Vechtscheidingen

Ik werk met veel plezier als hulpverlener. Ik heb te maken met veel verschillende mensen, met allemaal hun eigen kwaliteiten, persoonlijke situaties, en vragen. Mijn werk is bijzonder en nooit saai.

Wat ik in mijn werk ontzettend lastig vind zijn vechtscheidingen. Ik kan daar soms echt wakker van liggen.
Ik heb vaak het gevoel dat ik tekort schiet.

Vechtende ouders willen je overtuigen van de andere ouder die het in hun ogen helemaal niet goed doet. Ze worden tot slechte en waardeloze ouders gemaakt. Je kunt ze niet genoeg erkenning geven. Want al deze erkenning wordt teniet gedaan op het moment dat je een situatie relativeert, het van meerder kanten weerspiegelt, je net even te lang oogcontact hebt (en dat is al snel in de ogen van een vechtende ouder) met de waardeloze ouder. Ondanks dat ik alles geprobeerd heb om de ouders te laten zien wat het vechten met hun kind doet, geven ze niet op. Ouders zijn ervan overtuigt dat ze in het belang van hun kinderen handelen, dat ze vechten voor hun kind en daarom geven ze hun strijd niet op. Ze worden in beslag genomen door alle frustraties, verdriet en pijn die zich heeft opgebouwd. Ze voelen het als kindermishandeling dat er voor hun gevoel niets gedaan wordt met alle verwijten. want het is zo duidelijk als wat "de andere ouder schiet ernstig tekort". Het is niet dat we de zorgen en de signalen niet afchecken, dat doen we wel. Maar wat ik signaleer is dat de kinderen het allermeeste last hebben van hun vechtende ouders.

Ouders vergeten vaak waarom ze ooit samen kinderen hebben gewild. Ouders gaan voorbij aan het feit dat die waardeloze ouder, het kind kusjes op geschaafde knietjes heeft gegeven, het heeft verschoond, in zijn armen heeft gehouden als het huilde, gewiegd heeft als het sliep. Dat alles lijkt niet meer te bestaan, elke kwaliteit van de waardeloze ouder wordt niet meer gezien.

Als ik het al moeilijk vind, hoe is het dan voor deze kinderen. Ze moeten wel een kant kiezen want ze kunnen het nooit goed doen als zij voor beide kiezen.
Kinderen hebben het recht om onvoorwaardelijk van hun ouder te houden. Wat voor fouten deze ook heeft gemaakt. Een kind heeft zijn leven te danken aan beide ouders en heeft het recht om hen te eren op een manier die bij hem past. Elk kind heeft het recht om zijn ouder zelf te leren kennen, met diens kwaliteiten en minder goede kanten. Als je kind daar over wil praten of daar vragen over heeft, is dat prima en kun je daar als ouder ook op ingaan. Maar dient met respect naar de betreffende ouder te gebeuren.

Ik snap dat dit soms veel vraagt. Ik begrijp dat er in een relatie soms verschrikkelijke dingen gebeuren. En dat het niet gemakkelijk is om je persoonlijke frustraties niet de boventoon te laten voeren.

Ik gun het de gezinnen dat ze hun frustratie kunnen parkeren. dat zij dit met hun vrienden of familie kunnen delen. Ik gun het de kinderen dat zij vrij mogen opgroeien en altijd van hun ouder mogen blijven houden. dat zij niet hoeven te kiezen, niet in tweestrijd zijn, dat zij hun liefde en teleurstellingen mogen delen bij beide mensen die hun het bestaan hebben gegeven.

Mijn ouders zijn uit elkaar gegaan toen ik een half jaar oud was. Ik heb dat dus niet bewust meegemaakt. Mijn ouders hebben altijd met respect over de andere ouder gesproken. Ondanks dat ik wel eens vloekte of mopperde op mijn ouders, hebben zij altijd met respect voor de andere ouder gesproken. Zij hebben mij laten praten, vloeken en huilen en zijn er geweest. Ik was vrij om dit allemaal te uiten en vrij om loyaal te zijn aan de andere ouder. Zij hebben mijn problemen niet gebagatelliseerd, zij luisterde en gaven erkenning.
 

En daar ben ik mijn ouders ontzettend dankbaar voor.