij meer aan de hand. Ik had ernstig het vermoeden dat ik ADHD had en al langer dan dat de overspannenheid, dat wou ik dus ook maar meteen uitgezocht hebben. Ik bedoel als je dan toch psychisch in de kreukels ligt...
Volgens de SPVer kon daar geen sprake van zijn met mijn baan. Na zo een kortzichtig antwoord was ik natuurlijk direct klaar met deze dame. Ik legde mijn conclusies en inzichten op tafel. Ik kreeg een doorverwijzing, naar een psycholoog.

Inmiddels was ik ook met medicatie gestart. Ondanks mijn weerstand en te willen geloven dat ik het gerust zelf kon, heb ik moeten toegeven; omwille van mijn gezin en omdat ik mijn kinderen vreselijk miste. Ik kon er emotioneel niet voor hun zijn op geen enkele manier. Dat deed mij echt het meeste pijn. In ieder geval zette de oxazepam direct voor een paar uur mijn gedachten uit. Soms had ik dat zo ontzettend nodig omdat mijn kop, mijn gedachten niet stilstonden.

Ik besloot het pad van het onderzoek en mogelijke conclusies te volgen en het pad van een therapeut.
Bij de psycholoog werd de diagnose ADHD gesteld en er werd mij de mogelijkheid geboden een groep te volgen gericht op psycho-educatie en medicatie. Het laatste sloeg ik direct van de hand nee ook dit zou ik vanzelf wel de baas worden. Tijdens de eerste bijeenkomst lieten verschillende mensen weten twijfels te hebben bij hun diagnose. Ook ik had twijfel, ondanks dat ik zelf om dat onderzoek had gevraagd. Na de eerste bijeenkomst was ik van die twijfel al genezen. We herkenden zoveel van elkaar; het te hard rijden, ongeduld bij simpele dingen als een lift, vergeetachtigheid, verstrooidheid, chaos, enthousiasme, energie, het niet opslaan als het geen interesse heeft, het verlies van jezelf in activiteiten, of juist de korte interesse. Voor mij was die eerste bijeenkomst echt een openbaring. Hoewel ik de theoretische kant kende wist ik eigenlijk ook niet zo goed wat de daadwerkelijke uitwerking was. Ik had genoeg cliënten gehad met ADHD, zag daar nooit zulke problemen omdat ik het herkende en mijn maniertjes had.

Bij de therapeut ging het echt om mijn emotionele proces, mijn pijn, verdriet, wanhoop en angsten.
Ik leerde daar te zien hoe hard ik altijd heb gevochten om "normaal" te zijn, niet te zijn zoals mijn ouders. Ik leerde daar het kind kennen wat had besloten het op te geven, dat op momenten van onveiligheid, alles kwijt was, al het geloof, al het contact, alle liefde. Ingedoken en weggestopt.
Ik leerde mijn ademhaling te herkennen en de blokkade. Ik hoorde daar de stem van mijn hart, die me vertelde dat ik goed was zoals ik was, die me vertelde dat het niet nodig was zo hard te vechten, zo hard mezelf te bewijzen. Ik huilde daar met alle tranen die ik in mij had om alle pijn die in mij lag. Alle pijn die het kind in zich droeg, de afwijzing, de veroordeling, het ontbreken van de liefde van mijn moeder, de nood naar mijn moeder en de continue afwijzing. Voor het eerst voelde ik pijn vanuit mijn tenen, in foetushouding huilde ik zoals ik nog nooit gedaan had.

Ik sprak mijn opa over de angst hem te verliezen. Ik vertelde hem met tranen in mijn ogen hoe bang ik was hem kwijt te raken, hoe diep mijn liefde voor hem was, dat hij me leerde wat onvoorwaardelijke liefde is en hoe bang ik was mezelf te verliezen, mijn rots, mijn branding, mijn veilige haven.

Ik sloot de groep af, sloot de gesprekken met de therapeut af, ging weer aan het werk. Nog steeds onder behandeling van een psycholoog en op de medicatie. Onlangs ben ik even gestopt met medicijnen en direct was mijn hoofd niet te stoppen en vol gedachten. Gerust geen onaardige, integendeel, leuke gezellige gedachten, praktische dingen, maar veel te veel.

Het werken is al weer aardig op pijl, wel ben ik verstrooider, vergeetachtiger, dan dat ik ooit was.
Het blijft ontzettend lastig balans te vinden in dingen die leuk zijn en het gezin. Ik vind ook gewoon teveel leuk, het begeleiden van een stagiaire, vakgroepen, etc en daarnaast nog mijn vrienden,studie familie, activiteiten en wat al niet meer. Er is simpelweg teveel leuk! Sommige dagen ben ik ontzettend verstrooid en heb ik en mijn gezin daar best last van. Op een gegeven moment juist voor deze dagen waarbij er niks uit mijn handen komt en ik overal en nergens ben, ben ik ritalin gaan proberen. Voor het eerst in het leven voelde ik wat het hier en nu is, ik gooide niet met deuren of lades, ik was me bewust van de la, de deur, en elke handeling die ik in het hier en nu meemaakte. Ik was voor het eerst eens niet bij de volgende tien stappen.

