Kinderen

Zoals ik al eerder schreef heb ik twee kinderen. Het zijn fantastische kinderen met allebei twee verschillende persoonlijkheden.
De jongste is een heel makkelijk jongetje die net begint te ontdekken dat hij nee kan zeggen, net kan doen alsof hij papa of mama niet hoort. Hij is heel vrolijk en zingt veel. Hij kan zomaar ineens een liedje zingen wat hij ergens heeft opgepikt. Mijn zoontje heeft geduld, als iets niet lukt. Blijft hij proberen en zegt hij "beetje moeilijk".
Mijn dochter is een meisje met pit. Ze heeft al een heel eigen smaak, en dat had ze al snel. Glitters en roze zijn het helemaal. Als 2 jarige wist ze mij al te vertellen dat die blauwe sjaal, niet paste bij mijn paarse jas. Ik wilde ook een meisje met pit. Voordat ik moeder werd en zelfs nog niet eens zwanger was, was ik als de dood om een meisje te krijgen. Ik vond meisjes zo kwetsbaar, en was bang dat ik mijn dochter nooit goed genoeg zou kunnen beschermen. In een gesprek met een medium haalde hij dit naar voren en mijn angst hierin. We hebben er kort over gesproken en dat heeft mij geholpen mijn angst weg te zetten. Gelukkig!

Wat ik soms echt ontzettend lastig vind is de combinatie van twee kinderen. Het is direct zoveel drukker in huis. Ze zitten elkaar geregeld dwars, halen elkaar uit het spel. Kunnen gelukkig op momenten ook heel lief spelen. Twee kinderen brengen voortdurend een hele hoop prikkels met zich mee. Het kan wel eens gebeuren dat bepaalde geluiden dan rechtstreeks  mijn zenuwen lijken te raken. Een enkel keer is er 1 van de twee uit logeren en dat is ontzettend fijn. Voor iedereen! Als ik wakker wordt is er rust want het kind alleen is ook veel rustiger. Ik heb even alle tijd voor het kind wat alleen is en ook daar genieten we allemaal van.

Begrijp mij niet verkeerd, ik maak een hele boel fantastische momenten mee. Ik zou ze voor geen goud willen missen, maar zo nu en dan een beetje rust is voor iedereen heel fijn. Ik ga me wel snel schuldig voelen, ben ik nou de enige moeder die hier tegen aan loopt. Waarom praten moeders hier zo weinig over?

Ik heb mezelf ook nooit eerder gerealiseerd wat continue prikkels met mij deden. Ik heb die ook nog nooit zo vaak om mij heen gehad. Ik hou niet van druk bezochte feestjes met allemaal mensen en veel geluid, ik hou niet van kermissen met veel lawaai. Ik heb zo nu en dan rust nodig. Ik ben mij daar veel bewuster van geworden sinds ik twee kinderen heb.

Het kost me soms veel moeite om gewoon te kunnen denken of om rustig iets te doen, want al heel snel komen daar weer prikkels doorheen die mij afleiden.

Elke dag heb ik bijzondere momenten, vragen of opmerkingen waar ik hard om moet lachen. Liedjes en dansjes die mijn hart doen smelten. Maar soms kan ik even geen geluidje meer horen, geen rommel meer zien, dan wil ik alleen maar stilte.

En daar kan ik me dan weer schuldig om voelen.