Familie.

Familie

Ik heb jaren, maar dan ook echt jaren geen contact met mijn opa en oma gehad. In mijn 30 levensjaren, heb ik hen slechts enkele keren gezien. Ik heb ook geregeld geen contact met mijn vader, dat is niet zo gek want hij kent verschillende periodes van verslavingen en dat brengt een hoop gedoe met zich mee.

Mijn opa en oma stonden altijd vierkant achter hun zoon en wat mij betreft is dat goed. Ik heb nogal wat naar mijn hoofd toe gekregen van mijn oma toen ik eenmaal weer contact met hun zocht. Zij was vol verwijten over hoe ik met mijn vader was omgegaan. Tja en ik ga natuurlijk niet mijn oma van toen 84 jaar eens uit de doeken doen hoe hij als vader is. Ik ga ook niet vechten voor mijn recht, dat is me eer te na. Dus geen contact.

Toen ik bevallen was van mijn dochter heb ik mijn vader ook geen kaartje gestuurd. Ik dacht er wel even bij na, maar meer dan dat was het niet. In ieder geval kwam mijn vader via een ander familielid waar ik FB vrienden was erachter dat ik een dochter had gekregen en kreeg ik het verzoek of hij mij een brief mocht schrijven. Ik heb dat toegezegd en de betreffende brief gekregen.

Mijn vader vertelde dat hij graag weer contact met mij wou en dat hij inmiddels was afgekickt, hij had een lange weg achter de rug. Ik heb enige tijd getwijfeld want ik had het boek een aantal jaren daarvoor echt gesloten. U mag best weten dat ik daar best emotioneel onder was en het was anders dan de andere keren dat ik besloot om geen contact te hebben. Ik nam dus echt afscheid en zo voelde het ook. Ik besloot om het contact aan te gaan en wel met de volgende rede; het was voor het eerst dat hij erkende verslaafd te zijn geweest. Ik als kind had het al lang al door dat hij toch vaker dronk en andere dingen gebruikte dan goed van hem waren. Restjes van poedertjes rond zijn neus en een ingevallen gezicht. Ik wist heel goed dat iemand niet met zijn neus in de waspoeder dook. Maar als ik mijn vader daarop aanspraak was er altijd wel een verhaal waarom het niet zo was.

In ieder geval had ik dus weer contact met hem en belde we regelmatig. het ging naar omstandigheden echt wel goed met hem. Maar in die periode raakte hij depressief en gebruikte ook nog alcohol. Hij erkende zijn problemen en volgde daarvoor ook verschillende behandelingen.

Mijn oma kwam in beeld en liet via mijn vader weten dat ze graag in contact zou komen met mij. Mijn opa was kort daarvoor overleden. Hij heeft net voor zijn overlijden een aantal foto`s gezien van mij en mijn dochter en mijn vader heeft mij verteld dat mijn opa glimlachte. Ik ben blij dat hij nog even heeft kunnen zien dat het goed met mij gaat en dat ik zielsgelukkig mijn dochter in mijn armen houdt. Tot mijn verbazing was ik ontzettend verdrietig toen mijn opa overleed. Ineens kwam daar het verdriet om alles wat we hebben gemist en nooit samen hebben kunnen delen. Ik was er altijd heel verstandelijk mee omgegaan en dacht dat het me niets zou doen omdat ik ze nauwelijks gekend heb.

In ieder geval ook hier na lang nadenken besloten mijn oma maar eens te bellen. Ze was inmiddels 89 jaar oud. Het was een heel bijzonder gesprek, want mijn oma bood haar excuses aan. Ze legde uit dat zij geen andere mogelijkheid zag dan achter mijn vader te staan. Ze besefte dat zij ontzettend aan mij voorbij was gegaan, ze liet me weten dat ze me begreep en mij geloofde. Ik legde haar uit hoe ik mijn positie ervoer en ook dat begreep ze. U kunt zich voorstellen dat ik dit een hele bijzondere ervaring vond. Iemand van 89 jaar die blijkbaar de balans van het leven opmaakt en daaruit dit soort conclusies trekt.

Ik had regelmatig telefonisch contact met mijn oma en we begrepen elkaar heel goed. We praten niet meer specifiek over die situatie waarop toen alles stuk is gelopen. Daarover is alles gezegd wat gezegd moet worden. We hadden gesprekken over haar ingewikkelde zoon en over mijn ingewikkelde vader, waar we beide aan verbonden waren en moeilijk los van konden komen. We hadden gesprekken over onze ervaringen met hem, onze hoop, ons verlangen, de teleurstellingen en meer van zuks.

Ik leerde mijn familie en mezelf beter kennen. Ik gooi namelijk regelmatig spreekwoorden door elkaar en bedenk zelf woorden. Mijn oma doet dat ook. De kant van mijn moeder is altijd heel goed geweest in taal, ik nooit en het was gek om te ervaren dat het ergens vandaan kwam. Ik hield van tuinieren en zij ook, en dit is ook iets wat aan de andere kant van de familie  uitzondering was.
Toen mijn zoontje geboren werd bleek dat hij een ooglid had welke wat lager hing. Ik vond het guitig en nog steeds was het, het mooiste knulletjes wat er was. Wat bleek, de broers van mijn opa hadden dat ook allemaal. Ik zou dat dus nooit geweten hebben als ik niet op de vraag voor contact was ingegaan. Ik voelde me heel dankbaar dat ik dit mag ervaren.


In een volgend blog zal ik hier nog een vervolg op schrijven. Een ode aan mijn wortels!