I am still in progress!

Oma

Mijn oma
Wat mis ik jou
voor het eerst
alles zonder jou

te rauw en te vers
tot nu
nu kan ik langzaam
over jou schrijven

Bijna een jaar
Er is niet veel verandert
de kinderen doen het goed
ze worden groter
wijzer en socialer

En als ik bel
ben ik inmiddels
gewend dat jij niet opneemt
Het plekje op de bank
is niet meer zo leeg

Mijn overspannenheid
heb jij gemist
niet dat daar iets aan te missen viel
mijn huwelijk bijna kapot
is ook aan jou voorbijgegaan

normaal had ik je gebeld
om dit te delen
Om je te vertellen
hoe grappig de kinderen
nu weer waren

Je verjaardag
maar dan zonder jou
hebben we inmiddels gehad
we hebben samen gedronken
op jou

het overlijden van Thea
heb je niet ervaren
of misschien al wel
stond je te wachten
klaar om te dansen

In feite was je lijf
al lang al klaar
Jou verlies
brengt ook weer
mogelijkheden

Ik zie teddy nu weer meer
en de kinderen maken hem mee
zoals ik hem kende
Ze zullen jou nooit kennen
zoals ik je kende

Maar ik zal ze vertellen
over jou
en onze gedeelde herinneringen
ik zal ze vertellen
hoe we samen dansten
wat je voor me betekende
en hoe dierbaar je me bent
hoe ze dachten dat jij mijn moeder was

Ik heb gezien
de rust die over je kwam
toen je net je ogen had gesloten
hoe je nog warm was
en ik je vasthield
en Bob Marley voor je zong
weg was de last van het leven

verdrietig
maar ook zo opgelucht
jou lijden deed mij zo een pijn
de afhankelijkheid
mijn oma
je was van ons
hoorde bij ons
niet bij vreemde handen

weg waren de vreemde handen
weg was het eeuwig gemis
weg waren de onbeantwoorde vragen
weg was het ingehouden geluk
weg waren de oordelen
eindelijk was je vrij

en ik heb je meegenomen
ik heb je weg gebracht
in de koelcel gestopt
samen hebben we jou gewassen
jou nagels gelakt
jouw bloemstuk geschikt

Voor altijd bij mij
en ik neem je mee
waar ik ook zal gaan
totdat ik daarboven kom
en we opnieuw zullen dansen

Karin: Ook wel bekend als Miss motoriek,

 

Ik ben een wild wijf! Altijd al geweest… Een banjer, een doerak… Maar wel één met een goed hart. Ik hou van avontuur, mensen, contact, ontdekken, struinen, filosoferen, grenzen, prikkels, rust ontmoetingen, dansen, schrijven, leven, analyseren, lachen (keihard), onzin, mezelf verliezen in het moment, kleuren, dingen maken, reflectie,  kattenkwaad, rennen, van trappen glijden, leren, opstaan tegen onrecht, werken, ondervinden, ruiken, muziek, liefde, passie, vuur, adrenaline, geven, inzet,, gekkigheid, eerlijkheid, onderzoeken en los.

Al deze dingen wil ik voelen en ervaren! In al deze dingen rust en balans vinden en hebben.

Mijn leven lang leef ik… met al deze behoeftes, al wat ik ben, te geven en  te ontvangen heb. Ik hou van mijn leven, ik hou van controle en toch ook zo volkomen niet..

Ik ben misschien niet altijd te volgen of volkomen logisch! Kan ik mij met al mijn vuur in iets verliezen, bij iets wat op dat moment zo leeft. Ben ik zo ontzettend onhandig, omdat ik weer iets tegen kom.. Toch heb ik van mezelf niet zoveel last…

Een vrouw met power, temperament en vechtlust…

Een moeder met pit, maar soms ook n met  ontzettend veel behoefte aan rust. Om te zitten met een boek, een film of aan het haken. Momenten enigszins onverantwoordelijk, omdat het genot van plezier nu eenmaal soms leuker is….. Een moeder vol plannen, ideeën, gekkigheid en oneindig veel liefde….  Een moeder soms, vol van onduidelijkheid… Omdat ze zo goed kan voelen hoe leuk het is om kind te zijn. Momenten overprikkeld omdat ik zo graag alles beleef.  Al mijn zintuigen open en toegankelijk, zo ontzettend kwetsbaar…  Wil ik jullie het beste geven van al wat ik ben…

Wij mensen zijn niet maakbaar, wel enigszins bij te schaven,  bij te sturen na analyse… Waarin mogen we zijn wie we zijn. Te leven met vuur en passie voor al wat we zien en mooi vinden of juist te vechten voor wat onacceptabel is. Wat is de vorm die maatschappelijk verantwoord is en moeten we daar altijd in mee gaan.  Datgene wat bijzonder is en ook zo ontzettend waardevol, datgene waar ook een diagnose voor is. Moeten we onderdrukken? Waarin  of waarvan hebben we last of kunnen we aanvaarden, gewoon onszelf. 

Het belangrijkste is, kunnen we zijn en  zitten, alleen met onszelf… Kunnen we staan voor wat we doen, onszelf in de spiegel kijken….                             

 

 

Leven met ADHD valt niet altijd mee.

 

Ik ben moeder van twee kinderen en 32 jaar. Ik heb een goede baan als hulpverlener en begeleidt gezinnen. Als ambulant werker ben ik veel op pad en in mijn auto pleeg ik altijd nog wat telefoontjes, kijk naar buiten, en rij veels te hard, parkeer mijn auto ergens, haal een parkeerkaartje maar als ik aan kom ben ik te laat en heb een boete. Als iemand tegen mij zegt dat we rechtsaf moeten kijk ik altijd naar mijn schrijfhand. Ik ben ook blij met de spellingscontrole op telefoons, computers e.d.

Mijn auto is een rommel, mijn werkplek is een rommel, mijn tas is een rommel…. Tijdens gesprekken flap ik er regelmatig wat uit, ik ben confronterend maar veroordeel niet. Op kantoor praat ik een beetje hier, beetje daar en ook mijn administratietijd is voorbij gevlogen. Als vergaderingen te lang duren wordt ik onrustig en begin te wiebelen, moet naar de WC of wil naar de kern van het verhaal! Ik hou er niet van mijn tijd te verdoen.. IK maak veel grapjes, ben erg vlot en mij praat je niet snel onder tafel! Ik ben enthousiast en heb vele interesses, Moet er iets gedaan worden, een training, het begeleiden van een stagiaire, het implementeren van een methodiek, dan komen ze bij mij. Ik ben altijd enthousiast en weet van aanpakken. Soms laat ik een heel koffiespoor achter omdat ik altijd mors en knoei. Collega,s vinden mij leuk, gedreven en gepassioneerd en soms een beetje gek maar zeker niet saai. Clienten vinden mij betrouwbaar, grappig, menselijk, betrokken en eerlijk. Ze accepteren mijn te laat komen en chaotisch gebeuren omdat ik het bespreek. Ik ga 100 nee 1000 procent voor mijn gezinnen en dat weten ze.

Ook voor mijn vrienden ga ik, ik heb afwisseling nodig, moet gek kunnen doen met mensen en lekker kunnen doorslaan, in dingen klimmen en schijt hebben aan alles. Ik moet voelen dat ik leef!  Tot zover niets aan de hand. Dit zijn stukjes van ADHD waarvan ik gewoon wist dat ze bij mij hoorde en ik had het ingezet als vaardigheden.

Maar sinds een half jaar weet ik dus dat k ADHD heb en vallen vele stukjes op zijn plaats..

Want sinds ik een gezin heb met twee kinderen loop ik tegen mijn eigen chaos en de overprikkeling op. Steeds meer en steeds meer en met wat overlijdens erbij zat ik ineens overspannen thuis.

Ik leef als een speer en beleef mijn emoties intens. Ik kan me vreselijk opwinden, down voelen, zielsgelukkig. Maar thuis was voor mij de plek om te landen. Om de chaos om mij heen en in mijn hoofd op te ruimen… IK ruim niet plek voor plek op maar in een keer het hele huis, overal en tegelijk. IK zet muziek aan en gaan met die banaan, alle prikkels weghalen om vanuit het nulpunt weer chaos te veroorzaken. IK doe thuis zoals het voelt, ik wordt wakker wanneer ik wil, ga slapen wanneer ik wil, ga eten wanneer ik wil. IK beuk mezelf helemaal af in de tuin, verlies de tijd uit het oog en kom tot rust. Ik heb honderden ideeen, sommige start ik op en ga er helemaal in op en sommige laat ik net zo snel weer los.

Maar nu ik kinderen heb, moet ik hun structuur volgen, zij hebben geen ruimte dat ik een hele dag tekeer ga in de tuin. En het hele huis opruimen lukt ook niet zo goed. Voortdurend zijn er spullen, prikkels, geluiden en andere om rekening mee te houden. Ik loop vast ik moet op tijd naar bed, op tijd opstaan, de kinderen eten geven n dat kost veel moeite. Daarnaast heb ik mijn man waarmee ik moet samenwerken en die me vraagt wat mijn plannen zijn. *&^$* kortsluiting want mij hoofd is te vol. Moet nog naar de winkel, naar de bibliotheek, kinderen naar school, instanties bellen, rekeningen betalen…

Tja en dan loop je dus tegen jezelf en je eigen chaos op en de andere mensen om mij heen tegen mij. Mijn dochtertje is ook zo druk, zit niet stil, praat veel en heeft het geduld niet om te luisteren, en reageert direct op prikkels. Er ging langzamerhand een lichtje bij mij branden en tijdens mijn overspannenheid heb ik om een ADHD test gevraagd en inderdaad alles valt op zijn plek.

Waarom structuur zo belangrijk is, waarom routine zo belangrijk is, waarom keuzes maken en knopen doorhaken zo belangrijk zijn, hoe belangrijk lijstjes voor mij zijn, hoe belangrijk doelen voor mij zijn omdat dat mijn houvast is… Ja ik heb nog een hoop te doen!!

Ik leer nu eindelijk koken, ben nog steeds een leuk en gek mens!